Gizateriaren historiako unerik larrienetako batean, non herri eta nazioen nortasun kulturala suntsitu nahi duten, estatu global batean, gizaki-robot guztiak berdinak eta otzanak direlarik, erresistentzia herri bakoitza egiten duena defendatzetik hasten da, horrek gizateriari ematen dion aberastasuna eta aniztasuna zainduz. Gobernu global bati aurre egin diezaiokegu, baina ez bagara gai ulertzeko erresistentzia munduko talde kultural bakoitzaren izatea eragiten digun berezitasunean oinarritzen dela, globalismoak gizakiaren gauzarik zoragarriena deuseztatzea lortuko du.
Inflexio-une historiko honetan, inoiz baino garrantzitsuagoa da munduko herri bakoitzak bere nortasuna babestea
Gure kasuan, euskaldun izatea eragiten diguna ez dira mapa batean dauden marra batzuk, ezta Erdi Aroko euskal erresuma independente bat ere. Euskaldun izatea eragiten diguna gure pertsonarengan, eta gure giza-taldean, euskara izatea da, gure hizkuntza. Euskara izatea, euskalduna izatea, dakienak hitz egitea da, ikasi duenak hobetzea eta ez dakienak ikastea edo barneratzea. Euskararik gabe herri hau ez da deus. Euskara “folklorismo” huts gisa erabiltzen jarraitzen badugu, haurrei, saltokiei, negozioei eta enpresei euskarazko izenak jarriz marketing huts gisa, balio hori besterik eman gabe, desagertu egingo den herri baten, euskal folklorearen, oinordekoak izango gara. Euskararik gabe independentziak ere ez luke zentzurik izango. Zertarako nahi dugu estatu subirano bat, izatea eragiten digunak jada ez badigu eragiten? Estatu inperialisten akats berberak errepikatzeko, baina eskala txikian?
Batzuek plan globalista honen aurka ibili eta eraiki nahi dugun bide berri honetan, etorkizuna herrietan dagoela ulertzen hasi behar dugu, eta ez estatuetan
Inflexio-une historiko honetan, inoiz baino garrantzitsuagoa da munduko herri bakoitzak bere nortasuna babestea, eta, gure kasuan, euskara indartzeko aukera paregabean gaude. Hau globalismoa geldiarazteko modu oso eraginkorra litzateke, beste batzuekin batera.
Batzuek plan globalista honen aurka ibili eta eraiki nahi dugun bide berri honetan, etorkizuna herrietan dagoela ulertzen hasi behar dugu, eta ez estatuetan. Herri libreak, kulturalki aberatsak, beren ezaugarri eta hizkuntzekin, jakinduria partekatzen dutenak eta elkarri munduko giza-talde gisa laguntzen diotenak. Inolako eliterik gabeko etorkizuna, ez diktadura kolpistarik, ez lau urtean behin aukeratutako diktadorerik, herriaren mesederako inoiz ez diren interesak besterik ez dituztenak.
Horregatik, deialdia egiten dut hemendik, gure hizkuntza eta kultura mahai gainean jar ditzagun gizakiaren iraunkortasunaren aldeko mugimenduaren barruan, eta munduko gainerako herriek ere egin dezaten. Hori izango da tiranien mundu honen aurrean irauteko modu bakarra, zeina orain tirania handi bakar bihurtu nahi baituten; inperio bat besterik ez. Mundu osoa elite batzuen eskuetan, eta gainerako gizakiak hankapean, zanpatuak, kulturalki eta pertsonalki deuseztatuak, otzanak eta manaerrazak, psikopata batzuen zerbitzuko esklaboak.
Zuk aukeratuko duzu; esklabo izatea eta nortasun eta pentsamendu propiorik gabeko klon bat, edo aske izatea zure esentzia pertsonalarekin eta kultura-talde bateko kide izateak ematen dizun nortasunarekin, munduko gainerako kultura-talde eta herriei onena eman eta jasotzen duen herri baten kide.
Baita Naizen (Gaztelaniaz) eta Berrian ere argitaratua
Gaizki ulertzen ez badut, independentzia aukera soil bat izango litzateke, askatasuna bezala, sinonimoak direnak.
Zeintzuk izango lirateke beste opzioa edo opzioak?
Herrien borondate askea ez da inoiz independentziaren aurrekoa baizik eta independentzia osatzen duena, nahitaez.
Euskaldunok eman genuen Estatu antolaketa sinplifikatzeari, gutxiesten ikusteari dagokionez, mapa bateko marra soilak aipatuz edo Erdi Aroko iragan erresuma bati erreferentzia eginez, nolabaiteko kultura politika falta baten fruitua iruditzen zait.
Askatasunaren eta subiranotasun osoaren aldeko borrokak auto-estimu politiko handia eskatzen du batez ere. Ezin dugu guk geure teilatura harriak bota.
Inependentzia, auderterminazio, burujabetza, eskukoasuna… Ortzemugan jarrita izateari oso ongi deritzat, baldintza batekin, herri mugida baldin bada; ezen Ez Besta fantasmada bertikal hutsal bat.
Oinarri sendoena, barriz, euskaldungo iraultzaile bat eraikitzean zegok, horretarako edozein baliabide erabiliz.
Baina eta baliabide zehatzak eta berdaderoak (eta ez soilik lanturi erromantikoak.)
Beraz, jar dagigun abian oraintxe Bertan eskura daukaguna, hots, 2022 KULTURGINTZA Saioa, plangintza konkretu batekin eta GOIENEN esperan gelditu gabe.
Nik uste, gogoetaren inflazioa zegok, eta ekintza deflazioa.
