Elikadura eredu hau agortuta dago. Pozoitsua da, higadura, biodibertsitatearen galera eta kutsadura eragiten ditu eta energia-xahutzailea da, hitz bitan: jasangaitza eta antzua. Funtsean, hau da gaur egungo nekazal altxamenduen eta nekazal politiken porrotaren muina. Porrot honek poztu egin beharko gintuzke elikadura eta agroekologia herrikoiaren aldeko mugimendutarrok — Ikusten arrazoi genuela! –. Baina arrazoiak ez du jaten ematen.
“Hagintariek” elika-sistemaren mugekin topo egin dute, jabetu dira ezin dela honela jarraitu, baina ez dute atzera egiteko asmorik, porrotean aurrera baizik. Horretarako elika-sistema ipurdiz gora ezartzea erabaki dute. Egia esateko, ezinbestekoa den zerbait da hori, baina beraien iraultza ez da izango herritarroi eta bizidunon komunitateari komeni zaiguna, ez, justu kontrakoa. Haiek jainko bakarrari egiten diotelako men: Diruari. Eta iraultza teknoneofeudal honetan, berriro jantzi nahi gaituzte karlistaz edo liberalez, errepublikarrez edo monarkikoz, karkaz eta progrez, hauta dezagun bakoitzak geure formazio eta inguruaren arabera. Geure esku dago amarru horretan enegarrenez ez erortzea, joko-zelaia etsaiarena delako, kapitainak salduta daudelako eta epailea zer esanik ez.
Geure esku dago amarru horretan enegarrenez ez erortzea, joko-zelaia etsaiarena delako, kapitainak salduta daudelako eta epailea zer esanik ez
Nekazariena, orohar, lerdotutako kolektibo bat da, ia erabat subentzio, teknologia eta arau-amaraunean harrapatuta daude eta armiarmak haiek jatea erabaki du. Hau bukatu da. Horregatik irten dira traktoristak haserre errepideetara. Ez dute norabiderik, haserrea eta desesperazioa baino, eta errelato-ekoizleek ondo aprobetxatzen dute, sindikatu handien laguntzaz, arazoa pestizidak eta transgenikoak mugatzean edo gasoilaren prezioan datzala antzeztuz. Bulego-ekologista eta exkertiarren harrokeria mesianikoen diskurtso harroputzen laguntzaz, landatarrak ezjakin atzerakoiak baino ez direlakoan, nekazal mundua ultraeskuinaren besoetara bultzatuz.
Ez litzateke justua hau esatea nekazal munduko mugimendu erradikalak aldarrikatu gabe (erradikalak diot, arazoaren erroetara jotzen dutelako). Are gehiago, esango nuke gaur egungo mugimendu sozial zentzudun bakarrak lurrari eta bizidun komunitateari loturik daudela, nola edo hala.
Ez dute norabiderik eta errelato-ekoizleek ondo aprobetxatzen dute hori, arazoa pestizidei eta transgenikoei jarritako mugak edo gasoilaren prezioa balira bezala
Eta hiritarrak? Hiritarrak pantailan ikusten eta jokalarien banderatxoen arabera like-ak klikatzen. Diskurtso bat edo beste erosi eta pintxopoterako solasgaia gustuko tertulianoengandik ikasten. Apokalipsiaren atal berri bat telebista bidez bizitzen, jabetu gabe arto-krispeta zorroa husten zaienean ezer ez dela berdina izango, nekazarien ondoeza beraien ondoezen atari dela. Eta erasoaren larria irudikatzeko, aipatuko dut jada hasi direla elikagaien autoekoizpena debekatzea eskatzen, argudiatuz adituren batek egindako ikerketak dioela baratze urbanoek ikaragarrizko CO2 kopurua isurtzen dutela. Kobid klimatikoa, nola ez. Beraz, jada oso murriztua den geure elikagaiak kudeatzeko eskubideari eraso zuzena, edozein autonomia zirrikitu itxi nahian.
Hiriak ez du bizitzeko behar dugun ezer ekoizten, dena kanpotik hartu behar du, ura, oxigenoa, janaria, energia , jantzia… Jada industriarik ere ez zaio geratzen, ezta giza-tamainako merkataritzarik ere. Ekoizten duen bakarra kutsadura eta zaborra da, horretarako ere behar du kanpoa. Hiritarra Stockholm sindromeak jota dago. Hiri guztiak dira Stockholm gizakien makro-ikuilu jasangaitzak, lurraren tumor. Hiria denez Zibilizazioaren ardatz, bereak egin du. Agonia luzatuko edo laburtuko zaio, buztankada eta adarkada bortitzak botako ditu amorruz, baina hil-kanpaiak jotzen hasiak dira.
Hiri guztiak dira Stockholm gizakien makro-ikuilu jasangaitzak eta, Hiria denez Zibilizazioaren ardatz, bereak egin du
Mezu etsigarriak botatzen ari naizela lirudike, baina gu ez gaude etsita. Irmo eta argi dago gure elkarlanerako gogoa, bide berriak urratzeko, bide zaharrak garbitzeko eta hautudeterminazioan sakontzeko, geratzen zazikigun indar guztiekin. Badakigulako etsaiarenak egin duela, beldur ikaraturik daudela eta gerra galdua dutela, nahiz eta, agian, geu bidean erori. Bizitzaren Kolektiboaren parte garelako, ikusi ditugulako hondoratutako zibilizazioen hondakinetan oihaneko zuhaitzek menperatutako piramide harroak. Eta beldurrez ere bagara guraso garen neurrian, aittitta naizen neurrian. Inork ez ditugulako geureak sufritzen ikusi nahi, hilkor arrunt batzuk besterik ez garelako eta ez dugulako geuk ere sufritu nahi.
Gorka Setien Gogoan.
Bikaina, Asier, bai edukiz bai formaz. Zorionak! Merezi luke artikulu hau ahal den gehien zabaltzea.
Ziur nago artikulu honek ere jasoko zukeela Gorkaren iruzkin eder bat, artikulu oso bat ere izan zitekeena, berea bakarrik bezalako begirada zehatz eta finaz.
Gogoan zaitugu, Gorka Setien.
Azpimarratuko nuke errelato propioa edukitzearen beharra: geure kontakizun propio eta berezkoa ezinbestekoa dugu aprobetxategi eta etxekalteen besoetan erori nahi ez badugu, askotan oharkabean erori ere.
Eta manipulatzaile-intoxikatzaile profesional zipaioak beti hor atezuan, zelatan, eta beti esango dizute halakok edo holakok erabiltzen zaituela, eta beren zipayismoa dela bide bakarra, “bakuna dela bide bakarra” esan diguten modu berberean.
Lehengo eta oraingo oligarka lokal eta globalen eta posmoezker dekonstruitzailearen artean, herritarrak bere bidea egin behar, ez dago besterik.
Bai! 1.300 km-tik gauza bera esaten dizut!
Aurreraaa!
Artikulu bikaina, Asier. Erabat ados.
Bikaina bai, argiagoa ezin, borobila idatzia. Mila esker.
Aterri uneari, laino artetik argitasuna agertzen deneko hari asulunea deitzen ei diote Nabarnizen.
Berari, Irisiarrin, xeru xaharra: “blu poxi hura, laino artean, ixtaño bat”.
“To! esan zuen urketarrak, zeru zaharra agertzen ari uk, belharra hedatzen ahal diuk!”
Oso bat hirekin.