Ane Ablanedo Larrion
Ane Ablanedo Larrion autorearen ekarpenak
Askatasunaren tresna
Beti gogoratu beharreko printzipioa: askatasuna norberarena da. Zeren eta beste norbaitek eman behar baldin badizu, lehenago kendu dizun seinale da.
Neurotikoak gara, sentitzen dut
Badago sufrimendu psikologikoaren jatorri bat, zuzenean garamatzana haurtzaroa zaintzeko orain eta hemen dugun modua auzitan jarri eta aldaketa sakonak egitera.
Zertarako beharko lukete herriek independentzia?
Benetan uste duzue euskararen etorkizuna Espainiak eta Frantziak gure alde egingo dutenaren araberakoa dela?
Alda dezagun galdera behingoz, otoi
Zer egin independente izateko? Zer egin dezakegu euskal hezitzaileok, independentzia eta estatu propioa berreskuratzeko eginkizunean?
Galderak, gure bizitzaz bestaldeko eskolaz…
Zergatik da eskolan garrantzitsuagoa taula periodikoa ezagutzea, entxufe bat muntatzen jakitea baino? Zergatik ikasten da eskolan prestigioa duena bakarrik? Eta zergatik du prestigio handiagoa eskolan ikasten denak, kanpoan ikasitakoak baino?
Erdara txarra da, tira, bueno, ez dakit…
Nahi dugu euskaraz egin dezaten –eta ez erdaraz–, baina mugarik ezarri gabe nahi dugu erdaren erabilera murriztu; hizkuntzak ez direlako berez txarrak, baina min ematen digu haurrak espainolez edo frantsesez entzuteak
Ederki toreatutako zezenak gara
Ez diot ezer berria, badakit, baina autoritarioak izanik demokraziaz mozorroturik agertu nahi dutenen kasuan oraindik sortzen den nahasmenagatik aipatzen dut.
Haziera ere politikoa da
Zapalkuntzaren kontra borrokatu nahi baldin badugu, ez da aski agintari tiranoak identifikatu, salatu eta beren kontra egitearekin, historiak tamalez etengabe erakutsi digunez.