Maria Luisak kontatu zidan bere amatxi Zugarramurdin lanean zebilen mediku donostiarraren etxera joan zela neskame eta harekin ezkondu ostean Donostiara joan zirela bizitzera. Bigarren umearen esperoan egonik Zugarramurdira itzuli zela, gurasoen baserrira, ez zuela ospitalean berriz erditu nahi, oso gaizki pasa zuela bertan; ama nahi zuen ondoan eta haren laguntzaz izan zuen bigarren umea, berak aukeratutako leku eta konpainiarekin. Senarra bixitan joaten omen zitzaion tarteka.
Rafaelek proposatu zidan pentsatzeko nire historia denboran barrena galtzen diren ama-umeen garrasi kate baten antzerakoa, eta pertsona desberdin bat izango naizela.
Rafaelek proposatu zidan pentsatzeko nire historia denboran barrena galtzen diren ama-umeen garrasi kate baten antzerakoa
Jesusak esan zidan bortizkeria obstetrikoaz hitz egitea ezinbestean dela salaketa bat, emakume librearen gorputzaren aurkako gerra bat salatzea, onartzea lege barruko osasun sistema batek herritarren aurka bortizkeria erabil dezakeela, sistema horrek halako asmo eta intentzioz jokatzen duela “zero akats” neurketa lortu asmoz. Erditzea maskulinizatu egin dela, erakundetu, industria egin, medikalizatu teknokrazia kapitalista eta patriarkal baten antolakuntza helburu.
Bai, erakundeen bortizkeria zahar-etxeetan gerta daiteke, eskoletan, kartzeletan, baina Jesusak esan dit jendarteak, orokorrean, ekintza beharrezkotzat eta heroikotzat hartzen duela bortizkeria obstetrikoarena, eta erditzea gaixotasunaren esparrura eraman duela gizonezkoek praktikatutako medikuntzak, emakumeen edo amen gaitasun eta ezagutzaren gainetik jarrita.
Jesusak esan zidan bortizkeria obstetrikoaz hitz egitea ezinbestean dela emakume librearen gorputzaren aurkako gerra bat salatzea
Ainhoak Jesusarekin bat egiten duela konturatu naiz amak edukiontzi modura tratatzen direla salatzen duenean, produktua, edo berak dion bezala, “altxorra” barruan daramatelako, erditu bitartean tratamendu sozial ona jasotzen dutela baina erditzeko momentuan hasten direla arazo larriak, emakumeari subjektu aktiboaren papera galaraziz.
-Baina hori gai politiko bat bilakatzen da orduan – iradoki nion, eta berak baietz, baietz adierazi zidan eta gaineratu zuen behin erditzen direnean emakumeak bigarren plano batera pasatzen direla atentzio osoa umearengan jarriz, ume hori delako xede.
Nire aldetik esan beharra daukat dotrina katolikoak ere jarrera berbera duela, erakunde erlijiosoak zein sanitarioak amaren sakrifizioa eskatzen duela.
Zorrotz mintzo da Mara: minaren eta sufrimenduaren madarikazio biblikoak hor dirau
Marak onartzen du profesional batzuek praktika hauek ez zuzentzat hartuta ere ez direla bere lankideei aurre egitera ausartzen (ezaguna egiten zait jarrera hori beste kasuren baten aurrean). Zorrotz eta tinko mintzatzen da Mara: minaren eta sufrimenduaren madarikazio biblikoak hor dirau, erakunde zibil baten muinean sakon, eta aldaketa bat behar duela gizarteak erditzean gertatzen den menderakuntzaren kulturan eta, utopia bat dela sentitu arren, sakoneko eraldaketa behar dela emakumeei inposatutako desberdintasun soziologikoetan.
Akordatzen naiz, bai, nola Bittorik behin esan zidan humanitatearen sekretua emakumearen gaineko krimenean datzala. Ordutik, biraka dabilkit aditutako hori buruan.
Oso ados egonda ere eta bikain adierazia, ba zegok koska bat nire ikuspegirako. Hik esaten duk gizonek praktikatutako medikuntza duala, baina ez duk horrela, emakume asko,baita feminista asko, direlako horren partaide sutsu. Etxean lekukotzak zeuzkeagu.Nahasten dituk gizona patriarkalismoarekin eta emakumea feminismoarekin eta tranpa hori ez duk nolanahikoa, gizonok matxismoarekin eta emakumeak biktima absolutu bezala identifikatzearenak irtenbiderik gabeko kalean sartzen gaituelako. Mezu pozoinduak dituk manikeismo horiek, determinsta kalbinistak, anglosaxoiengandik jasotako zabor ideologikoak.
