Duela zenbait urte aski entzutetsu egin zen bide-joko bat, ahalik eta jende gehien hiltzea zuena helburu. Zuk, urrutiko agintea hartuta eta pantaila aurrez aurre, gizaki xume bat zenuen zure aginduetara, eta zure esku zegoen hura armatu, autoak lapurretan hartu eta kalean zebilen edonor aurretik eramatea. Zenbat eta jende gehiago odoletan blaitu, orduan eta puntu gehiago. Erokeria, ezta? Hor nonbait ibiliko da joko hori, eta ziurrenera horren antzeko beste andana egongo da merkatalgune argiztatuetan salgai, erreklamo.
Izan ere, denbora ez da gelditzen erlojua pilarik gabe geratu arren, eta dakigunez, guztiak egiten du aurrera (edo atzera aspaldion), partidaren hastapeneko gizaki xume hark bezala; hasieran ia biluzik, eta pixkanaka hornitzen doa eromena. Horrela, dimentsio handitua hartu du eta online ikus ditzakegu txapelketak eta izugarrizko jendetza partidak jarraitzen begiak liluratuta. Neronek harriduraz ikusten nituen halakoak, bi tipa/tipo tronu dirdiratsu psikodeliko batzuetan eserita, pantaila erraldoi baten aurrean, nor baino nor gehiago, eta ez dakit zenbat jarraitzaile sarean, eta haiek pantailan agertzen zirenak garbitzen. Zoragarria, aizu.
Urrutiko agintea hartuta, beldurra sartzen aritu dira bi urteotan
Bada, dimentsioak goia jo du azken bi urteetan. Izan ere, orain gu gara pantailan gaudenak, eta agintari deitzen ditugunak, guztiak, guzti-guztiak, (baina guzti-guzti-guztiak) jokoan ari dira. Bai, halaxe da, urrutiko agintea hartuta, beldurra sartzen aritu dira bi urteotan, gurekin jolasean, gu aurrez aurre jartzen. Covid izena zuen jokoak eta beldur gehien sartzen zuenak irabazten zuen nonbait; beldurra nagusi eta haiek jaun eta jabe. Horretarako, hainbat baliabide zituzten aukeran: etxeratze-aginduak, isolamenduak, gizatalde bereizketak (hasieran familia-unitateak, ondoren txertatu eta gabeak), udalerri mailako lurralde-mugak, kalera irteteko adinaren araberako ordutegiak (eta haiek agindutako jarduerak egiteko bakarrik), excelean nahieran (eta komenentziaren arabera) mugitutako heriotza- eta kutsadura-grafikoak edota legez kontrako eta -batez ere- zentzuz kontrako pasaporteak. Agintari horiek, herritarrengan izua ahalik eta lasterren eta bortitzen sartu ahal izateko, hedabideak zituzten erabilgarri. Bandera ezberdinak zituen agintariak aukeran partida hasterako eta bandera horren kolorepeko gizataldea menderatzen zuen, «antolatu eta gobernatzen» zuen. Eromenean aurrera egin ahala, norbaitek neurri bat ala beste aplikatzen zuen, eta batzuetan hark aplikatutakoak ikara berehala sortzen zuela ikusten bazen, honek ere ideia bereganatu eta bere herritarren artean aplikatzen zuen.
Off botoia sakatu dute, baina jokoa gordeta geratu da eta hor gelditu gara gu
Irabazlerik ez den joko horretan herritarrak dira galbidearen jomuga. Oraindik gizatasuna geratzen zaigu gure gorputzeko atalen batean eta baditugu sentimenduak eta, jakina, halako olde-segidekin (bat, bi, hiru, lau, bost, sei, zazpi, covid!), beldurra gugan sartu da gutxi-gehiago. Agintari batzuek partida amaitutzat eman dute, aspertu dira nonbait, bideo-jokoa itzali dute, baina gu hor gaude oraindik, eta, hau kontu birtuala izan ez denez, ezarri (inposatu) dituzten zenbait neurrik indarrean jarraitzen dute. Off botoia sakatu dute, baina jokoa gordeta geratu da eta hor gelditu gara gu, besteak beste, zenbaitzuen kasuan, Ziburu, Amikuze, Baigorri, Altzürükü edo Maulera joan ezinik («eta ezin duzu Asturiasera joan?» galdetuko dizu lagun satorrak, bai, satorrak, ez naiz tronpatu, nahastuta bera egongo da), izan ere, han agintariak jokoan ari dira oraindik eta pasaportea eskatzen dute kaka egiteko ere.
Bestetik, itxuraz, ustez (hauekin usteak hiru heren ustel) partida utzi duten agintarien lurraldeetan, herritarrak larriki zaurituta gaude burmuinean. Gainera, jakin badakigu, jokoa azken partida jokatutako egunean gordeta alde egin dutela, eta edonoiz berriro pantaila piztu eta beren tronuetan eseriko direla gure kontura erositako itsaskiaren betekadaren korroskadak botaz gurekin jokatzen/jolasten hasteko berriro. Bitartean, hor gaude, elkar moldatu ezinik, izu maila ezberdinak sartu baitzaizkigu oinezko bakoitzari. Herri txiki bateko auzo ñimiño batean haurrentzako jolas gela bat ireki ezinik gabiltza, batzuek musukoaren segurtasuna eta haurrak burbuiletan jolas daitezela nahi dutelako, beste batzuek halakoen beharrik ikusten ez dugun bitartean. Haurrak guri so eta gu liskarrean (eta agintariak jokoa itzalita). Berriro ere gu galtzaile. Lagun taldeak bazkari batean elkartu ezinik gabiltza, batzuek beldur baitiote oraindik 6 lagun baino gehiagoko taldeetan denbora asko igarotzeari, eta afalostean tabernaren batera joaten baldin bagara, deseroso sentitzen direlako tabernan. Akaso, jende gehiegitxo eta, auskalo, txertatu gabekoren bat dagoelako. Azkenean, beldur mailaren araberako talde xumetua elkartuko da eta joan ez direnak ulertzen ez dituztela elekatuko dute topa egiten duten bitartean. Joan ez direnak beren segurtasun-esparruan egongo dira joan direnak epaituz, WhatsApp bidez bere burua gotortu duen besteren batekin epaiketa hori partekatzen duten bitartean, izan ere, agintariek beldur eta amorruz uztartuta sortu duten lurrina nonahi dabil oraindik. Berriro ere gu galtzaile.
