Azken garaiotan noraezean gabiltzala iruditzen zait herri honetan. Pandemiaren aurrean herri gidariek izan duten jarrera ikusita, asko gara honaino nola heldu garen geure buruari galdetzen diogunok. Nagusiki zabaldu den “tragazionismoa” politikarien gaixotasunaren sintoma bat da, eta ez gaixo asintomatiko gisa, ez. Hainbeste faltsukeria irentsi izan behar izan dugu, ezen egia non den ere ez baitagoen jakiterik jada.
Gaur egun
menpekotasuna
da kontzeptu
nagusia
Euskal soberanismoaren bidean, argi ditugu elikadura, energia edo hezkuntza arloetako zereginak, baina ideologia eta errelatoreen historian galtzen ari gara. Pandemiaren ofizialtasunaren monopolioak herri sumiso bihurtu gaitu, non eta hemen, Europako borroka armatuaren azken ertzerainoko lekukoak izan garenon herrian, 80ko hamarkadan iraultzaren ametsak zabaldu ziren lurraldean, alderdi politikoak legez kanporatu izan diren tokian, … eta gaur egun musukoa kendu ezinik gabiltza, beldurragatik.
Orain dela urte batzuk, gizakien ahalduntzearen eta erresilientziaren ideien inguruan pizkunde moduko bat zabaldu zen, osasun fisiko eta mentalaren eredu berritzaile baten alde geundenon artean. Gaur egun, berriz, menpekotasuna da kontzeptu nagusia: ez gara gu geure buruen jabe, ezta gure osasunaren jabe ere. Etxe farmazeutikoek erabiltzen dituzten politiko eta aditu txotxongiloen eskuetan gaude, eta hedabideetako zentsurak ez digu kontrasterako aukerarik ere ematen. Mingarriena da euskal komunikabideak ere joko horretan sartu direla, eta, askorentzat, beren zilegitasuna galdu dutela.
Beste bide, komunikabide, mugimendu politiko berri baten zain gaude
Horregatik guztiagatik, beste bide, komunikabide, mugimendu politiko berri baten zain gaude. Orain artekoek galdu egin dute haien sinesgarritasuna. Botere gose direnek, leninismoaren segida eginez, bota egin gaituzte haien lerroekin bat egin ez dugunok, eta, abestiak zioen bezala, oi gu hemen bidean galduak… bidean galduak jarraitzen dugu.
Eskerrak, udaberriarekin batera, kimu berriak sortzekotan daudela, eta, gure aberriaren historian beste une historiko batzuetan gertatu den bezala, ea enegarren pizkundea ikusteko aukera dugun.
Eskerrik asko. Pizkarriak dituk hire esanak….Erreka zuloan eze eta ilun. Mendi gainetan egunsentia!….
Mila esker, Angel. Benetan garrantzitsua gaurko zure ekarpena. Burujabetzaren nahia, beharra eta praktika gailenduko ahal zaio aipatzen dituzun botere gose diren horien ahulezia, erosokeria edo, besterik gabe, obedientzia itsu horri. Denok eskertuko dugu.
Oso identifikatuta artikuluarekin.
Bai!
Erabat ados!
Eskerrik asko hain argi eta garbi azaltzeagatik.