Zera bat dabilkit azkenaldian barrenetan forma hartu nahian, eta jada ideiategien ekoizpenak edo behintzat hedapenak nahiko makdonalizatuak daudenez, neronek saiatu beharko dut zirriborro bat egiten.
Agian inozotasun kixotesko batek hezi gaitu, kristaukeriak, paradisuzaletasun ezkertiar eta lorejale batek osatua, eta bide bat egiten saiatu gara, idealen mundua egunerokotasunean txertatzen.
Oraindik harritzen nau nire burua hainbeste aldiz eraiki eta deseraiki ostean sistemak ezarritako trokeletan funtzionatzen ikusteak. Argi dut sisteman bizi garela eta ez naizela gizarte perfektuaren zain egongo ekiteko, eskura dugun neurriko burujabetza kolektiboan bizitzeko, kontraesanen zumeek txirikordaturiko bizimodua.
Eta, berriro diot, harrituta ikusten dut zein tarte txikia dagoen egoerara egokitu eta haren baldintzak ontzat ematearen artean.
Harira:
Guk apalki bizitzeko hautua egin dugu familia sortzen hasi ginenetik, hobetu ditugun baldintza material kaskarretatik egin behar izan dugu aurrera, baina aberats sentitu gara gehienetan leku eder batean bizi ahal izan garelako maitasun giroan eta lan indarra inoren zerbitzura saldu gabe (nolabait).
zein tarte txikia dagoen egoerara egokitu eta haren baldintzak ontzat ematearen artean
Eta bizitzan aurrera egin ahala, oztopoak gainditzea lortu ahala, hor ikusten dugu etsaia ere indartzen, bizi ditugun zirrikituak ixten, jendartearen onespen edo axolagabekeriarekin. Gure herria “normaltzen” doan heinean, geu geroz eta anormalagoak sentitzen gara, nahiz eta, zorionez, aldirietan jende ederra aurkitu.
Eta ez dira diskurtso handiak, ez ideia potoloak, aldentzen gaituztenak, gehiago da mikro-tantaz osaturiko lanbro geroz eta itxiagoa. Geure arazoek ez dute lekurik hedabideetan, eztabaida publikoetan, eta ia-ia lotsaz bizi ditugu jendearen desgrazia handiak ikusita, baina sakonean arazoen erroak larriak dira, geroz eta larriagoak, eta munduko desjabetuen eta baztertuen arazoen erroekin bat egiten dute.
Geure apalki bizi nahi horretan, ogibide ahalik eta burujabeena eta bidezkoena egiteaz gain, diru beharren zamatik arintzen saiatzen gara, bizitza desmonetarizatzen: etxerako jakiak ekoitzi edo bildu, lagunekin trukatu, etxeko konponketez, obrez eta mantenuaz ikasi, xaboiak egin, ukenduak, elkar zaindu… Laburbilduz, edozein baserrik egin duena herenegunera arte, gaur egungo abantaila teknologikoekin baina gure ezjakintasun eta baldarkeria infinitoaren zamarekin.
ezinezko bilakatu nahi dute txiroa izan gabe diru gutxirekin bizitzea
Baina monstruoak ez du atseden hartzen eta gure jarduera ez bortitz hori zailtzen doakigu egunero, ezinezko bilakatu nahi duelako txiroa izan gabe diru gutxirekin bizitzea.
Dirua lortzeari dedikatzen diogun denbora ahalik eta txikiena da, biren artean jornada oso bateko lanorduak betetzen ditugu, baina hori ez dago legeek aurreikusia, beraz ekonomikoki zigortua dago eta horrek lana biderkatzen digu, gurpil zoroa elikatuz.
Gaizkile bezala ikusten gaituzte, ezker eskuin, ezin dutelako ulertu diru gutxirekin bizi gaitezkeenik, gure beharrak asetzeko lan ez monetarizatuak egin ditzakegula…
Iruzurraren aurkako eta osasunaren aldeko kontrolez mozorrotzen diren neurriekin itotzen doaz jarduera autonomoak, geroz eta prozedura garestiago eta korapilatsuagoetan lotuz.
Baina guzti honek ez du gehiengoaren egunerokotasunean eragiten, aldirietatik hasten dira, eta bizimodu homologatua duenak ez du kaltea somatzen, ez delako konturatzen esparrua ixten ari direla geroz eta azkarrago, geroz eta estuago, konponbideak ez omen daudelako geure esku, estatuak eta adituek konpondu behar dizkigutelako.
bizimodu homologatua duenak ez du kaltea somatzen
Horregatik ez gaude eztabaida publikoetan, arazo larrien zerrendatan. Bizitza natural xamarra, osasun eta elkarzaintza ez monetarizatuak kapritxo jipi burges zorritsuak baino ez direlako, ideia handien eta erakundeen eskutik etorriko delako salbazioa, berdin kristauentzat zein marxixta edo feminista edo ekologista homologatuentzat.
Burujabetza erreala, zaintza eta elkartasun horizontalak, si eso, etzirako; orain nahiko aitzakia dugu kakatan plisti-plasta ibiltzeko, ez dugulako gizateria osoaren soluzio perfektua paper batean idazteko gaitasun aski, mundua honela hobeto egongo bailitzan, denok ala inorrezean etsita.
Bikainki azaldua, Asier.
“Gauzen presentzia” obra monumentala, Pablo Sastrerena, oso gomendagarria da aipatzen duzun bizitzaren hertsatze geroz eta estuagoaz jabetzeko, bizimodu autonomorako aukera guztiak hondatzeko historian zehar botere-erakundeetatik egin dituzten saiakera amaigabeen bilakaera ulertzeko.
Plazer handiz irakurri dizkiat hain mamitsu eta era berean modu xumean adierazitako ideiak, Asier. Bazegok zer pentsatu sakoneko bat testu horretan.
Oso ona.