Herri-kazetaritzaren alde aurpegia emateko sasoia

Urtebete luzez Independentearen atzean egiteko zeuden itzaleko hainbat lanetan aritu ondoren, azkenik publikoki hitz batzuk argitaratzeko urratsa ematea erabaki dugu batzuek.

Batzuentzat urrats ttikia dena, besteontzat handia. Ez baita beti erraza (kontra jarritako) areriozko inguruneari horrela aurre egitea. Errazagoa baita, zinez, ezikusiarena egin eta, ezer apartekorik  gertatuko ez balitz bezala, eguneroko bizimodu arraro eta arrarotuarekin jarraitzea, geure burua “guztia behar den tokian” dagoenaren ideia txoro baina lasaigarriarekin konbentzitzen saiatuz. 

Gutxiespena, iraina, bestea isilarazteko ahalegina, difamazioa eta, oro har, jazarpen-giroa, nabarmenak izan dira azken ia bi urteotan Euskal Herrian. Lehen fase batean, 2020ko martxotik aurrera, betidanik bultzatu izan ditugun agerkari horien iruzkinen atalean eta sare sozial desberdinetan gertatu zen isilaraztea, irakurle xalo arruntok seko harrituta geunden arren, ia edonoren ezaguerakoak diren oinarrizko eta begibistako hainbat osasun-nozio ere “uste ustela” izatera pasatu zirenean, agerkari horietan. Gainera, egoera honen albo-kalte bat honakoa izan zen: hizkuntza hain garrantzitsu zen krisialdi betean, euskal irakurle eta iruzkingile asko eta asko erdal sare digital arrotzetan erortzen utzi zituen euskal prentsak. Beraz, komunikazioaren eta pentsamenduaren erdararako trantsito bat gertatu zen, ez oharkabean, urrira arte.

Geroago, 2020ko urritik aurrera, Independentearen bueltan eta inguruan garatu zen aipaturiko jazarpen-giroa, ezinikusia eta herra (Independentearen etenaz artikuluan luze eta zabal azaldu zena). Bazirudien, batzuentzat, onartezina zela euskarazko komunikabide bat sortzea establishmentak kontrolatu gabeko iritzi eta mezuekin. Norbaiti zerbait zor bagenio bezala… «Lehenik, obedientzia. Gero, nahi baduzu, pentsatu dezakezu. Baina gu molestatu gabe». Hori da mezua.

Horiek horrela, Independenteak jasan duen ziber-jazarpenaren neurria ez dut normala ikusten, ezta proportzionala ere, ezta naturala ere. Bertan lan ezberdinetan aritu garenok, eta erasoa inguruan pairatu dugunok, oraindik shock egoeran gaudela esango nuke, oraindik ere erretzen gaituen patata bat delako. Eta euskaldun guztiek izan beharko lukete aukera errealitate gordin eta sakon hau ezagutzeko, eta nork bere kabuz baloratzeko. Esan gabe doa lan honi eusten aritu garenok, hainbat jazarle-influencerrek (beren mezua hedatzeko gaitasun handiz) zabaldu dutenetik urrun, ez garela inoren kontra aritu, elkarrekin bide eraikitzaile bat egiteko eskua luzatuta baizik. Eta jakin behar duenak badaki hori.

Denbora ez da alferrik pasatzen, ordea. Eta, batzuengan jazarpen eta etsaitasun giro horrek efektu paralizagarria duen bezala, beste batzuengan, hasierako asalduraren ondoren, akidura sortzen du, eta, azkenerako, asperdura, eta, asperduraren ondotik, beldurra galtzea. Bizi dugunaren bertsio ofiziala mailukadaka “lurretik, itsasotik eta airetik”, bide guzti-guztietatik, sartu nahi diguten horiek, hedabide bai ofizial eta bai “alternatiboen” bidez egunero jo ta su ari diren horiek, bide formaletatik nahiz informaletatik eta imajina daitezkeen  estilo kuasi-literario guztietan kredo ofiziala aldarrikatuz aritu diren horiek, euskal herritar triste bat ere ebanjelizatu gabe ez uzteko asmo irmoa erakutsi duten horiek… azken finean, “paperezko tigreak” besterik ez baitira. 

Esker mila, bihotzez, aurretik aitzindari izan diren autore guztiei. Pablo Sastre Forest, Fito Rodriguez, Asel Luzarraga. Kote Camacho, Haizea Urtasun Rosano. Ane Miren Elordui-Zapaterietxe, Eneritz Aranburu. Asier Galan. Diego Calvo. Oier Nuñez. Gentza Eleder. Zigor Olabarria, Aitor Unanue, Mikel Alzuart, Patrik Unzurrunzaga, Iñaki Segurola… Irati Mujika Larreta. Zuen determinaziorik gabe, askoz ere neketsuagoa izango zatekeen orain beste batzuek pausoa ematea.

Aurrera herri-kazetaritza independentea.