Gogoratzen dut erdirzerako “ikastaroetan” emakumei beldurra zabaltzeko eta edozein alternatibei (etxeko erditzea) aurre egiteko baliatzen direla. Gainera jarrera ginekologikoa guztiz antinaturala dena oraintxu arte Gorkak ondo adierazi duen matxismoaren síntoma izan da nahiz eta emakumeek ere praktikatu.
Espaina izan da episektomiaren praktika gehien duen estatua, beste seinu bat gehiago.
Niri egozten didazun manikeismoa, era sinplean esanda, ez da egia, Asier. Ba noski emakumezko asko direla konplizeak, noski, baina patriarkatuaren inposaketa gizonen kontua izan huan, puntu. Gero etorri dira gerokoak eta emakumezkoak izan dira lege patriarkalaren zaindari tinkoak(aztertu beharko dugu zergatik, ez?). Nik esan ez dudanik ez diat nolanahi onartuko, Asier. Haserre baldin bahago nik ez diat haserre egon nahi.
Bueno Gorka ez haserretu mesedez, baina aspertzen naute gizonon aurkako diskurtsoek, tarteka asaldatu ere.
Patriarkatua denoi etorri zaigu inposatua, gizon zein emakumeoi eta uste diat denontzat dela kaltegarri,ez dela gizonontzat ona eta emakumeentzat txarra alegia, eta ez dakit nork asmatu zuen, nik ez behintzat, eta nire aurrekoak gizon zein emakumeak izan dira beraz bi aldetako zama historikoa daramagu gainean, ez bakoitzak bere sexuarena. Hori gainditzeko bakoitzak bere lekutik egin beharko du bere lana baina sexuka klasifikatzea erruak ez da onerako izango, batzuon pekatu originalaren bertsio modernoa baino.
Terminoak termino uste dut guztiok ulertzen dugula patriarkatua menderazioaren filosofia duen zerbait bezala, non gizon zein emakumeek duten menderatzeko grina, zeren eta haiek ere menderatuak izatetik datoz eta hori normalizatu dute.
Jaiotzea eta amaren erditzea dira bai biziko ditugun lehen maitasun edo bortizkeria esperientziak, bai.
Giza diseinua perfektua da eta maitasunean eta beldur gabe emakumeok dugun orgasmo puntu altuena esperimentatzeko aukera da erditzea, nahiz eta belaunaldiz belaunaldi hori ahaz dezagun ahalegin handiak egin diren. Esperientzia horrek egia da emakumea eta maitasunean binkulatuta dagoen aita ere ondorioz, aldatu egingo dituela. Burmuinean aldaketak nabarituko dira.
Argi dagoena da emakumeak ohiko tokietan ez dituela hau gertatzea posible egingo duten profesionalak aurkituko, baina harrien azpietan bilatuta aurkitu egingo ditu.
Gero gerokoak etorriko dira zeren eta erditzearekin haurraren bizitza hasi baino ez da egin eta maitasunean hazitako umea ez da gizarte biolento batera moldatuko… Ez da erraza izango, baina ez da hori nahi duguna? Gizarte hau eraldatzea noizbait maitasunean eta erditze basati batetik jaiotzen den umeak aurkitzen duen gizartea benetan atsegina eta bizigarria dela sentitzeko?
Umeei jarraitzen badiegu, guk normalizatutakoa zalantzan jarrita, toki onera joango ginatekeelakoan nago, zinez.
Besarkada bat danori eta egun ooooooon!
Jarratuko dut partekatzen gai hau oso garrantzitsua iruditzen baitzait.
Ume bat jaiotzean guztiz lotuta egongo diren bi esperientzia emango dira:
– amaren erditzea eta
– umearen ( mutil edo neska) jaiotza
eta bizipenak bai amaren zein umearen sexualitatean eragingo du.
Maitasunean egiten bada umearen plazerrarekiko bibentzia bere burmuinean atsikituta, inpregnatuta geratuko da eta normala horrela bizitzea dela ulertuko du. Ondoren etorriko dira hurrengo plazerrak: titia eta amaren azala eta bihotz taupadetan eroso sentitzea.
