Herria eta hizkuntza hiltzea onartzen dugu kanpoko zelaian jokatzean, hots, Konstituzio Inperialean
Jabetu behar dugu ez-jakintzaren industria txit potentea dugula Euskal Herrian.
Jabetu behar dugu ez-jakintzaren industria txit potentea dugula Euskal Herrian.
Neurona mailan, kultura-ingurunea ulertzeko gaitasunean kalte sakonak antzeman dira. Oraingoz ezin izan dugu ugaritutako kultur zonbi kopurua zenbatu.
Hizkuntza bakarra baduzu eta zeurea ez bada, horrek galtzaileen ondorengo zarela esan nahi du; edozein mendetan, edozein lekutan.
Irulegiko eskuaren zein Oiz mendiko aztarnen aurkikuntzak zaplazteko ederra suposatu du teoria berantiarrarentzat.
Bata, autogestio horizontalean eta proiektu abertzalean oinarritua. Bestea, aldiz, teknokrazian eta erreformismo teknokratan oinarritua, diru handikiena.
Whittakerrek jakinarazi du aztekek erabiltzen zituzten hieroglifikoek ez zutela balio hitz eta silaba-kopuru mugatu bat transmititzeko soilik, horietako bakoitzaren soinuak ere zehatz-mehatz deskribatzen zituztela baizik.
Atzean beti otsoa duenak ezin otsorik ikusi, ezta behin eta berriz ondokoak esanda ere, ezta bueltaka eta bueltaka arituta ere, harik eta ispiluaren aurrean jartzen den arte.
Ez dezagun ezer espero ente publiko eta unibertsitatetik. Gure kultura landu eta gizartera hedatzean datza benetako erronka, ETB eta gainerako kolonizatzaile kulturalen ezjakitearen industriari aurre eginez.
Halakoak izan ote gara euskaldunak? Ala geure hedabideek, EHU publikoak eta abarrek kolonizatzen ote gaituzte? Zer karaillo gertatzen da, konpa?
Bortizkeriara kateatuak ditugu eguneroko bizitza eta kultura. Baina gu, zertarako sortu ginen?