Txertatze kanpaina mundialaren harira, ezker progresistak zerbait esan behar eta patenteak liberatzea aldarrikatzen du, besteak beste, afrikar eta indio gizajoek ere izan dezaten besora, zientziaren salbazio tresna. Demagun txerto izendatu dituzten horiek onak direnaren ustetik abiaturiko aldarrikapen asistentzialista dela. Ez naiz txertoen gaineko eztabaidan sartuko oraingoan, nire hausnarketa aldarrikapen horien inozokeriari buruzkoa da.
Patente sistema da gaur egun ekonomia mundialaren motore nagusienetakoa, ondasun immaterialen gaineko jabetza lau eskutan biltzen duena. Jabetza intelektualaren kontua, kulturan, modan eta industrian nabarmena baldin bada ere, ez da hain ezaguna nola eragiten duen gure oinarrizko beharren gaineko kontrolean.
Elikaduran adibidez, kontrol oso zorrotza dago hazien jabeek (patentedunek) beraien ordaina jaso dezaten. Merkatura bideratuko den ekoizpen begetal guztiak, hazitik erakutsi beharko du nori erosia izan den. Zirrikitu nekezak baldin badaude ere, ordainsari ia guztiak korporazio erraldoien kontu korronteetan bilduko dira. Debekatua dago edozeinek ekoizturiko hazitik eratorritako elikagairik saltzea. Hau, motzean esanda.
Sendabelar eta drogeria kontuan egoera oraindik latzagoa da. Ehunka landare debekatu dago; drogak, pozoiak edo sendagarriak besterik gabe direlako. Hau da, jendeak milaka urtetan garatu duen ezagutza praktikatzea galarazita dago edo Farmazeutikena da patentea, prozesuren bat gehitu edo elementuren bat isolatu dutelako. Ez da gurea, kito, DEBEKATUA eta galzorian da. Landare horietako asko arruntki aurki ditzakegu inguruetan, dohainik.
Zer esanik ez landareekin ukendu, olio edo xaboi bat egin eta saldu nahi baldin baduzu. Produktu bakoitzeko, sekulako labirinto burokratikoa gainditu behar da, laborategi analisitan dirutza gastatu eta enpresa handien neurriko instalazioak eraiki.
Baten batek pentsa lezake gure babeserako ezarritako zentzuzko kontrolak direla, fede zientifikoa errespetatu beharko dugu, baina ziur egon, sasi erremedio bakoitzak, txerto hauek baino froga askoz zorrotzagoak gainditu dituela mendeetan zehar. Horri esker iritsi gara honaino.
Honekin guztiarekin esan nahi dudana da, oharkabean eskura ditugun altxor arrunten gaineko jabetza eta ezagutza galtzen ari garen artean, errege magoei idatzitako gutuna baino fantastikoagoa dela teknologia eta ezagutza sofistikatua sozializatzearen aldarrikapena.
Izenburuari helduta, aspaldi ari zait iruditzen, aldarrikapen sozialak nagusiei zuzendutako eskaerak bilakatu direla: lana, hezkuntza, osasuna, eskubideak… gurasoei paga eskatzearen antz geroz eta handiagoa hartuta.
Baina burujabetza praktika bat izan behar da, eskura ditugun tresnekin nahi dugun bidea egiten saiatzea. Eta orain, oinarri oinarrizkoenaren gaineko jabetza galtzen ari garelarik, oinarri oinarritik hasi beharko dugu geure bizitzaz birjabetzen.
Jan lo eta lagunak.
Horiexek dira sindikalismoaren lelo errepikakor bezain antzuak maiatzaren 1ean, aitak seguruenik paga emanen dizu baina estatuarendako zure leloak lelokeriak dira…..