Postmo-kapitalismoaren erradikalizazio progresiboa
90eko hamarkadatik aurrera, Gerra Hotza amaitu ondoren, manipulazio korporatiboak erradikaltasun eta irrazionaltasun dosi gero eta handiagoak txertatu zituen gizarte-mugimenduetan.
90eko hamarkadatik aurrera, Gerra Hotza amaitu ondoren, manipulazio korporatiboak erradikaltasun eta irrazionaltasun dosi gero eta handiagoak txertatu zituen gizarte-mugimenduetan.
Postmokapitalismoa, kapitalismo berantiarraren oinarri kulturala, hainbat helburutarako erabili da: gizarte desartikulaziorako eta kontrolerako, baita baliabideak eskuratzeko eta korporazioen mozkinak handitzeko ere.
Aurelio Peccei eta Alexander Kingen arteko lankidetzatik sortu zen Erromako Kluba, eta biek izan zuten inplikazio nabarmena WWFn. Bestalde, Klubaren jarduerak hasieratik finantzatu zituen Rockefeller Fund-ek.
COVID pandemiaren eztandaren ondorioz 2020an sortutako Berrabiatze Handia proiektuak kapitalismo korporatiboaren eredu berri bat bultzatu nahi zuen, “aukera historiko paregabe” gisa izendatzen zutena aprobetxatuz.
Politika horien gauzatzea beste arrazoi batzuekin justifikatu izan da beti, hala nola ugalketa-osasunarekin, emakumearen emantzipazioarekin edo ekologiarekin.
Korronte korporatibo postmodernoen eta nazien funtsezko ezaugarria da korporazio handiek baliabideak bereganatzeko eta gizartea kontrolatzeko tresna gisa sustatu, garatu eta finantzatutako korronteak direla.
Emozioen manipulazioaren bidez errealitatea desitxuratu nahi bada ere, migrazio-fluxuaren atzean dauden interes ekonomiko eta korporatiboak izugarriak dira.
Wall Streetetik babestutako eta bultzada atlantista argiko mugimendua gero eta mehatxu korporatibo handiagoekin dator.
Postmokapitalismoaren bultzatzaile diren gizarte-mugimenduak ez dira “moda” hutsak, korporazio handiek finantzatutako eta zuzendutako pertsonak eta taldeak baizik. Jarrera horren atzean mendebaldeko finantza-oligarkia dago.
Hamarkada hauetan, emakumearen emantzipazioa edo ingurumenaren defentsa ez dira bultzatu aurrerapen sozialerako estrategia gisa, baizik eta biztanleria murrizteko estrategia gisa eta etsaia ahultzeko modu gisa.
Biak dira korporazio handien interes oligarkikoen zerbitzura dauden funtsezko tresna estrategikoak.
Teoriak okertu egin dira ekonomiaren egiturazko geldialdia iragarri dutenean eta errealitateak gezurtatu egin du iragarpen hori.
Berez produktibitate «soziala» lukeen aurrerapen teknologikoak sozialki suntsitzaileak diren dinamikak sortu ditu Europan.
Katastrofismo ekologikoaren bidez oinarri arrazionalik gabe geratu da posmoekologismoa, eta duela mende bateko fundamentalismo erlijioso, patriotiko edo arrazazkoarekin aldera daiteke argi eta garbi.
Ekofaxismoaren oinarri ideologikoa da posmoekologismoa, irrazionaltasun posmodermoz blaitua, eta mugarri kontzeptualtzat du katastrofismo ekologikoa.
“Mundua salbatu” nahi denez, edozein astakeria justifikatu daitekeela dirudi.
Interes korporatiboetan oinarrituta errealitatea desitxuratuko duten gizarte-mugimenduak sustatzea izan da betidanik botere soziala eta mediatikoa kontrolatzen duten gutxiengoen helburu bat.
Nola ulertzen da bere buruari ‘ezker’ deitzen dion horrek berak bere oinarri kontzeptuala lurperatzea onartzea, baita lurperatze horren lidergoa hartzea ere?
Ekoizteko ahalmena areagotzeak ez du nahitaez produkzioaren gorakada ekarri beharrik. Aukera ematen digu ahalmen hori erabiltzeko lanaldia murrizteko edo interes pertsonal, kolektibo edo orokorreko xede sozioekonomikoak sustatzeko.
Familia horrek pisu handia du iritzi-korronte posmodernoetan, esaterako posmoekologismoan, posmofeminismoan edo alarmismo klimatikoan.
Dokumentu honek argi uzten digu azken urteetako dinamika sozial asko ez direla izan gizartearen bilakaera naturalaren ondorio esklusiboa.
Euskal herritarrak salduta daude. Ez dira ezertaz jabetzen ari eta hedabideek artifizialki elikatutako eta errealitatearekin geroz eta lotura txikiagoa duten kontzeptu eta ideiekin bonbardatuta jarraitzen dute.
Propaganda mediatikoaren uholdeen aurrean babesgabe, korporazio handiek inposatutako pentsamendu neoliberal eta posmodernoak arrastaka eraman ditu euskal herritarrak, hedabideak eta talde politikoak eraman dituen bezalaxe.
Jakina, oligarkia aristokratikoek ez dute uste beraiek eta beraien aberaste ekonomikoa planetarentzako zama bat direnik.