Esklabotza jainko mailan, jokoak aurrera darrai
Ia jende guztiaren asimilazioarekin bizitzen ari garen zentzugabekeriaz gain, galdera da: Nola iritsi gara honaino?
Ia jende guztiaren asimilazioarekin bizitzen ari garen zentzugabekeriaz gain, galdera da: Nola iritsi gara honaino?
Hau, bestea eta harako hura hitzematen dizuet, herriak behar nau. Bozkatu hemen! Kontrolatu egingo haugu! Bozkatu han! Zikiratuko haugu!
Beldurrak ez ote gaitu beste ezerk baino gehiago gaixotzen? Alabaina, pentsatzen duzuna esateko eta egiteko askatasun ezak eramaten zaitu sarritan heriotzeraino.
Beldurra, gizakiaren parte izaki, bizirik irauteko ere bada. Aitzitik, osotasun baten parte gara eta bizitzako energia integratzaileari lotuta gaude. Gai hauei buruz gutxi hitz egiten da, askotan tabu dira.
Giza-senak naturalki egiten duen hori da kolektiboaren sostengu instintiboa eta berezkoa, gainerako ugaztun askorena bezala, dio nire lagunak.
Diskurtso bat dago, eta ezkerrak eta eskuinak adostasun harrigarria dute, amatasuna esklabotza gisa hartzen baitute. Uste dute amatasuna dela esklabo bihurtzen duena, eta ez amatasuna garatzen den kultura eta gizarte baldintzak berak.
Neokortexaren orotariko estimulazioetatik babestea da gakoa, emakumea babestuz.
Beharbada, burutu gabe dagoena izan daiteke gizonek eta emakumeek yin esparruak edo esparru femenino propioak garatzea.
Sintonizatzen duten besarkadek bihotzak elkarrengana hurbiltzen dituzte, gertutasun, konexio, gozamen eta loturaren poztasun handiagoz uztartu gaitezen.