Jende asko hil da, hartu ziren neurrien ondorioz. Beste asko gaixotu da, burua galdu du. Haundiak izan dira gizartean eragindako desolazioa eta galera. Legea ez baina, tripak eskuan ditugula, krimen bat izan dela, ez dugu gordetzekoa.
Krimen horretan, beraizik, asko nahi gabe edo ia nahiezik, gehienok kolaboratu dugu.
Ordu gogorretan, injustiziari aurre egin gabe, haurren alde jartzeko partez, ministerioaren aginduetara plegatu ziren irakasleen kasua izan zait bereziki mingarria. Medikuentzat bezalaxe, haientzat diskulpagarri: militarizaziotik gertu izan zen funtzionarien enkuadratzea… Beti bada, baina, ezetz esateko gunerik. Izan ziren, aginduak bete ez zituzten irakasleak eta medikuak ere; suspentsioak eta zigorrak izan ziren haientzat.
Beste mediku batzuk haixetu, kaxkaberotu, oldarraldiaren buru-buruan jarri ziren… Batzuk, lubakietan ikusten dira oraindik.
Krimenean parte zuzena hartu dutenak, hura defenditu edo zuritu dutenak ere, haiek dira niretzako gaizkideak.
Krimenean parte zuzena hartu dutenak, hura defenditu edo zuritu dutenak ere, haiek dira niretzako gaizkideak.
Politiko eta kazetari gehienen kasua izan da.
Politiko gehienak: aparatxiki, desintegrazio-sistemaren funtzionari txikiak: beren legitimitatea edo beren karrerak azkartzeko, industria bizi-akabatzailearen erasoaldiarekin bat egin dutenak.
Gobernuan izan zein oposizioan izan, politiko ezkertiarren afizioa izan da nabarmena. Koldar ala fededun, beren nagusiek ondo lotuta dauzkatela erakutsi digute.
Kazetariek, politikoen koldarkeria berendu dute. Batzuk argitasuna galarazten duen urjentzian biziko dira… beste batzuk, malonestak izan. Ez baitira tontoak, ez itsuak; jakitea zuten, hortaz, “pandemia” deklarazioaren eta segidakoen azpian gure osasun onarekin zerikusirik ez zuten interesak bazirela; heltzea zieten, bistan ez zeuden hariei; bazuten, besterik ez bada, ahots kritikoei lekurik ematea.
Euren arrazoimena blokeatzearen eta bestelako arrazoiei leku ez uztearen kausa, ez da, bada, ezjakintasuna izan, ezpada adore falta, sumisioa, edo besteren burutik pentsatzeko deliberoa.
Lubakitako mediku, politiko, kazetariek… politika sanitarioa ez kuestionatzeko hartu zuten erabakitik heldu zen, nire sumaeran, intelijentziaren aientzea; inoren begietara, absurdoa. Hainbat argibide eta hainbat arrazoi on ukatuta, gezurren harrobia hartu zuten beren lanleku bakartzat.
Kriminalen eta kriminalen ondokoetarik bat ere ez da auzitara eramana izan – funtsean, hobe hala. Dimititu duenik, berriz, edo bere damua erakutsi duenik, diskulpatu denik ere, gutxi dago oso.
Zertan-hartan atzera egin, edo eragindako mina aitortu balute… baina ez; ez baita buru nahaste pasakorra, zoro-krisi bat: delirioarekin bat egitea, haren parte izatea erabaki dute.
Gaizki eginaren ez aitortzeak bide ematen du, luza dadin krimena, segi dezan esperimentuak. Hobeto: ez aitortzeak esan nahi du, segi egingo duela.
Krimen horretan, asko nahi gabe edo ia nahiezik, gehienok kolaboratu dugu. HALA DA. Nola heldu honi ondo jakin gabe, has gaitezen, gutxienez. aitortzen. Eskerrik asko, Pablo.
Zoritxarrez, ez gaude iraganeko gertakarien aurrean, gaurkotasun amorratuak baizik. Haiek -soziopatek- demokrazia deitzen duten parazitokraziak okerrena gordetzen digu.
Tresnarik gabeko eta aurre egiteko oso prestatuta ez dauden herrien aurkako aurrekaririk gabeko erasoldiaren preludioaren aurrean gaude.
Oinarrizko energiak -argia eta gasa- mozteak gain, “harritu” egingo gaitu bizi-energien hornikuntza faltarekin: elikatze-katea eta ura.
Erreakzioa danteskoa izan daiteke hirien barruan, eta hirietatik kanpo “babesteko” aukeraren bat egongo da prebentzio-neurriak hartu dituztenentzat.
Kaosa, izu kolektiboa, zentzugabekeria eta muturreko indarkeria nagusitu daitezke gure kaleetan.
