Dr. Joseph Mercola doktorearen ingelesezko podcastaren itzulpen zati bat da hau,
Trikooban transkribatuta gazteleraz osorik 2022ko uztailaren 4an.
Orain, aurreko edozein unetan baino egoera konplexuagoari egin behar diogu aurre, orain sortzen ari den totalitarismoak ez baitu kanpoko etsairik, hipnotizatuta ez dauden eta narrazio faltsuak erosten ez dituzten herritarrak izan ezik. Alemania nazia, adibidez, haren kontra altxatu ziren kanpoko etsaiek suntsitu zuten.
Bestalde, horrek badu abantaila bat, estatu totalitarioek beti behar baitute etsai bat. Hori oso ondo deskribatu zuen George Orwellek 1984ko liburuan. Formazio kolektiboaren prozesuak iraun dezan, kanpoko etsai batek egon behar du, estatuak masa hipnotizatuen erasoa bideratu ahal izateko.
Erabakigarriak dira indarkeriarik gabeko erresistentzia eta dibulgazioa
Horrek puntu giltzarri batera garamatza: biolentziarik gabeko erresistentziaren eta narratibaren aurka hitz egiteko beharra. Erresistentzia bortitzak eraso-helburu bihurtzen zaitu automatikoki, eta, beraz, «sistema totalitario baten barrutik egindako erresistentziak beti jarraitu behar die indarkeriarik gabeko erresistentziaren printzipioei», dio Desmetek. Baina modu argian, arrazionalean eta gehiegikeriarik gabe hitz egiten ere jarraitu behar da. Mattias Desmetek azaltzen du:
«Formazio kolektiboaren eta gailentzen ari den totalitarismoaren prozesuan erresistentziak izan behar duen lehen eta funtsezko printzipioa da masekin ez doan jendeak hitz egiten jarraitu behar duela. Hori da erabakigarriena.
Masekin ez doan jendeak hitz egiten jarraitu behar du. Hori da erabakigarriena
Mattias Desmet
Totalitarismoa formazio kolektiboan oinarritzen denez, eta formazio kolektiboa hipnosi moduko bat denez, formazio kolektiboa liderraren ahotsak eragiten du beti, biztanleria hipnosi-prozesu batean mantentzen duena. Eta ahots disonanteek hitz egiten jarraitzen dutenean, ezingo dituzte masak esnatu, baizik eta etengabe trabatuko dute formazio kolektiboaren prozesua.
Etengabe oztopatuko dute hipnosia. Hitz egiten jarraitzen duen jendea baldin badago, formazio kolektiboa ez da izaten biztanleriak masekin ez doan jendea suntsitzeko borondatea izateko bezain sakona. Hori erabakigarria da. Historikoki, Sobietar Batasunean eta Alemania nazian gertatu zenari begiratzen badiozu, argi dago oposizioak jendaurrean hitz egiteari utzi zion unean hasi zela sistema totalitarioa ankerra izaten.
1930ean, Sobietar Batasunean, oposizioak hitz egiteari utzi egin zion, eta, sei hilabetetik zortzi hilabeterako epean, Stalin purga handiak egiten hasi zen, hamarnaka milioi biktima eraginez. Eta gero, 1935ean, gauza bera gertatu zen Alemania nazian.
Oposizioak jendaurrean hitz egiteari utzi zion unean hasi zen sistema totalitarioa ankerra izaten
Mattias Desmet
Oposizioa isildua izan zen, edo hitz egiteari utzi zion. Nahiago izan zuten klandestinitatera joan. Diktadura klasiko bati aurre egiten ziotela uste zuten, baina ez zen hala. Erabat desberdina zen zerbaitekin ari ziren. Estatu totalitarioa zen.
Eta klandestinitatera pasatzea erabakitzea, erabaki txarra izan zen beraientzat. Eta hala, Alemania nazian ere, oposizioak jendaurrean hitz egiteari utzi eta urtebeteko epean, krudelkeria hasi zen, eta aurkariak suntsitzen hasi zen sistema. Beti da berdin.
Lehenengo etapan, sistema totalitarioak edo masak haiekin ados ez daudenei eraso egiten hasten dira. Baina, denbora baten ondoren, denei eraso egiten eta suntsitzen hasten dira, taldez talde.
Eta Sobietar Batasunean, non formazio kolektiboaren prozesua oso urrun iritsi baitzen, Alemania nazian baino askoz gehiago, Stalin kolektibo asko deuseztatzen hasi zen: aristokrazia, nekazari txikiak, nekazari handiak, urregileak, juduak; bere ustez inoiz komunista ona izango ez zen jende guztia.
Baina denbora bat eta gero, talde bat bestearen ondotik ezabatzen hasi zen inolako logikarik gabe. Beste barik, guztiak. Horregatik, Hannah Arendtek zioen estatu totalitario bat bere seme-alabak jaten dituen munstroa dela beti. Eta prozesu suntsitzaile hori jendeak hitz egiteari uzten dionean hasten da.
Hannah Arendtek zioen estatu totalitario bat bere seme-alabak jaten dituen munstroa dela beti. Eta prozesu suntsitzaile hori jendeak hitz egiteari uzten dionean hasten da
Mattias Desmet
Seguruenik horregatik, XX. mendearen hasieran zenbait herrialdetan formazio kolektiboa egon zen, baina inoiz ez zen egon estatu totalitario oso bat.
