Duela 6 urte, 2016ko ekainaren 8an Berria egunkarian argitaratutako artikulua.
Politika, partiduen sistematik hara, «proiektu kolektiboari nork bere indarra emateko nahia» dela ulertzen dugunok; politika, tokian tokian, estatu-gauzen eta merkatu-gauzen gestiotik hara, herritarren batzarretan oinarritu beharko litzatekeela pentsatzen dugunok, honako hausnarketa hauek egiten ditugu:
Gure komunaz
Herritarren batzarrak, «komunaz» eztabaidatzeko eta erabakitzeko bilgunetzat ematen ditugu.
Jendeak komunean daukan hura, sentitzen duen hura, bera da komuna.
Komun bat, herri bat izan daiteke.
Herri bat, komunean daukan hark definitzen du. Eta, herri hori, bereizten da beste herri batetik, beste herri hau beste komun bati identifikatzen delako, zeina, bere izatez, esan nahi baita, bertako jendeen sentitzez baita diferentea.
Bestalde —egun, ezin beste moduz ikusi— mundua, bera da gure komuna.
Munduko komuna, ordea, ez bada amets gaizto bihurtuko («munduko gobernua»), tokian tokian, estatuetatik at gobernatu behar da.
Komuna, herri-komun izan edo mundu-komun izan, oso hondatuta baitago (bereziki, estatuek eta kapitalismoak hondabidean jarri baitute), komuna, bada, orain-orain, batez ere, ideia batzuk dira: komunean ditugun ideiak. Ideia horietatik abiatzen dugu gure ekina: zentzu komunetik abio.
Gure demokraziaz
Demokrazia izan dadin, behar du, tokian tokiko komunitateari dagokiona (lehenik, bere bizitza politikoa) komunitateak berak erabaki ahal izatea, eta erabakitzea.
Konstituzio estatalek galarazten digutelarik hori, prozesu deskonstituiente batean abiatzearen aldekoak gara, mugimendu deszentralizatu gisa, barreiatua eta alde askotakoa, estatuen aparatuari legitimitatea eta autoritatea kenduko dizkiona.
Barakaldo, Castejón edo Muskildi, herrien izatea ukatzen ez duen gobernatzeko era bakarra dela uste dugu bera.
«Komunitate bakoitza, lotzen da, lotzea akordatzen duen komunitateekin, inondik ere inposatutako autonomia, estatu edo nazio muga ororen gainetik».
«Herria, batzarrak gobernatzen du; ez dago herri-batzarraren gainean erabaki dezakeen botere-organorik, organo zentralik; batzar bakoitzak du bere buruaren ardura».
Barakaldo, Castejón edo Muskildi, herrien izatea ukatzen ez duen gobernatzeko era bakarra dela uste dugu bera.
Gure historiaz
Euskal Herriak bere historian zehar eraiki duena, etsenplu onerako dena, estatutik at, estatua kontra zuela eta estatuaren kontrako ahaleginean eraiki izan du. Harixe atxikitzearen aldekoak gara.
On litzateke, estatu-botereek (izan Espainiako erregeek, izan Frantziako iraultzaileek, eta batzuen eta besteen jarraitzaileek), bertako eliteen konplizitatez, galbidean jarri dituzten herri-instituzioak berreskuratzea, egokitzea eta indartzea, estatuetatik at.
Ez gara, baina, estatuaren aldekoak
Gure independentziaz
Independentzia nahi dugu, ez baitugu dependentziarik onartzen.
Ez gara, baina, estatuaren aldekoak.
Erditzen ari garen mundu berrian, ez-aski zaigu, eta kalteko gainera, zein diren ere hauek, estatu-aparatuen ugaritzea.
Euskal herrien emantzipatzea tokian tokiko juntadizoetatik abiatzearen aldekoak gara, indargune ez-estataletatik.
Independentzia preziatuena, guretzat, libre moduan antolatutako komunitateena da, Bizitzaren Aurkako Zibilizazioaren korronteek beren oldean eramateke, norabide onari eusten permitituko diguna. Komunitate bakoitzak bere ahaleginetik, bere sormenetik, bere ausardiatik eta bere argitasunetik erabakiko duen independentzia.