Bere planaren laugarren etapa da, aurreko hirurak bete dira eta ustekabeko efektuarekin ekingo diote, hilabeteetan geure etxeetan espetxeratu gintuztenean bezala. Etapa hori igarota, txerto pozoitsuekin bezala, despopulazioaren beste arrasto bat utziko dute, oraingoan expeditiboakoa eta zaratatsuagoa, eta gure bizitza “berriei” -bizirik dirauenentzat- zenbakizko kontzentrazio-esparru bihurtuta emango diete hasiera. Hori guzia izkinaren bueltan dago.
Berez okupatuta eta fisikoki kolonizatuta dauden gure Estatuko lurraldeei dagokienez, autoktonoa, indijena, iraungintzen ari den espezie bat izateko bidean dago. Auto-antolaketa, auzolana, komunala, Batzarrak eta kontzejuak elkarri heltzeko azken -eta lehen- zirrikutua izango lirakete elkarren aurka ez joateko eta soziopaten aurka bat ekiteko.
Oina aldatuta harrrapatutak eta soziopatek eragindako erasoen metodoak, intentzionalitatea eta doilorkeria oraindik jakin ez dituen edo deszifratu nahi izan ez dituen masa kritiko ikaragarria ikusita, egia esan, ez dut oso egingarria ikusten.
Ez da alarmismo-ariketa bat, baizik eta erasoaren garrantziaz jabetzea datu argiekin, gutxienez, egoera arrazionalisatzeko eta gutxienez ere, auto-defentsaren pentsamendu estrategikoa bateratzeko.
Gaizkide? Hasieratik batzuok egin genduana, jende askok edo nahikok egin balebe euren pandemia ez zan hasiko. Gaur egun herritarren 85% edo gehiago txertaketaren alde dagoz. Holan pandemia gehiago sortuko dabez.
Bai Pablo!
Baina ‘jendea’ gero ta gehio esnatzen ari da!!
Aurreraaa!!!
Barriro irakurri diat hire artikulua.
Txit ongi diozu jende profesional asko, lar den beste, koldar, eroso, epel portatu zela, oilo-busti bezala; eta beste profesional batzuk (kazetari.zuzendari; zuzendari.irakasle; zuzendari-mertzenario…) KRIMENEAN Gaizkide
izan zela.
Ez dakit literalki horrela dioan, baina hirekin ados niagok, Pablo.
Baina denek ez ziraden Gaizkide izan, ezta pentsatu ere.
Horiek ez ziren lohitu krimenen odolez. Ez Kote, ez hi, ez ni…
Inundakoak egin genituen KRIMENA salatzen “Independentean”; Covid.pase nazia kondenatzen, ume eta nerabe ez zitezen inokulatu faborez…
Bada, gu hirurok eta beste zenbaitek ez genuen parte hartu krimenaren alde, baizik kontra, oso kontra!
Ez diagu damutu behar eta barke eskatu behar.
Beste asko, EHan gehien-gehienak, ezin damu eta barka eskatu ere, zeren ez baitakite zer egin duten txarto.
Hori besterik ez.
Izan ere, ez zuten identifikatu KRIMENA non zetzan, ezta zeintzuk ziren KRIMINALAK.
GURE herriko gehiengo osoa Linboan egon zen (eta horretan darraite oraindik Gerratean nahiz PLANdemian: neurotiko LINBOAN.
Argi dago herri honek tratamendu neurotiko espezializatu bat behar duela.
Eta argi dago, gainera, denak ez garela izan bardinak.
Inoiz ez da kostatzen auzi garrantzitsuetan, “DANAK BARDINAK IZATEA”.
Inoiz ere ez denak berdinak. INOIZ.
Askorentzat “detaile” txiki bat baino ez da izanen, zugarrikerien eszenategi honetan, baina niretzat txit garrantzitsua da, sintoma den heinean: IRUÑA-VELEIAko aztarnategia.
Indignitate hori ordenatu, konpondu eta erreparatzen ez dan bitartean, bekatu larrian gaude eta infernuko atarian.
Zeren demonioek jarraitu egiten baitute herri osoaren ondarea bulldogzerrez suntsitzen, biktimak hor diraute biktima (Eliseo, Idoia…) eta alimali mertzenarioak Jarrai diharduten boteretsuen VATICANO/OPUS/eta abarren mertzenario izaten (Aramako Foru Aldundia, euskera zaintzen ez dakien EUSKALTZANDIA, intelektua babesten ez duen EHU/UPV… eta gainontzeko Erakunde “PUBLIKOAK”, HERRIAREN diruaz subentzio altuak; eta hori, nik uste (herriari buru gainera kaka egitea, ez da “pekata minuta”.