Seguru asko, isildu ez ziren nahiko pertsona egon ziren, eta hitz egiten jarraitu zuten. Hau ulertzea ezinbestekoa da. Formazio kolektiboa sortzen denean, jendeak (disidenteak) pentsatzen du ez duela zentzurik hitz egiteak, jendea ez delako esnatzen. Ez dirudi jendea kontrako argudio arrazionalekiko sentikorra denik.
Baina inoiz ez dugu ahaztu behar ozen hitz egiteak berehalako eragina duela. Beharbada ez ditu masak esnatzen, baizik eta formazio kolektiboaren prozesua eta hipnosia oztopatzen ditu. Eta horrela saihesten da masak oso suntsitzaile bihurtzea joera nagusiari jarraitzen ez diotenekin.
Beste gauza bat ere gertatzen da. Masak ahitzen hasten dira. Beren burua suntsitzen hasten dira, haiekin ados ez dauden pertsonak suntsitzen hasi baino lehen. Beraz, estrategia hori erabili behar da erregimen totalitarioen aurkako barne-erresistentziarako».
Itzulpena: Ane Miren Elordui-Zapaterietxe
Gertuko historiatik ere beste zerbait hartu dut nik: berdin da modu bortitzak ez baditugu erabiltzen ere, “totalitarismo” deritzon horrek beti amaituko du bortizkeria erabiltzen, izan ere, erabiltzen ari da. Adib., emakumeek planto egin eta beste bide nahiz deseraikuntza proposatzen eta martxan jarri dutenean patriarkatuak zenbait mekanismo jarri ditu martxan, hauetako batzuk bortitzak. Hori da nire ustea.
Ane Miren,
Orduan jarra dezagun jendaurrean hitz egiten, nahiz ETA alferrekoa iduri jende haluzinatu terminalari hitz egitea.
Azken batean badakinagu ur tanta etengabeak harria bera ere zulatu egiten duela azkenean
Erabat ados nago iruzkin biekin.
Alde batetik, botereak, izan totalitarioa edo sasi-demokrata, beti erabili du bortizkeria menderakuntza sistema inposatzeko. Duela bi urtetik hona daukaguna erabat patriarkala dela uste dut. Ikusi besterik ez dago txertoen eragina aborto espontaneotan, hilik jaiotzen diren fetoetan eta emakumeen nahiz gizonen antzutasunean. Dena bizitzaren, berdintasunaren eta eskubideen aurkakoa. Sistema oso trebea izan da gizarte mugimendu aurrerakoiak irensteko erakundeen bidez eta jatorrizko idealak desitxuratzeko eta pozoitzeko agenda baten ideologiarekin.
Bestetik, jendaurrean hitz egitearen garrantziaren defentsarekin bat egiten dut, gure iritzi disidenteak plazaratzearekin, beharbada hitza da gelditzen zaigun tresna bakarrenetakoa eta erabili behar dugu.
Azpi-azpian Patriarkatua zegon, bai.
Eta inoiz baino puntu gorenean: terrorearen mailan.
Nik uste nian patriarkalismoaren puntu gorena Grezia Klasikoan gertatu zela
(-4.000-edo), Andere femeninoa ANDROS maskulinoaren ordeztu zutenean, eta Aristoteles misoginoak
erran zuenean ze emakumeek, “materia” bai, baina “forma” ez zeukatela (hots, arimarik ez zeukatela).
Baina oraingoa ikusirik, ordukoa labur gelditu zuan.
Beti azpimarratu diat Patriarkatua egitate historiko bat dela, ezen ez betidaniko Patua.
Sumerian sortu zuan -8.000 urte, “Tenpluaren garaia” deitzen zaion aldian.
Zehazki, apaiz maskulinoek boterera Iritsi zirenean, ur-kanalizazioen ardura hartu zutenean eta abar. Orduan, egun batean, apaiz femeninoari (astroak behatzeaz arduratzen zenari) ZIGUTATetik jausteko agindu zioten.
Emakumezkoek aitzi egin zioten Patriarkatua eta patriarkalimoari (Patriarkatuaren pentsaerari).
Bi mila urtetako erresistentzia egin zuten, baina azkenean garaituak izan ziren.
Orduan gertatu zen emakumezkoen borroka armatua (AMAZONA ospetsuena), noiz Atenas konkistatzea egon ziren, baina azkenean ez zuten lortu.
Orduan irabazle Patriarkalak “patriakalismoa” ezarri zuen eta AMAZONAK demonizatu, munstroak bailitzan.
Pa más inri, Atenea jainkosaren ezkutuan idurikatu zituzten amazona bentzutuak, munstro gida irudikatuta.
Eta gaur arte. Patriarkatuak ez zuen parkatu.
Eta lortu ere lortu izan du, denon barrenean, gizonezkoen zein emakumezkoen barru.barruan patriarkalismoa itsatzea.
Gaur arte. Harik eta orain beste aro bat hastear dagoen, zeinetan feminismoari bere Anderetasunaren alternatiba aurkeztea dagokion, azkenean.
“Estatu Totalitarioa, beren seme.alabak Jaten dituen munstroa”
Zer kasualitate.
Halaxe ere HORUS (denbora), beren seme.alabak Jaten dituena.