Urrutiko gerrak hamalau, baina hemen geureak dirau

Egunero ari zaizkigu gerra irudiz bonbardatzen, gerraz mehatxatzen, gerraren publizitatea egiten eta gerra ekonomian murgiltzen. Oraingoz urrutiko kontua dirudi, elkartasun ariketa, zoritxarreko urrutiko herri batzuen patua, baina gerra hemen da. Egunero soma ditzakegu Mundu Gerraren ezaugarriak gure artean, nahiz eta ez nozitu beste leku batzuetan bezain gordin. Ez noa tamalaren neurrien konparaketarik egitera, justu kontrakoa baino: gerra guztia lotzen duten hariak bilatu nahi ditut, bakoitzak eskuartean duen hariari heltzea iruditzen zaidalako gerrari aurre egiteko modurik egokiena. Hortaz, nire ezjakintasunetatik, begietara deigarri egiten zaizkidan atal batzuk azaltzen saiatuko naiz.

Gerra Kognitiboa

Wikipediaren definizioaren euskarazko itzulpen neuronalak hau dio:

“Gerra kognitibo esaten zaio norbanakoaren, taldearen edo biztanleriaren kognizioaren asalduraren bidez jarrerak eta jokabideak ukitzeko planifikatutako ekintza militarren multzoari. Gerra hibridoa da, informazioaren gerraren hedadura da, eta, besteak beste, propaganda eta desinformazioa erabiltzen ditu.”

Herriko plaza koloretako kez itota dago eta ezinezkoa bihurtzen ari da ikustea nondik nora datozen tiroak

Pentsulariak masiboki ari dira kolore guztietako ke pote ideologikoak ekoizten. Edukiari asko erreparatu gabe gustuko kolorearen arabera erosi eta elkarri jaurtitzeko erabiltzen ditugu hooliganik fanatikoenen amorrazioarekin. Ondorioz, Herriko Plaza kez bete zaigu, ez da ikusten nondik nora datozen tiroak, nortzuk ditugun lagun eta nortzuk etsai, ezta zeintzuk diren beraien helburuak ere. Keak itsuturik, burubako oilaskotegiaren pare gabiltza, eta ezinezkoa zaigu elkar antolatzea, erasoei erantzutea eta, azken finean, gerratik onik irtetea.

Hedabideetatik Eztabaidak sortzen edota ezkutatzen dituzte, eta Overtonen marko birtual aldakorra pantailaratzen digute. Hau da: zertaz hitz egin daitekeen eta zein iritzitara mugatuta; zer komeni den egotea denon ahotan eta zer ez; noiz hasi, noiz puztu, noiz pitzatu eta noiz ahaztu.

Bitartean, hagintariak Plaza eraisten ari dira abiada bizian. Hori da gaur hemengo Gerra.

Deserrotzea

Deserrotzea da suntsipen handiko beste armetako bat; jendea bere ingurune sozial eta naturaletik erauzten ari dira. Gaur berririk muturrekoenak Gazatik zein Kongotik datoz, baina mundu guztian ari da indarrez deserriratzen jendea: landa guneetatik hirietara, hiritik hirira, hiriguneetatik aldirietara, herrialdetik herrialdera zein kontinentetik kontinentera.

Jendea masiboki deserriratzeko armak turismoa, bonbardaketak, migrazioa eta gentrifikazioa dira

Jendea masiboki deserriratzeko armak turismoa, bonbardaketak, migrazioa eta gentrifikazioa dira; erregaia, existitzen ez den dirua; eta emaitza bera izaten ari da nonahi: jende bakartu desahaldundu eta babesgabea, antzeko egoeran dagoen milioika pertsonaz inguratua, Sistemaren hari ziurgabeetara gogorki helduta, zintzilik, erortzeko zorian.

Bortxazko mugimendu horri komunitate modu guztien disoluzioa gehitzen zaio: herria, klana, tribua, familia zabala eta gelditzen den komunitate unitate xixtrinena; familia nuklearra. Hau ere suntsitze sistemaren erasopean dago, diskurtso progresistenen laguntza tematiarekin.

Oso gogorra da, gure aitona-amonak eta gurasoak ibili ziren moduan, jendea alderrai ikustea gerratik ihesi, beldurrez, babesgabe, gose eta egarri. Baina horrek ez liguke eragotzi beharko ikustea hemen gazte gehienek ez dutela bere herrian bizitzen geratzeko baliabiderik, eta geratzea lortzen duten gehienak bankuekiko bizi osorako esklabotza kontratuak sinatzen ari direla bere kartoi-igeltsuzko ziegak ordaindu ahal izateko. Herrian bizitzeko eskubideari orain beste deserrotze modu bat gehitzen ari zaio, munduaren salbazioaren aitzakiarekin: IGE (Isuri Gutxiko Eremuak); herriak saldu, etorkin aberatsez bete eta bertan sartzea eragozten hasi zaizkigu, ibilgailu garestienei soilik baimenduta geure kaleetan ibiltzea.

Mugimendu honek guztiak jendetegi deserrotu bilakatzen du gizartea. Kalakariek horri multikulturalismoa deitzen dioten arren, nagusitzen ari den kultura bakarra indibidualismo kontsumistarena da.

Jende deserrotu pilaketak herriaren antolatze ahalmena eragozten du eta hutsunea “gizarte zibila” deitzen den horrekin ordezkatzen dute; estatuak eta enpresari eskuzabalek diruz hornitutako gobernuz kanpoko erakunde eta antzeko janzakur bulego sorta menderatuekin.

Hondeamakinak

Suntsipen prozesu guztietan hondeamakinak ari dira jotasu. Palestinarrak suntsitzeko ipurdiz gora botatzen dituzten olibondoak, Espainian, “trantsizio energetikorako” erauzten dituzte. Hondeamakinak dira progresoaren tankeak, gurutzada zibilizatzailearen armada osatzen dute Amazonian, Sakanan, Lakandonan, Saharan eta Iruña Veleian, Natura edonon eta edonola txikitzea delako Zibilizazioaren ezinbesteko aurrerabidea, baita planeta-salbatzailez mozorrotuta ere.

* * *

(Jarraitzen du).