EKAI Centerrek landutako Short paper 2023-04-18
Aldi neoliberalean emakumearen emantzipazio mugimenduak jasandakoaren antzeko eraldaketa izan du, nolabait, ingurumenaren aldeko mugimenduak.
Arazo eta helburu errealetan oinarritutako mugimendu feminista edo emakumearen emantzipazio mugimendua irrazionaltasun postmodernoak blaitu zuen pixkanaka, gaur egun pailazokeria posmofeminista gisa ezagutzen duguna bihurtu arte. Era berean, mugimendu ekologista edo ingurumenaren aldeko mugimendua, hau ere irrazionaltasun postmodernoak txertatua, posmoekologismo bihurtu da pixkanaka. Eta azken hau, egunetik egunera, ekofaxismo mehatxagarri baten funtsezko oinarri ideologiko bihurtu da.
Irrazionaltasun postmodernoa mugimendu ekologista suntsitzen ari da, dagoeneko suntsitu ez badu. Eta irrazionaltasun horren oinarri kontzeptuala ondo kokatuta dago, katastrofismo ekologikoan hain zuzen.
klima-krisiei buruzko teoriak ez dira berriak
Zibilizazioarekin amaituko duten klima-krisiei buruzko teoriak ez dira berriak, eta Erromako Klubaren bidez (Ipar Amerikako oligarkia korporatiboari oso lotuta) XX. mendeko 70eko hamarkadan berrabiarazi ziren. Ingurumen arazoak mehatxu apokaliptiko bihurtu ziren, eta 90eko hamarkadatik aurrera, batez ere, hegemoniko bihurtu ziren. Horrela, ingurumenaren defentsarako mugimenduaren oinarri arrazionalak suntsitu ziren.
Ez zuen axola 90eko hamarkadarako aurreikusten ziren ingurumen- hondamendien mehatxuak – ozono-geruza desagertzea, petrolioa agortzea eta abar – sistematikoki ez betetzea. Berehala ordezten ziren mehatxu berriekin, eta horiek ere ez ziren betetzen. Oraintsuago, epeak nahiko luzeak dira katastrofismoa pare bat belaunalditan erabili ahal izateko, mehatxua benetakoa den ala ez egiaztatu aurretik.
Arazoa da, klima-katastrofismoa aparteko arma moduan darabiltela mendebaldeko eliteek iritzi publikoa etengabe manipulatzeko. Edozein zentzugabekeria justifikatzen da planeta salbatzeko. Herritarrengan hamarkadatan zehar eragindako izuak dena justifikatzen du.
klima-katastrofismoa aparteko arma moduan darabilte mendebaldeko eliteek iritzi publikoa etengabe manipulatzeko
Elite korporatiboek nahierara erabiltzen dute klima-mehatxua interesatzen zaienean (ibilgailu elektrikoak, energia berriztagarrien finantzaketa, hamabost minutuko hiriak, mugikortasun murrizketak, kontsumo murrizketak). Eta ahaztu egiten dute interesatzen ez zaienean (ikatzaren itzulera behar denean, energia nuklearra edo gas naturala energia berdetzat hartzea).
Agerikoak dira gobernuen eta korporazio handien kontraesan erradikal eta iraunkorrak ustezko hondamendi klimatikoen aurrean. Baina ingurumenaren defentsa ez da dagoeneko arrazoien arabera jokatzen duen mugimendu bat. Katastrofismoak eragindako izuan eta iritzi publikoaren etengabeko manipulazioan oinarritzen da.
Ekologismo irrazional edo posmoekologismo hori elite korporatiboentzat indar handiko tresna izanik, ekofaxismoaren mehatxuaren oinarri bihurtu da, nabarmen. Korporazio handietako sektore garrantzitsu bat etorkizunerako prestatzen ari zaigun “ekofaxismoaren” oinarri, hain zuzen. Herritarren eskubide zibilen eta bizi-mailaren murrizketa zorrotzak izango dituen gizartea, “planeta salbatzeko”-edo onartu beharko genukeena.
Posmofeminismoaren kasuan bezala, herritarren interesak defendatzearen alde egin behar du sozialdemokraziak, ingurumena arrazionaltasunez babestuz. Eta horrek zuzeneko liskarra dakar, nahitaez, egungo ekologismoaren irrazionaltasun postmodernoarekin eta, jakina, ekofaxismorako bidearen etengabeko mehatxuekin.
Nahiko ados neurri handi batean baina bikoska handi:
1 Sozialdemokrazia?
2 Arrazionaltasunaren sabai faltsua gure izaera gorenaren eredu.
bi koska*
Ingurumenaren defentsarekin elite korporatiboek egin dutena, demokraziarekin egin zutenaren antzekoa da, posdemokrazia edo demofaxismo bihurtuz: https://www.lahaine.org/est_espanol.php/demofascismo.
Sozialdemokraziak jakin behar duena da kapitalismoa, bortxa eta estatua banaezinak direla. Kapitalismorik ez dago estaturik gabe, estaturik ez dago pribilegiorik gabe, eta pribilegiorik ez indarkeriarik gabe. Kapitalaren eta ondasunen pilaketak nahitaez inplikatzen du pribilegioen beharra eta egituraketa sozio-ekonomiko herritarren desartikulazioa.
Esan dezadan bide batez, akain bizkarroi kamarila bati “elite” deitzea bitxia gertatzen zaidala. Uste dut hitzak hobeki zaindu beharko genituzkeela. Ez ote garen lapurrak, hiltzaileak, ustelak, artekariak eta kontakatiluak belauniko dagoenaren ikuspuntutik begiratzen ari.