Gure gerra
Xake-taula haundian, Errusiak eta Iranek trabatzen dute Sam osabaren jokoa. Pantailetatik begiak askatuta, oso bestela dira gauzak. Eskuak bete lan dugu bizitza zaindu alde.
Xake-taula haundian, Errusiak eta Iranek trabatzen dute Sam osabaren jokoa. Pantailetatik begiak askatuta, oso bestela dira gauzak. Eskuak bete lan dugu bizitza zaindu alde.
Migrazioen kritiko berriek inmigrazioa geldiarazteko neurriak gobernuei eskatzen dizkiete. Kritiko horiek beren burua “komunalistatzat” jotzen dutelarik, harrigarria da nola ez duten lehen planoan jartzen komunitateen zeregina.
Inoiz gutxitan hitz egiten da herriaren abandonoaz, abandono horren ezaugarriez eta abandono horren ondorioez.
Kasu bat aparte dira beren burua ezkertiartzat izan eta, montatu zen Tingladoaren alderdi batzuekin kritiko izanda ere, isildu zirenak. Horietarik da, berak esanda, Naomi Klein.
On haundikoa litzateke euskal komunikabideek, zeukaten prestigioa, sinisgarritasuna eta interesgarritasuna berreskuratzekotan, gertatutakoaz eztabaida eta ikerketa sail batzuk irekitzea.
Ivan Illich: “Errealitateaz bisio deformatua izan behar da oso, sinisteko botika, terapeutika, itxialdi eta kontrol prebentiboetatik dependitzearekin, gure osasuna hobetu egingo dela”
“Dibertsitatearen” benetako esanahia desberdintasun ekonomikoak diskriminaziorik gabe gertatu ahal izatea izango litzateke. Aberatsek segitzen dute irabazten.
John Berger: “Eskuin-ezker sailkapena hiritarren asmazioa da, progresoaren kulturari dagokion gidoi historiko baten arabera”
Esfera ezberdinetan plazatuak izatea onartu zutelako izan ziren garaituak eta indargabetuak
Eliteek – duda? – konspiratu egiten dute. Iruditzen zait, pieza hori gabe nekez, oker edo ez-osoki ulertzen ahal dela gertatzen ari dena.
1960etan, europarren domestikazioranzko egundainoko jauzia izan zen. Otzantasuna omen da atzera libre uztean desagertzen den azkeneko ezaugarria.
Gizon xinpleak bere artean egiten du ezen, hiru joera horiek inplementatzen dituzten dispositiboetatik kanpo-antzean izanez eta jardunez baino ezin saihetsiko direla gaitz horietako batzuk.
Azken Gerran, mugarri bat: Koronaldia. Isilaldi bat orain, Koronaldiaz eta “salbatu behar gintuzten txertoek” eragindako hilez. Pairatu ditugun gezur-jasaz eta ezesanen oldeaz… isila.
Jende asko hil da neurrien ondorioz. Beste asko gaixotu, burua galdu. Tripak eskuan ditugula, krimen bat izan dela ez dugu gordetzekoa.
Euskal herrien emantzipatzea tokian tokiko juntadizoetatik abiatzearen aldekoak gara, indargune ez-estataletatik.
Harrigarriena zait, zeinen ondo ari zaien jokaldia ateratzen; gerra eta marketing globaleko teknikarik garratzenak nolako efikaziaz ari diren erabiltzen.
Bertatik bertara izan ginen hartan, galde egin zenidaten, ea ari zineten lana nola ikusten nuen nik. Lehenengoa etorri zitzaidana esan nizuen: maitasunez.
Olatuka, faseka, beldurtuta eta triste existitzeko biziartekoa. Bakean utz gaitzaten nahi dugun gizajende gehienari, gauzak ‘artean’: lagunartean, maite artean, jendartean, eta gauzak ‘artez’ egitea, baizik ez litzaiguke geratuko: ‘artea’.
Informazio-oldearen atzean, ezkutatu nahi izate bat sumatzen ahal da. Autoritate politiko, mediko eta mediatikoak (“arduraz jokatuta”, demagun) hondamendia isiltzera behartuta daude. Garaiz ez erreakzionatzeak ekarri zigun, lehen bataila libratu gabe galtzea: korona–dispositiboak bere baitan hartuta gauzka, neurri handi batean.
Osatzeko, ikasteko, lan egiteko, elkar zaintzeko, politika egiteko era berriak asmatu behar ditugu. Politika era berriek ezin izango dute orain arteko demokrazien formarik izan, ezta haien ordez ezartzen ari den despotismo teknologiko sanitarioaren formarik ere.