Lehenik eta behin esan nahi dudana da idazki hau lanbide sanitarioari zuzenduta dagoela. Beti daude salbuespenak, bizitzako beste arlo guztietan bezala, baina, esan ohi den gisan, salbuespenek araua betetzen dute.
Lanbide sanitarioa, batez ere medikoa, estimu handiko lanbidea zen gizartean; agian estimu handi horren osagaietako bat gaixotasunarekiko eta heriotzarekiko beldurraren giza berekoikeria bera zen.
Lanbide mediko honen errealitatea da urteak daramatzala (pandemia baino lehen ere bai) profesionalki bereizten zuen esentzia hori galtzen, hots, pazientearen arreta, hari entzutea, sintomatologiak haztatzea, etab. Hortik, multinazional farmazeutikoek emandako protokoloen mundu medikoa besarkatzera igaro zen, multinazional horiei hipotekatuz, eta, horrekin batera, pixkanaka, medikuntzari buruzko bere ezagupenen aplikazioa galduz joan zen, denok interes-gatazka gisa ezagutzen dugunaren munduan sartuz.
Pandemiarekin, profesional-multzo horri, nire ustez okerki, txalo egin zitzaion balkoietatik, eta ahaldundu egin ziren. Hainbeste ahaldundu ziren, ezen, gizartearen ikuspegitik, egin zuten guztia zuzena izan baitzen. Baina errealitatean ez zen horrela izan. Hasteko eta behin, PCR teknikaren bidez diagnostikatutako gaixotasun biriko bati buruz hitz egiten digutelako, eta teknika horrek ez du balio diagnostikoa egiteko, emaitza kultibo bidez egiaztatzen ez bada.
Hainbeste ahaldundu ziren, ezen, gizartearen ikuspegitik, egin zuten guztia zuzena izan baitzen. Jainkotu egin zituzten
Horrela, bada, esan behar da medikuntzako profesionalek ez dutela PCR teknika ezagutzen. Hau da, lanbide hau jainkotzearen lehen elementua da ez dutela onartu teknika hori ez dutela ezagutzen, eta, beraz, gaixotasunaren diagnostikoa egin beharko luketela aurreko garaietan beti egin izan den bezala, farmazeutiken mundu merkantilistan sartu aurretik egin izan den bezala, alegia.
Jainkotze horrekin jarraituz, profesionalen multzo honek arnas-gaixotasun birikoak kontrolatzeko tratamendu normalekin zerikusirik ez duten tratamenduak egiten ditu. Tratamendu okerrak, hain zuzen ere, lanbide horretako hainbat profesionalek inplizituki onartu duten bezala.
Lanbide honen zentzugabekeria hainbesteraino iritsi da, non esan baitigute ez zutela autopsiarik egingo birusaren ahalmen kutsakor eta hilgarriarengatik, eta horrekin agerian utzi dute birusen berri ere ez dutela. Izan ere, lehenik eta behin jakin behar dute birus batek, aktibo egon ahal izateko, zelula bizia behar duela, eta hildakoek, ostera, zelula guztiak hilda dituztela. Beraz, birusak ezingo luke inola ere aktibo jarraitu, eta, beraz, ezingo litzateke inoiz kutsakorra eta hilgarria izan, eta ez luke zentzurik erradiazioagatiko hildakoena bezalako legeria bat aplikatzea hildako horiekin. Erradiazioaren kasu horretan bai, autopsiarik ez egitea justifikatuko litzateke, hildako ehun batek erradiazioa igortzen jarrai dezakeelako.
Lehenik eta behin jakin behar dute birus batek, aktibo egon ahal izateko, zelula bizia behar duela, eta hildakoek, ostera, zelula guztiak hilda dituztela
Lanbide mediko honek, gizarteak berak ahaldunduta -esan dudan bezala-, bere ezagutza zientifikorik eza erakutsi du berriro, irtenbide bakarra txertoak direla esan digunean. Txerto bat egiteko denbora behar baita, eta hori ez da hala izan, ikusten ari garenez eta onarzen ari direnez.
Txertaketa erabat defendatzen dute, txertoak zer diren benetan jakin gabe, osasun-administrazioaren estrategia politikoaren zerbitzura jarriz eta zentzugabekeria horretan parte hartzeko esperpentora iritsiz, hala nola ondoz ondoko inokulazioak, dagozkien ondorio kaltegarriekin, eta, zoritxarrez, eragindako heriotzekin. Eta, gainera, ez dute inoiz sinatu beren izen-abizenekin eta elkargokide-zenbakiarekin errezetarik, pazienteak dagokion dosia jaso behar zuela agintzeko. Txertoen ontasunean sinesten bazuten, zergatik ez zituzten agindu eta errezetatu? Berriz ere makurtuta egon al dira, kasu honetan botere politikoari eta farmazeutikekiko interes-gatazkei?