Beldurrean erditzen badu amak, mehatxu eta indikazioekin kontua ezberdina izango da. Zailagoa izango da gero bularra ematearen plazerra deskubritzea, baina posiblea.
Hala ere, lehen esan dudan moduan bizitza hasi baino ez da egin. Gero gerokoak maitasunean hezteko…
Ez nuen parte hartuko sortu den eztabaidan, iruzkin mingarrien espiral bat ez sortzeko, espezialista naizela baitirudi, nahi gabe gertatzen zaidan arren, bermatzen dizuet. Hala ere, aspalditik ari naiz eztabaida horri buruz hausnartzen; izan ere, beste artikulu batzuetan ere izan ditut nire eztabaidak horri buruz, eta nahiz eta beste batzuetan zure ildo beretik erantzun dudan, Asier, eta zuzenean zuk diozun gauza bera esan nezakeen, gaia apur bat argitu dezakeen zerbait azalduko dut.
Nire ustez, Gorka eta Ainhoa ez dira gorrototik abiatzen beren hausnarketetarako, haiek sentsualitateari balioa ematen saiatzen dira, sistema patriarkalak ehunka urtetan erreprimitu duen femeninotasunari. Emakumeen eta gizonen zatiak gizaki guztiak ditugu, baita emakumeak eta gizon heterosexualak ere, nahiz eta pertsona bakoitzak proportzio desberdinetan izan. Nire ondorioetan uste dut Gorkaren eta Ainhoaren ideia hori dela: ama-sena sustatzea, maitasuna eta lotura sustatzeko, hortik abiatuta termino horietan oinarritutako gizartea eraiki dezagun. Agian oker nago eta ez Gorka, ez Ahinoa, ez zaudete ados egiten dudan irakurketa honekin, ezta zu ere Asier. Gai honetan argi pixka bat eman nahi dut, eta horrek ere nahasmena eta mina sortzen dit orbain sakonak utzi dizkidaten bizipenengatik. Nik defentsiban ez egotea erabaki dut, alderantziz, Gorkaren eta Ainhoaren gogoeta hauek gorrototik sortzen ez direla jakinda, agian horietatik baltsamo bat atera dezaket zauri horiek baretzeko. Nire kasuan, artikulu hauek behin baino gehiagotan irakurri behar ditut, bi eta hiru, haiek aurkezten diguten eraikuntza-hondoa zorrozten eta ateratzen joateko.
Ados Patrick eta eskertzen dut saiakera.
Eskerrik asko, Patrik, erabili duzun tonuagatik, beti da lagungarria edozein eztabaidan, eta bi gauzetan asmatu duzu guztiz(tonuaz aparte): ez dut inolaz ere gorrototik idatzi testu hori eta mahai gainean interes handiko gai batzuk jarri dituzu, baita esperientzia pertsonaletik ere.
Izan ongi, izan atsegina bizitza honetan.
Oso gai gogorra da, errealitate latza, eta benetan garrantzitsua.
Normala gure barruak eta elkarren artekoak urratzea. Animo denori!
Informatu, kontzientzia argia hartu, hausnartu eta ausartu behar dugu aurrera egiten. Badakartza, bai, plazer ugari ere.
Seme-alabak jaiotzean eta ama erditzean laguntzea bezalako oroitzapen ederrik?
Eta gorputzean betiko gakotzen zaigun sentipenalakorik, ume jaiobarriak eta kaskondutxuak guredana besotan eramanak emona?
Eta azalez azal loa partekatzea?
Itzel ederra!
Egunotan umetako txertaketari buruzko dokumental honen zati bat ikusi dut, 6.a: https://unadosisderealidad.es/sexta-dosis-la-realidad.
Umeak izatekotan edo izan berri dituztenei eta ingurukoei bideratu gura diet, batez ere.
BFAko buruari ere aholkatu barri dotsegu (https://twitter.com/Gentza_BFA/status/1679736588471812096 ;-)!
Egun polita pasa, eskerrik asko denoi!
Patrik ze polita zure partekatzea irakurtzea. Jaiotzen den ume bakoitza aukera paregabea da zeren eta berak ez du biolentziarik edo menderazio filosofiarik ulertzen, oraindik puru dago, ume guztiok maitakorrak eta maitatuak izateko espektatibarekin jaiotzen gara. Baina mendeetan espektatiba hori ez betetzeko ahalegin handiak egin dira eta lortu ere bai.