Gaur gosaltzen ari nintzela txantxangorri bat nuen inguruan joan-etorrian, zorura eroritako apurrei etekina ateratzen.
Tarteka, begira geratzen zitzaidan, opilari noiz helduko ote nion edo, opilaren azalaren zati bat lurrera eroriko ote zen edo. Halako batean, propio, azal apur bat hartu eta zoru hotzean pausatu dut. Baina ez du keinurik ere egin, niri begira jarraitu du. Orduan galdetu diot nire buruari…
Nabaritzen al dute triste gaudela gizakiok, gizajook?
Gure izua arnasten al dute?
Ia bi urte hauetan ezberdin ikusten ote gaituzte txantxangorriek? Nabaritzen al dute triste gaudela gizakiok, gizajook? Gure izua arnasten al dute? Konturatzen ote dira bi taldetan banatu nahi gaituztela? Eta begiratzen ote diete banaketa hori eragiten ari diren gorbatadunei? Hala bada, nola? Haiek ba ote dakite zer dagoen birus honen atzean? Goitik hobeto ikusten al da gizakion inozokeria? Argi ikusten al da lainoetatik bi taldeon bereizketa eta aginte-makilarekin gure arteko tartea nola handitzen duten? Zuhaitzetan elkartzen direnean galdegiten ote diote elkarri ahoan daramagun hori zer demontre den? Itauntzen ote diote elkarri zergatik agertzen diren musukoak errepide bazterretan, kaleetan eta basoetan? Zer pentsatuko ote dute elkarri mokoka ikusten gaituztenean (mokorik gabe gainera!)? Ari ote dira txantxangorriak gizakiaren portaerari buruzko ikerketaren bat egiten, zentzugabekerian murgildu garen honetan? Nabarituko ote dute barnean daramagun tentsioa, kasik haserrea?
haserre horren jatorria beste taldeari egozten diogu, futbol talde bateko zale fanatikoak bagina bezala
Izan ere, haserre gaude, eta haserre horren jatorria beste taldeari egozten diogu, futbol talde bateko zale fanatikoak bagina bezala, arrazoirik dugun ala ez gure buruari galdetu gabe, gogoetarik egin gabe. Txantxangorriari azaldu nahi diot triste dagoela gizartea eta bi taldetan ari zatzaizkigula banarazten… eta banatzen, bereizten, hasiak garela, eta ez garela ohartzen, berez, zaku berdinean gaudela guztiok. Agian txantxangorriek ireki ditzakete gure begiak ikus dezagun nahieran mugitzen dituztela gure sokak, eta hasi beharko dugula hegan egiten, elkarri bostekoa eman eta batak bestearen beldurra, izua, onartu eta errespetatzen. Beldurraren arrazoia edozein dela ere, ez baitago zigortzerik.
taldea bat eginda egongo garen egunarekin, amesten dudala gizartea udaberrirako
Gosaria amaitzen ari nintzela esan diot amesten dudala guztiok eskutik emanda, elkar besarkatuz, taldea bat eginda egongo garen egunarekin, amesten dudala gizartea udaberrirako, zelaiak loratzen diren bezalaxe gure adorea ere azaleratuko dela. Bat-batean esan dit, “ez, ez ezazu halako ametsik egin, ez”. Baso ilunak seinalatu dizkit eta joan egin da hegal egiten, eta entzun diot urruntzen ari zela “ez zaitzatela aldebanatu”. Hor geratu naiz, jarri diguten inozo aurpegi honi buelta eman ezinik, tentsioa askatuta hori bai, haserrea baretuta, eta bihar ere mahai berean itxarongo diot, bertan izango naiz haren bisitan zain.