Gure Konfederazioaz
Euskal Herria gogoko dugunez, gure herriak, edo gure haranak, Euskal Herrien (edo Haranen) Konfederazioan biltzearen aldekoak gara.
Konfederazio hori, demokratikoa izan dadin, herri heterogeneoen konfederazioa izanen da, eta auzoetako eta herrietako batzarrek estuki behatuko dute.
Euskal herrietatik hara, gure aliatu lehenak, gu geu lotuta nahi gaituzten estatuen menpe diren gainontzeko herriak izan beharko lirateke: kataluniarrak, oc-jendea, espainolak eta beste.
Gure zereginaz
On litzateke, jendeen behar-izate oinarrizkoak (jana, bizitokia, lana, heziketa, jolasa, osasuna, zaintza…) auzo, herri, haran edo eskualdeetan asetzea, merkatutik eta estatutik at.
On litzateke, propietate pribatuaz harako jabetza moduak ikertzea, eta haien alde egitea: komunak behar duen hura, komunera ekartzea.
Hortakoz eta hartakoz, behar luke, lehenik, sujetoaren —geure buruaren— eraikitzea eta jasotzea; nor bere komunitatean eraikitzea; nor bere komunitateak bizi, eta jasotzea.
Batek sinatu behar, eta nik sina.
Estrainekoz Berria egunkarian argitaratua, 2016ko ekainaren 8an.
Bada, Alfontsok gauza interesgarriak esan dizkigula:
1.- Komuna zabaldu indargune “ez.estataletatik” sortuta, lekuan lekuko komunitate burujabeduneti eta senetik abiatuta.
Horixe egiten genuen oraintsu ZELAIKO HARIZPEAN Edo arte beten gerizpera biltzen zirenean etxeetako eledunak, eta hortik Juntetarako hautetsi zelai bakoitzeko Eledunak.
2.- Aliatuak: lehenbizi,
Euskal Haranetako Konfederazioa; eta jakina, Estatuen mendeko diren gainontzeko herrian.
Kontutan hartzekoak dira, ez bakarrik Europakoak, baizik gainera eta batik bat mundu zabaleko indigenak, 2.030-Agendari aurre egiteko motibazio handiena dutenak.
3.- azkenez, komunitate.premietarako ekonomia.azpiegitura, merkatu eta estatu ildotik kanpokoak.
Ba hor ere aurreikusia zuten GURE arbasoek:
ABASOLOA deitzen zaio, hots, LEINUAREN ondarea (abu.en.soloa)
Euskal Herriak iraun du 796 urtean zehar Estatua mantendu zuelako. Ez gara ibili Estatuaren kontzeptutik at, ez gara nazio bat Estaturik gabe.
Adimen emozionalak bakarrik gidatuko banindu guztiz ados egongo nintzateke zurekin. Nahitaez adimen arrazionala gurutzatzen denean, gauza aldatzen da.
Estatua, gaur egun ezagutzen duguna eta, beraz, ordezkatzen duena bezala, ez da inoiz gustu oneko platera izan, kontuan hartuta ez dagoela modu horizontalean egituratuta eratzen den edo, zoritxarrez, osatzen duten, giza taldearen garapenaren antolaketari dagokionez.
Hori esanda, nazio batek bere nortasun kulturala, bere kultura politikoa zaintzeko modu bakarra gaur egun Estatuko egitura baten barruan dago.
Bitixia da Nabarrako Erresumak lurraldeak bortziki galtzen zituen heinean, euskara usupatutako eremu horietatik desagertzen ari zela.
Horizontaltasuna ez bada Estatuaren antolaketa arautu behar duen arau politikoa, sinplea eta argia da, Andrés Rábagok bere esaldi harritsu bezain errealaren esaten zuen bezala “Boterea herriarengandik dator, zehazki, bere sumisioatik.”
Boterea herriaren SUMISIOTIK dator.
Thomas Hobbes en esan EBAN bere liburu famatuan.
Herritarrek sakrifikatu beharra daukate beren askatasunen zati bat, herri gida bizirautea nahi badute.