Gazan hiltzen ari garen batean…
Tristea da, lau urte igaro eta gero, Korona-aldiko komunikabideen konplizitateaz ari gaitezen oraindik.
Komunikabideok, errealitatearen alderdi garrantzitsu batzuk ezkutatzen eta ukatzen segitzen dute. Batak bestea dakarrela, gogora datozkidan esplikazioak:
Komunikabideak, oro har, etxe aldekoak ere, haundikien altaboz printzipalak izatera heldu dira aspaldi, muineko gaietan.
Artifizialki bizi dira: sostengu instituzionalik gabe ez lirateke esistituko.
Galtzera utzi dute espiritu kritikoa. Boteretsuen zientziaren esanak kritika barik irentsi eta hedakatu egiten dituzte.
Beren ildoa kuestionatzen duen iritzirik, ezin dute aditu: jasanezina zaie.
IBILI TA BUELTA, on haundikoa litzateke euskal komunikabideek, zeukaten prestigioa, sinisgarritasuna eta interesgarritasuna berreskuratzekotan, gertatutakoaz eztabaida eta ikerketa sail batzuk irekitzea:
Korona-aldian gertatu ziren demasiak eta haien ondorengoak mahai gainean jartzeko.
Gertatu zen hartan eta gertatzen ari den honetan industria dibertsoek, batipat industria farmazeutikoak eta “totalitarismoaren industriak” jokatzen duten papera argitzeko.
Korona-aldiko eta harrezkeroko neurriek, tartean txertoek, gure osasunaren hondatzearekin daukaten harremana agerian jartzeko.
Esango dizute, sotilki bada ere, eztabaidak eta ikerketak eta espiritu kritikoak ez duela jaten ematen, eta onartzen dutela klase dominanteak fiskalizatua izatea ordain material ziztrin batengatik. Gauzak disziplinarik, konpromisorik eta maitasunik gabe egiten ahalko balira bezala. Jarrera bital horretatik datozkigu, ordea, arazo handietako asko. Zinez, nekez da sinestekoa gure herri hau nondik datorren eta nola heldu den hona.