Adi, zeren Inkisizioaren sintomak usnatzen edo sumatzen baitira inguruan.
Lehen fasea agintekeria eta obskurantismoa izan ohi da. Hala, musukoaren kudeaketan, ez dute azaltzen zein albo-kalte dakarren denbora luzez norbere monoxidoa arnasteak, hain berebizikoa izanik oxigenoa behar bezala hartzea. Ez didate argitu, ezta, zergatik darabilten PCR-proba kutsatu-kopuruak zenbatzeko. Proba hori, sortzaileak berak dioenez, ez da Covid-19rako espezifikoa, gene-katearen %eko oso gutxi batean oinarritzen delako, eta beraz, sasi-positiboak ematen dituelako. Eta ez didate esan zergatik alboratu duten, adibidez, EHU/UPV-ko farmazia sailak aurkeztu zuen proba.
Arrazoitu gabeko aginduak ematea borregoak baikinen (herri txikiak zarratzeko jolas perimetralak, kasu) “agintekeria” da. Halaber, informazio osoa eta zehatza ez ematea, baizik eta iluna, “obskurantismoa” da; hots, kopuru hutsak transmititzea, futbol-partida bateko emaitzak bailiran, kasu.
Agintekeriak eta informazio ilun horrek Inkisizioa besterik ezin ekarri. Eta jendearen aldetik zer? Normala litzateke, horren guztiaren aurrean, jarrera kritikoa. Baina bestelakoa ere gertatzeko arriskua dago: artalde-jarrera, eta hortik laster, faxismoa (besteek zer egin behar duten inposatu nahia). Oso ezaguna da halako prozesuen esperientzia, zoritxarrez, zeren Hitlerren Alemaniakoa ez baita izan bakarra.
Artalde-jarrerak, berriz, sistemaren agintekeria berrelikatuko du…, eta ez da zaila imajinatzea segituan zer etorri ohi den: lehendabizi, kritikoak kriminalizatzea, heresiatzat hartzea eta gogor zigortzea. Gero, txertoa denei derrigorrez inposatzea etor daiteke, txerto-karneta atera beharra eta beste hainbat neurri. Horiek bai imajinaezinak.
Zer egin halako prozesu bat ekidin ahal izateko?
Beste ezer baino lehen, kritiko izatea eta kritiko diren epidemiologo, birologo eta medikuei kasu egitea, norbere iritziak kontrastatzeko bederen. Bestalde, badakigu zen gertatu zen iazko udan: Osakidetzak % 20ra jaitsi zuela ohe-kopurua nahiz eta pandemia-anduinak gorantz joan, eurek ziotenez. Eta hango langileak ez dira gogoz eta kapritxoz ibiliko kalean manifestazioak egiten.
Gure lantegiko ugazaba batek erdi-txantxan esaten zigunez, hasteko tonto eta ixteko pronto; ba horixe gertatzen da kasu honetan ere: zaintzeko tonto eta murrizketak ezartzeko pronto. Esana dut: gobernu honek eta beronen instituzioek ez daukate gaitasunik krisi honi aurre egiteko. Argi dago arrazoia: eurek parte hartu dutelako, asmoz edo ezmoz, arazoa sortzen.
Zeini egingo diogu kasu, orduan? Zorionez hedatzen hasiak dira adituen ahots eta plataforma kritikoak. Pandemia egon badago. Baina ez datza, hain zuzen ere, gure agintariek definitzen duten arrazoi-multzo “sanitarioan”, positibo eta maskaren munduan, baizik eta biosfera kaltetzen ari garelako eskalada zibernetikoen eta kutsadura orokorraren kariaz. Ez gaitzatela “distraitu”, mesedez!
Mundu mailan gizateriari egiten den eraso zuzen honek bi gai utzi ditu finkatua.
Alde batetik, gure udalerriak kontzentrazio-esparru erraldoietan giltzapetuta dauden gerlako presoak gara, eta munduko biztanleriaren murrizketa optimizatzea helburu estrategikoa duen esperimentu genetiko baten kubaiak bihurtu gara.
Bestetik, balizko eta beharrezko elkarte-birtualtasuna aldatu egin da bidaia-lagunei dagokionez. Nazio askapenerako helburu komunak genituenok orain elkarrez aurrez aurre gaude.
Batzuek ezarritako boterearekin duten pasibotasuna, konplizitatea, jarduna eta alienazio mentala bananduak eta besteek beren esku dagoena aurka egingo dutenok inoiz egin den giza krimenik haundiena gelditzeko.
Egoera horren ondorioz inolako kidetasunik ez genuena aliatu berriekin egin dugu topo.
Guda hau libratzen den taula erabat aldatu da eta batzuek ikusi ahal izan dugu norengan bizi diren duintasuna, argitasuna eta ausardia, eta norengan ez.
Herrialde mailako emaitza hondamendia da.
Emantzipazio nazionalareko eta gure Estatuaren askapenerako genituen aukerak pusketetan geratu dira non Agenda Globalista eta Kriminala garaile argia den, itzuli gabeko egoera batean.
Nahiz eta gerla mundiala izatea guri dagokionez ontzat eman al dezakegu “Domuit vascones” esaldi lotsagarri hori.
Oso ados iruzkinarekin, Odlok. Zehaztapen bat, hala ere: zorionez, etorkizuna ez dago idatzita, inoiz ez da egon, eta lurrera bota duten horrek berriro altxatzeko gaitasuna ere badu… Beraz, ikusiko dugu non geratzen den azkenean “domuit vascones” hori… gure aiton-amonek zioten bezala (batzuek, ez guztiek, orduan ere), “ni bizi naizen artean, EZ!”