Odlok, gaizki ulertu duzula dirudi. Inork ez duelako gure historia mespretxatzen. Esaten ari naizena da izatea eragiten diguna. Eta estatu independente bat izan baino askoz lehenago, gu Euskal Herria ginen, euskararen herria. Lehenengo erresumak eta gero estatuak, eta mundua mugetan banatzea asmakizun moderno samarra da. Nafarroako erresuma independentea monarkia bat zen, non daude berdintasuna eta askatasuna monarkia batean? Independentzia estatu piramidal bat izateko bada, eta estatuak beti piramidalak badira, non diktadoreak 4 urtean behin aukeratzen dituzun, zertarako balio du? Nik benetako independentziaz hitz egiten dut, benetako askatasunaz, herriei gu izatea eragiten baitigu estatuetako kide izan gabe, ez espainola, ez frantsesa, ez beste inor… Estatuek desagertu egin behar dute, errepresio tresnak direlako. Herriek modu aske eta orizontalean antolatu behar dugu, bakoitzak berea zainduz eta gainerako kultura eta herriekin bat eginez. Bide batez, iritzi guztiak errespetagarriak dira, eta ondo dago ikuspuntu desberdinak partekatzea, baina mindu gabe. Kultura politiko faltarena soberan dago, ez nauzu ezagutzen hori esateko. Eskerrik asko.
Diskurtso eta teorizazioen gainetik, gako garrantzitsua da euskaraz dakigunok egunero eta leku guztietan erabiltzea, orain eta hemen, eta erabili dezagun teknologia gure alde, (itzultzaile neuronala…) hizkuntza aldatu beharrik ez izateko eta ulertzen ez duenak bere hizkuntzan irakurtzeko, baita Telegramen ere.
Pozik eta euskaraz bizi!!
Nik esan dudanean euskaldungo iraultzailea eraikitzeko eskura dugun EDOZEIN BALIABIDE erabili beharko genukeela, horixe esan nian: EDOZEIN.
Batzuek Erdi Aroko Nafar Erresumara joko ditek; beste batzuek Baugauden Iraultzako aintzindari baten lidergora edota Novempopulaniako denborara; beste batzuok Akitania Paleolitiko Eremura (nik neuk bezala, adibidez); eta denok izanen dituk baliagarri.
Patrik-i, monarkia bat izateak, garai hartako forma estatalek, badu berez zerbait txarra? Urkullu edo Santxo Nagusiaren artean aukeratzen banaute, ez dut zalantzarik nor aukeratuko nukeen. Nabarra ez zen, hain zuzen, erresuma absolutista bat, erregea foruen menpe zegoen eta ez zuen bere kargua “Jaingoikuaren borondateagatik” lortzen.
Erresuma kontsigna, norbaitek jakingo ez balu, “Erregeak baino lehen Legeak!” zen, eta azken hauek Nabarrako armarrira igo eta behetik gora altxatuak izatera behartuta zeuden. Erregealdi guzien kontra, Nabarrak erregina zuten.
Dena ez zen idilikooa, jakina.
Obanosen biltzen ziren infantzoi berak kontra-botere bat ziren, monarkiaren aurkako epaiak ematen zituena, hura gaindituz gero, eta infantzoiak jazarri eta suntsitu egin zituzten. Estatuaren gotorleku ziren, klase buruzagiaren erorei aurka egiten ziena, halakorik balego.
Uste dut nire iruzkietan argi utzi dudala politikoki horizontaltasunetik jarduteko eta herri-boterean gauzatutako bertikaltasuna desagerrarazteko premia larria dagoela.
Estatua eta horizontaltasuna bategarriak izan daitezke Estatua herriaren indarraren instituzionalizazioan dagoela barneratzen badugu eta ez herriaren ordezkaritzan-delegazioan.
Ez litzaidake bururatuko, adibidez, Eskandinaviako Estatuak konparatzea Estatu plutokratikoekin, hala nola Frantzia, Espainia, Alemania, Italia, Austria etabar.
Ez zait gaizki iruditzen Estatuen desagerpena, baldin eta erabaki hori, guk dagokiguna, gainerakoen baldintza berberetan hartzen badugu, hau da, Estatu subirano gisa.
Gehiago luzatu nahi izan gabe, benetako independentzia benetako herri-subiranotasunaren datzala adieraztea.
Kultura politiko faltari dagokionez ez nintzen bereziki zutaz ari eta modu orokorrean zure artikuluaren adibidea jasoz. Arlo honetan, nik neure burua ikastuntzat daukat egunez egun ahalegintzen saiatzen dena eta oraindik han asko geratzen zait.
Bata, azken finean, irakatsi dion jendearen eta bere bizipenaren emaitza da.
Ikusten dudanez batzen gaituzten gauzak gehiago direla bereizten gaituztenak baino, agur bero bat.
Estatu propioak nazio baten subiranotasuna babesteko duen beharrari buruzko eztabaida elementu aberasgarria eta premiazkoa dela iruditzen zait. Arlo pertsonalean, ahalik eta ondoen moldatzen naiz, akrata-estatlista bilakarazten nauen itxurazko kontraesan horrekin.
Adimen emozionalaren eta adimen arrazionalaren arteko borroka da.
Inpas horretatik irtetea, maila kolektiboan, bi adimen horiek hemen aipatutako gaian (fusio) bat egitea ahalbidetuko duen bitartekoak aurkitzea da. Faktiko, ikusten dut nahiz eta jakitun izan beti egongo dela giza talde bat katearen maila hausten saiatuko dena hori gerta ez dadin. Hork aurkituko dugu oztopoa horizontaltasun politikoak gidatuko duen Estatu bat lortzeko bidean.
Gaur, Estatuez ari gara, bihar beste denominazioa izan daiteke, beste dimentsio bat. Dena dela, helburu eta bitartekoen estrategia baten barruan horizontaltasunak izan behar du lehentasuna.