EUSKARRI Sareak landutako Short paper 2022-07-16, EKAI Journal-ek zabaldua.
Jatorrizko izenburua: Sostenibilidad para o contra la humanidad.
Itzulpena: Ihintza Tellabide Amunarriz
Garapen jasangarriaren gizaki-kontrako interpretazioak gerraurreko faxismoan dauka bere azken jatorria, eta gaur egungo bertsioa 70eko hamarkadan hasi zen, Mendebaldeko funtsezko erakundeetatik abiatuta, hala nola, Rockefeller Fundazioa, Erromako Kluba eta iparramerikar inteligentzia zerbitzuak.
Kontzeptualki, jasangarritasunaren interpretazio antihumano horrek ordezkatu egiten du gizarte-arrazoietan oinarritutako interes orokorreko garapenaren iraunkortasuna, gizateriari gainjartzen zaion “planetaren” jasangarritasunarekin, eta, horrela, gizakiaren ikuskera negatiboaren bultzadan interesa duten korronte aristokratikoekin bat egiten du.
“Gizakiaren aurkako” interpretazio horren bidez, iritzi publikoan zabaldu nahi da gizakiak, garapen ekonomiko eta sozialaren oinarria izan beharrean, karga bat direlako ideiaren onarpena. Eta, antzeko argudio-oinarriarekin, garapen ekonomikoa, berez, “mehatxua” da “planetarentzat”.
30eko hamarkadako faxismoaren urrezko ametsa
Jakina, oligarkia aristokratikoek, teoria horiek bultzatzen hamarkadak daramatzatenek, ez dute uste beraiek planetarentzako zama bat direnik, ezta beraien aberaste ekonomikoa hala denik ere. Beraien helburua doktrinamendu hau justifikazio gisa erabiltzea da; “garapen jasangarriaren” estalkipean, hain zuzen ere, herrialde, sektore eta pertsonen aurkako estrategiak zuritzea. Izan ere, estrategia horiek justifikaezinak izango lirateke “planeta salbatzeko” ezinbestekotzat joko ez bagenitu.
Teoria sasi-ekologiko horiek garapen bidean dauden herrialdeetako politika genozidei estaldura eman diete, baita Mendebaldeko hondoratze demografikoari ere, eta korporazio handientzat interesgarri ez diren sektore ekonomikoen suntsipenari ere bai. Gainera, azken urteotan, gizadiarentzat etorkizun distopiko baten oinarri kontzeptual bihurtzen ari dira, eta etorkizun horretan biztanleria gosearen eta gerren bidez murriztuko litzateke, bizi-mailak behea joko luke eta askatasun zibikoak eta korporazio handien aurrean autonomia indibiduala desagertuko lirateke. 30eko hamarkadako faxismoaren urrezko ametsa.
atzean dauden interes oligarkiko eta aristokratikoak aktiboki salatzea funtsezkoa da
Errealitate horren aurrean, premiazkoa da, halaber, zuhur jokatzea “garapen iraunkorraren” teorien aurrean eta korronte ekologista batzuen aurrean, aipatutako sektore aristokratikoek sistematikoki erabiltzen dituztela jakinda. Zuhurtasun hori posizionamendu analitiko batean oinarritu behar da, eta etengabe bereizi behar dira gizateriaren etorkizunerako garapenaren iraunkortasuna eta gizateriaren aurkako iraunkortasunaren ikuskera horiek.
Teoria horien atzean dauden interes oligarkiko eta aristokratikoak aktiboki salatzea funtsezkoa da, bereziki hamarkadatako herritarren buru-garbiketaren ondoren, korporazio handiek -zuzenean edo zeharka- kontrolatutako komunikabideen, gobernuen edo ikastetxeen eskutik egin dena.
Antropozentrismoa da arazoa.
Gu geralarik kosmosaren neurri eta zilbor,
Naturaz beste egiten dugu , Harro.
Giza gara pena eta poza; hain zuzen hemen dugu gizateriaren akats nagusia, garapena ekonomiaren bidetik etorriko ez baita, baizik eta gizaki hobea egitetik…..nola egiten da hori…ba, har dezagun denbora…..denborik gabe ezin da bizi….garapenatik garapozera ….ingenioa ez da “Scalextric”ak egitea…….intsektu bakoitza, bizidun bakoitza genio bat da…genioa behar da….baina hemen denak genio txarrez gaude….
Testuaren haserako esaldia oso ona… Gainontzean komentatu faxismo terminoa nahiko tergibersatua dagoela nere iritziz, eta maiz faxistak ez direnak suntsitzeko erabiltzen da….. Mundua maneiatzen dutenak zionistak dira….beno guretzako faxizionismo bat dela esan genezake….Eta amaitzeko esan, salaketa eta horrelakoak ondo daudela gure burua finkatzeko, baina garrantzitsuena gu geu izatea da. Azken finean guztiok egiten dugulako bizi garen mundua, gustatu ezta ere. Errespontsabilitatea ezinbestekoa da.
Herritarren buru-garbiketa hori erabatekoa da eta sakonki errotuta dago nire ustez, belaunaldien artean oharkabean transmititzeraino. Gehienetan jendeak jakin ere ez daki zein den bere jokaeren eta pentsaeren sakoneko zergatia eta motibazioa, edo bere buruari ezkutatzen dio, bai masen psikologian eta bai maila indibidualean (“Propaganda”, Edward Bernays, 1928).
Hau argiro ageri zaigu gazteek deklaratzen dutelarik (beren erabaki burujabea bailitzan eta betiere askatasunaren izenean), ez dutela familiarik osatu nahi edo ez dutela lanik egin nahi edo ez dutela betarik auzolanerako, adibide pare bat jartzeagatik. Bizitzaren espresioaren eta gure izatearen aurkako jarrera hauek autogorrototik eta autosuntsiketatik gertu daude.
Bai, giza-izatea eta esentzia dekonstruitzeko (eta menderatzeko) buru-garbiketa horren aurrean gure ardura da, naturaren parte garen aldetik, aitzakiarik eta beldurrik gabe… bizia espresatzea!