Hori gutxi ez, eta orain agintariek beste joko bat erosi dute; honek hasieran aipatzen nuen joko horren itxura gehiago du. Dena den, jokoaren dinamika berdina da: bakoitzak bere bandera edo kolorea hautatu eta jokoak eskaintzen dituen baliabideak hartuta (tankeak, hegazkinak, fusilak, granadak edota misilak) jendea garbitzea; gizartea araztea du xede. Berriz ere hedabideak nahieran erabiltzen saiatuko dira, partida berera ekartzeko, garaikurrak zenbatzen aritzeko, gorputzak odolustu eta garunak amorruz betetzeko. Aspertuko dira jokoarekin eta itzaliko dute kontsola, baina azken partidaren unean gordeta geratuko da dena eta herritarrok eraldatuta geratuko gara betiko, hamarkada luzetan elkar gorroto izango dute hango eta hemengo mekanikari, okin edota ile-apaindegiko langileek. Berriro ere gu galtzaile. Elkar ezagutu eta gorrotatzen ez duten gazteek elkar hilko dute, elkar ezagutu eta gorroto duten agintari zaharrek beren buruaz beste egin ez dutelako (aldatu egin dut bai). Berriro ere gu galtzaile.
Horixe dira agintariak XXI. mende honetan: gurekin jokatzen/jolasten duten bihozgabe burubero garun-xehatuak. Oroitu zein den politikaren definizioa: gizataldeen gobernu eta antolaketa ardatz duen zientzia (irakur bedi jokoa). Hurrengo hauteskundeetan gogoan izan. Nik Willis Drummonden Zugzwang entzuten jarraituko dut.
Urlertzen dudanez ez dute kontsola itzali atseden bat hartzeko.
Injekzio hilagarriaren bidez eraildakoen kopurua egunez egun handitzen ari den unetik ez dago su-etenik. Horretarako nahita prestatutako injekzioak.
Haien ibilbide-orriaren hurrengo faseak aktibatzen ari dira munduko mailako sable-zaratarekin.
5.garren fasea da, mendebaldearen eragin zuzena duten herrialdeen kaosa eta militarizazioa.
Kaosa gure aurrean dugu, herriarentzat onartezinak diren prezioen igoera hemendik ezerezera, kaosa eta desbandada eragingo duen elikadura-eta energia-katearen hausturaren aktibazioa eta horren aurrean izaera militarreko neurriak hartu “beharko dira”nazioz gaindiko norabidean maila nazionaletako egoerarekin bat datozen legeak ezartzeko aprobetxatuz. Une hori aprobetxatuko da, halaber, manu-militari ehiza egiteko eta legea beraien alde, txerto pozoitsuarekin elbarriak izateari uko egin zioten menderaezinei.
Derrigorrezko obedientzia osora daraman izu-maila handitu egingo da eta bosgarren fase hori betetzea lortuko lukete, berriro egoera lasaitzeko eta aparatu militarrak ikusezinago bihurtzeko eta zazpi fase direnak seigarren fasera igarotzeko.
Hala ere, aurreikusi gabeko oztopo bat sortu da: nola sar daitezke Txina eta Errusia Agenda 2030 horretan?
Ia ziurtatuta zeukaten bi herrialde horietako beraien jarraitzaileek barne-borroka irabaziko zutela, eta ez da horrela izan.
Berehala ateratzen dituzte Taiwan eta Ukrania, mehatxatzeko eta ulertarazteko planean sartzen ez badira sarreraziko dituztela.
Diskoloek, jakinik indar harremana erabat beraien alde dagoela jazarlearen aurrean, azken hauek oina aldatuta hartzen dituzte eta Ukranian eraso batekin erantzuten dute, mehatxuei aurrera hartuz eta nabigatzaileei abisua emanez.
Diskoloek badakite beren burua defendatzeko arrisku bakarra barne mailakoa dela, non mendebaldeko potentziak saiatuko diren beren aldekoen bidez gaur dauden boterean botererik atera.
“Ustekabeko” horrek oraindik inork kontrolatzen ez duen eskalada batera eraman gaitzake, eta “zazpi faseen” ibilbidea ere eten dezake.
Horretarako mendebaldeko herrialde bakoitzean indar erabakigarriak, gaitasuna dutenak, egon beharko dira, gertaeren nondik norakoa aldarazteko eta erokeria hori eta horren arduradunak geldiarazteko. Baldintza horietan herria, bermatuta sentitu ez gero, mugituko litzakete abantaila osoarekin.
Grândola Vila Morena bat, baina mendebalde osoan.
Azken hori ez dago oso argi eta gertatzekotan azkeneraino eraman dezala borroka minbiziaren mikropartikula bakar bat ere utzi gabe erradikazio osoaren helburuarekin.