Herria eta hizkuntza hiltzea onartzen dugu kanpoko zelaian jokatzean, hots, Konstituzio Inperialean
Jabetu behar dugu ez-jakintzaren industria txit potentea dugula Euskal Herrian.
Jabetu behar dugu ez-jakintzaren industria txit potentea dugula Euskal Herrian.
Eta gogoratu: “esker europarrak” (komunistak, anarkistak, kolore orotako nazionalistak…) ontzat jo eta bedeinkatu egin zituen neurri nazi guztiok.
Zeinek hartuko du hildakoen kargu? Azkenean geure buruari eskatuko diogu erantzukizuna, Elite horietaz fidatzearren eta haien esku jartzearren.
Hizkuntzak ez dira inoiz bizi isolatuta, ezta euskera bera ere. Hizkuntzen arteko harremana nabaria izan da beti.
Nik gure MARIri ez nioke “jainkosa” deituko, Andere baizik.
Euskaldunok, herri eta hizkuntza zapaldua garenez, ez dugu behar besteko botere ekonomiko eta politikorik, baina bai kultura-botere mardula. Eta esango nuke azken hauxe izanen dela nazio gisa eutsi ahal izango diguna etorkizunean.
Gizateria osoaren degradazioa bizitzen ari garela. Zer da besterik, ume eta nerabe SAKRIFIKATZEA, guraso eta zahar salba zitezen.
Zergatik ez dituzte irakasten gure eskoletan eta akademietan euskararen historia eta pentsaera? Euskara bere historiarekin eta pentsaerarekin (bere soineko eder guztiekin) saldu behar zaio belaunaldi berriari.
Lehen euskera monosilabiko hura ez zen inola ere eztarrizkoa, baizik bokalezkoa, kontsonantezkoa eta batik bat txistukaria eta ahosabaikoa. Askoz geroago, gure amamek hizkera bisilabazkoa eraiki zuten.
Bidegurutze garaian edozein “sorginkeria” gertatu ahal da, dagoeneko jabeturik daudenez Bilbon eginen dugun “Gune Irekia” 26 eta 27an Zabalguneko Plazan biltzeko garenok.
Euskera eta euskal kultura jada desagertzear darela-edo erran nahi dugula, baina kasik hobe da arazoa aldez aurretik planteatzea, benetan gerta dadin baino lehen.
Ez da lehen aldia AEB horrek etsian eta itsuan hartu izana erabaki arriskutsuak gizadiarentzat.
Euskal Herrian tamalgarri izan ziren “Bandarizoak”, Banderizoen borrokak. Den-denak euskaldunak izan eta bata bestearen gazteluak suntsitzen. Hura bai jarrera tamalgarria benetan.
Etorkizunak esango du, baina historia hau ez da bukatu, tamalez eta begibistakoa denez. Esan ohi denez, «hasi besterik ez da egin».
Hementxe bakarrik. Beste guztiak baino kolonizatuak garelako?
Hego EHko egoeraren gako nagusietariko bat, nik uste, hemen ez gaituztela hazi ezein demokrazia motatan, ezta liberalean ere.
Bata, autogestio horizontalean eta proiektu abertzalean oinarritua. Bestea, aldiz, teknokrazian eta erreformismo teknokratan oinarritua, diru handikiena.
Orain eta hemen galdetu eta aztertu beharko litzatekeena da: zergatik gertatu zaigun gertatu zaiguna.
Korrika 22 honetan, aurtengo arrakastaz pozik baino pozago, gogotik utzi ditugu ahanzturan joandako joanekoak. Baina Korrika 1 ez zen batere gozoa izan, ezta hurrengoak ere.
Maskaradek euskal mitologiaren ziklo osoa antzezten dute, bizian eta zuzenean XXI. mendean; ia sinestezina gaur egungo zibilizazio mendebaldar honetan, naturatik hain urrundua berau.
[UZTAILEKOA GAURRA] Kontuan hartu behar dira, halaber, esperimentu transgenikoa egiten ari diren estatuetan erne jartzen gaituzten ahotsak.
Lehena eta geroa banatzen duen puntua izan daitekeena. Zantzu guztien arabera, noizean behin baino gertatzen ez diren bidegurutze batean aurkitzen baikara.
Euskalkiek bertsuak zirauten oraindik Erdi Aroan, Amorantearen poemak agertzen duenez. Beraz, ez gintuzten hainbatean “geure artean isolatu euskaldunok”. Inongo oinarri zientifikorik ere ez du euskal lurralde mendebaldarron “euskalduntze berantiarraren” kontuak, iritzi-kontrasterik onartu gabe etengabe errepikatutako gezur potolo maltzurrak.
Egungo nahaste eta anabasa honetan Kapitalismoaren elite boteretsua ari da eskua sartzen, populazioa manipulatu eta helburu ezin konfesagarri batzuk lortzeko xedearekin. Gaitezen kritikoak edo gureak egin du.