Inokulazioak egin ondoren, profesional horiek ez dira gai izan haiekin gertatzen ari zena ikusteko, edo ez dute aztertu nahi izan, argi eta garbi ikusi denean zenbat eta inokulazio gehiago, orduan eta kasu positibo gehiago eta orduan eta hildako gehiago zeudela covidarekin/covidagatik. Inokulazioekin aurrera egin ahala, iktus, tronbo, miokarditis, perikarditis, azelerazio metastasiko eta abarren kasu askoz ere gehiago gertatzen ari zirela ikusi den bezalaxe.
Farmazeutikek berek esperimentala dela onartzen duten txerto baten aurrean, osasun-profesional horiek (eta zientzian edozein esperimentuk iraungitze-data duela oinarri hartuta) ahotsa altxatu beharko zuketen inokulazioak geldiaraziz, datu guztiak aztertu ondoren erabaki bat hartzeko. Ez datu ofizialak bakarrik (horiek argi daude), baizik eta baita inokulazioen aurretik eta ondoren jada aipatutako ondorio kaltegarri eta hildako horien konparazio soil batekin eduki ditzaketen datu guztiak ere.
Eslogan demagogiko horrek halako zinismoa du, non pasaporte nazia ezarri baitzuten
Lanbide honen jainkotzea eta zoramena hainbesteraino iritsi da, ezen, espektro ideologiko osoko politikariek ezarritako demagogiarekin, saldu nahi izan baitigute guztiaren aurretik guztion onura dagoela eta txertoa hartuz besteak babesten ari garela. Eslogan demagogiko horrek halako zinismoa du, non pasaporte nazia ezarri baitzuten, covid pasaportea alegia, esanez txertatu gabekook kutsa genezakeela, benetan kutsatzen zirenak txertatuak zirenean. Horrez gain, esan dute adingabeei txertoa jarri behar zitzaiela ere, jada hirugarren inokulazioa jarrita zuten adinekoak babesteko.
Medikuntzako profesional jaun-andreok, nola izan zarete gai horrelako xedapenak defendatzeko, zientziarekin zerikusirik ez dutenak eta bai guztiz politikoak diren neurriekin? Estrategia politiko honetan diru-interesen truke parte hartu al duzue? Zuen kode deontologikoa bortxatu al duzue?
Azkenik, albokoa babesteko modu gisa txertaketari aplikatutako guztion ongiaren demagogia faltsu horrekin jarraituz, nahiko nuke zuek niri argitzea zer zerikusi duen guztion ongiaren demagogia faltsu horrekin, paziente terminal bati eta haren senideei medikuntza alternatiboko beste tratamendu mota batzuk aplikatzen ez uzteak eta galarazteak, paziente hori medikuntza tradizionalak hiletsitzat jada katalogatu duenean. Zer zerikusi du zuek txertoen kasuan erabiltzen duzuen demagogia faltsu horrek pertsona terminal batek jaso ditzakeen tratamenduekin? Nori egiten dio kalte, gizarte mailan, tratamendu alternatibo horiek aplikatzeak? Ez al zarete konturatzen horrelako erabakiekin jarrera erabat antidemokratikoetan kokatzen ari zaretela?
Egia esan, lanbide sanitarioa, gure gizartean maila altuan katalogatuta egotetik, etsai gisa ikustera igarotzen ari gara, eta ez gizakiak berezko duen zerbaitetan lagunduko digun lanbide gisa, gaixotasunaren eta heriotzaren beldurrean lagunduko digun lanbidetzat, alegia.
Jokabide hauekin, osasun-arloko profesionalek (salbuespenak araua betetzen du) ez dute, inondik inora, balkoietako txalorik merezi. Oker eman zitzaizkien txalo haiek. Zuek, osasungintzako profesionalok, zuen lanbidean jardun besterik ez baitzenuten egin, beste lanbide batzuetan jarduten duten bezala. Adibidez, suhiltzaileek ere beren lanbidean jarduten dute, batzuetan beren bizitza arriskuan dagoen sute arriskutsuetan, baina hori da beren lanbidea. Politikariei bezala, gizarteak erantzukizunak eskatu beharko dizkizue hainbesterako kaltea egin digun jokabide honengatik, gizarte desegituratu bat ez ezik, mina ere utzi baituzue bertan.
