EKAI Centerrek landutako Short paper 2023-06-19
Gaur egungo mendebaldeko Europan nagusi den korronte ideologikoa da Postmodernismoa. Postmofeminismoaren, katastrofismo klimatikoaren eta antikulturalismo globalistaren oinarri filosofiko eta kontzeptuala da; XX. mendearen lehen erdialdeko faxismoarekin eta nazismoarekin behin eta berriz lotu izan diren fenomeno kulturalak.
Has gaitezen ageriko desberdintasunak azpimarratzen. Funtsezkoena, nazioaren eta arrazaren kontzeptuen mitifikazioa, postmodernismoan nabarmen zalantzan jarriak izan direnak, non globalismoaren mitifikazioak edo katastrofismo klimatikoak ordezkatu dituzten.
Hala ere, deigarriak dira bien arteko ezaugarri komunak. Alde batetik, bere jatorri filosofiko/kontzeptualak, nazismoan zein postmodernismoan, Nietzschek edo Heideggerrek arrazionaltasuna zalantzan jartzearen oinarrietan argi eta garbi kokatuak.
Jakina, arrazoimena zalantzan jartzea, berez, bi mugimenduen oinarrizko osagaia da, bata zein bestea masen manipulaziorako mugimendu izugarritzat hartzera bultzatzen gaituena.
Postmodernismoa zein neonazismoa masen manipulaziorako mugimendutzat hartu behar dira
Postmodernismoaren eta faxismoaren edo nazismoaren artean garrantzi handiena duen ezaugarri komuna aurkitzen dugu hortxe bertan: korporatibismoa. Hau da, korporazio handien interes oligarkikoen zerbitzura dauden funtsezko tresna estrategikoak izatea.
Praktikan, Italiako faxismoa, Alemaniako nazismoa eta Mendebaldeko egungo postmodernismoa ez ziren mugimendu nagusi bihurtuko beren esparruan, elite korporatiboek haien aldeko apustu argirik egin izan ez balute.
Geure buruari horrelako mugimenduak bultzatzeko interes korporatiboa zein den galdetzen badiogu, erantzuna argia da: mendebaldeko korporazio handien zerbitzura dauden manipulazio eta kontrol sozialeko mugimenduak dira.
Fanatismo patriotikoa eta arraza-fanatismoa erabili zituen faxismoak analisi arrazionala hausteko eta biztanleria menderatzeko, krisian zegoen eredu ekonomikoari komunismoaren aurrerapenak eragindako mehatxua geldiarazteko. Fanatismo postmofeminista eta antikulturala edo katastrofismo klimatikoa erabiltzen ditu orain postmodernismoak analisi arrazionala hausteko, agortzen ari den eredu neoliberalaren eta herrialde emergente/gainerakorren mehatxu gero eta handiagoaren aurrean.
Diktadura bat ez da beharrezkoa gaur egungo Europan, mugimendu politiko ia guztiak – ezkerrekoak, eskuinekoak edo zentrokoak – erabat kontrolatzen dituztelako korporazio handiek
Langileen oposizio indartsu eta antolatu baten aurrean, kontrol-tresna gisa diktadura erabili behar izan zuen faxismoak. Hori ez da beharrezkoa izan gaur egungo Europan; izan ere, mugimendu politiko ia guztiak – ezkerrekoak, eskuinekoak edo zentrokoak – erabat kontrolatzen baitituzte korporazio handiek.
Faxismoaren eta nazismoaren kanpo irudi mediatikoa eta mugimendu postmodernoena oso desberdinak dira. Baina hau itxura besterik ez da. Ezaugarri komunak deigarriak eta erabakigarriak dira oinarri filosofiko eta kontzeptualei, jatorriari, instrumentalizazioari eta benetako helburuei dagokienez. Korporatibismoaren estrategia erradikalen zerbitzura dauden manipulazio eta kontrol sozialeko tresnei dagokienez, ez dirudi batere zentzugabea denik neofaxistatzat edo neonazitzat hartzea gaur egungo mendebaldeko postmodernismoaren adierazpen oldarkorrenak.
Bai, plutokrazian bizitzen gara, eta idazten duzun bezala “gaur egungo Europan, mugimendu politiko ia guztiak – ezkerrekoak, eskuinekoak edo zentrokoak – erabat kontrolatzen dituztelako korporazio handiek”!