Oina zoruan tinko jarri eta ezkerrerantz tiraka hasteko aukera da oraingo hauxe. Pribatizazio, murrizketa, kontrol neurrigabeko eta kolonizazioaren aurka, gure balio tradizional diren auzotasunaz eta naziotasunaz baliatuz, defentsarako nahiz kontraerasorako.
Oilar nagusien arteko gerra zibernetiko deklaratu gabeak, milaka antenaz eta ehunka satelitez bete du, lurrazala ezeze, planetaren gaineko espazioa. Garai larria bizi dugu bai, hala ere, ez dezagun bultza angustia antzu alferrikakorik. Angustia sortzailea da behar duguna, non gauden eta nora goazen argi daukatenena, aktiboa, aktibista.
Arrazoitu gabeko aginduak ematea borregoak baikinen “agintekeria” da. Halaber, informazio osoa eta zehatza ez ematea, baizik eta iluna, “obskurantismoa” da. Bi horiek Inkisizioa besterik ezin ekarri. Eta jendearen aldetik zer? Normala litzateke, horren guztiaren aurrean, jarrera kritikoa. Baina bestelakoa ere gertatzeko arriskua dago: artalde-jarrera, eta hortik laster, faxismoa.
Kultura gabeziak ahultzen du gehien, oinetako onak behar baitira euskeraren aberastasunaz jabetzeko. Kulturgintza Aro barri bati ekin beharra dakusat. Adituen taldetxoak osatu, hiru-lau laguneko taldeak herrialde bakoitzean, eta kulturgintzari ekitea, dela Kultur Etxeei programa zehatzak eskainiz, edo hala eskatzen duten irakasle taldeei…, eta “eragin burdineari”.
Jendeok, oro har, ez dugu gertatzen ari denari buruz ikuspegi zuzenik eta, are larriagoa, ezta gure gidari politiko-ekonomikoek ere. Indarrean dauden eta epe laburreko ikuspegiaren araberako planak diseinatzen ari diren artzainak geuk hautatuak direnaren zalantza handiak dauzkat gainera.
Aurreiritziz betetako jarrerak albora utzita, burugogorkeria eta zentzugabekeriak isilpean utzitako gure aztarnategiko nobedadeak ikertzen ez dituen bitartean, ezin sinetsi “Iruña-Veleiako afera” liburu famatua idatzi zuen Berriako kazetariari.
Euskerak bere globalizazio garaia izan zuen, duela hamar mila urte inguru. Madeleine-euskaldunak “munduko kantoi guztietara” iritsi ziren, baina hau ez digute inon irakatsi. Guri irakatsi diguten historiaren hasiera “zibilizazioaren” hastapenena da, hots, gizarte patriarkal eta estratifikatuarena. Kolonizatzaileena.
Koldo Mitxelenak erran omen zuen ‘giza’ erroa ‘gizon’ hitzetik zetorrela eta aipu horretan oinarrituta, feminismoaren izenean batzuek, ez denek, ‘giza’, ‘gizaki’, ‘gizarte’… hitzak erabiltzeari matxismoa irizten diote. Eta horien ordez ‘jende’, ‘jendarte’ erabiltzen. Nik uste hitz batzuk zein besteak erabil daitezkeela lasai asko, erabakia hartzea txit korapilatsua izan arren.
Orain erabaki korapilatsu baten aurrean aurkitzen gara: zer egin behar dugu euskaldunok: inbaditzaile etorri berrien pentsaerara makurtu, honetan ere? Ala geure bidetik jarrai? Uste baino erabaki zailagoa da, hain baitugu barneratuta Patriarkatua gaur egungo gizonezko nahiz emakumezkoek!
Orain arte edozein txertok lautik hamar urte bitarteko ikerketa behar izan duenean, gizakietan sekula erabili gabeko txerto ez, baizik eta terapia genikoa den hau, epe luzera potentzialki transgenikoa dena, Pfizer Etxearen eskutik egokitu zaigu. Honek, oso logikoki, baldintzatzat jarri du bere produktu horrek eragin ditzakeen albo-kalteen erantzukizunik ez duela hartuko. Eta gobernuak konforme.
Ez dezagun ezer espero ente publiko eta unibertsitatetik. Gure kultura landu eta gizartera hedatzean datza benetako erronka, ETB eta gainerako kolonizatzaile kulturalen ezjakitearen industriari aurre eginez.
Halakoak izan ote gara euskaldunak? Ala geure hedabideek, EHU publikoak eta abarrek kolonizatzen ote gaituzte? Zer karaillo gertatzen da, konpa?
Ez gaitezen izan euskaldunok geure buruaren hain negazionista. Gure altxor bikainak atera du jada bere egiatasuna. Autoritate eta hedabideak egokituko al dira egiara lehen faltsutasunera makurtu ziren hein berean eta energia berberarekin?