“Haserretu zaitezte!” (Indignez-vous!, ¡Indignaos!) esaten zuen Stéphane Hessel militante frantsesak, daukagun errealitatea aldatzeko. Iraultzaren lehenengo pausua haserrea, amorrua sentitzea da eta horrek eramaten gaitu aktibistak izatera, gauzak, esker onez, aldatzen saiatzera.
Haserretu
zaitezte!
esaten zuen
Stéphane
Hessel
militante
frantsesak
Bi urte daramatzagu aro arraro eta berri honetan sartu gintuztenetik, gehienek amen esatea eta egitea erabaki dute eta gutxi batzuek ez dugula onartuko esan dugu. Gizaki, ama eta irakasle bezala, niri eskola Covid-protokoloek Hessel-ek esaten zuen haserrea eta sumindura eragiten didate, erabatekoa gainera. “Dagoena da eta goitik datozen arauak dira” ez da nire ahotik aterako, aterako ez den bezala “igo maskara hori” edo “ez baduzu ondo janzten maskara hori, intzidentzia parte bat jarriko dizut”, ikastetxeetan oso sarri entzuten diren esaldiak.
Hessel-ek
ere esaten zuen:
axolagabekeria
da jarrerarik
txarrena
Hessel-ek ere esaten zuen “axolagabekeria da jarrerarik txarrena”, beraz, aita-ama, irakasle-zuzendari, herritar, administrazio publikoko funtzionario oro: haurrak eta gazteak bi urte luzez ahoa estalita, ezin arnastu, distantzia mantenduz, hidrogela konpultsiboki erabiliz eta beldurrez beteriko mezuez izan ditugu eta dauzkagu ikastetxeetan. Nahikoa da, aski da, EZ esateko garaia heldu da, protokolo diktatorial eta tiraniko hauekin behingoz bukatzeko garaia heldu da. Bizitza Plataformatik milaka idazki bidali ditugu administrazioetara (Hezkuntza Saila, Osasun Saila, Arartekoa), ikastetxeetara, IGEtara, Psikologoen Elkargoetara, Logopeden Elkargoetara, dibertsitate funtzionala dutenen elkarteetara, Medikuen Elkargoetara…gehienetan ez dugu erantzunik jaso, eta, jaso dugunean, goiko arauak direla esan digute eta errespetatu behar ditugula. Eta non dago haurtzaroari errespetua, nerabezaroari errespetua, gizakion duintasunari errespetua? Besteon beldurrak errespetagarriak dira eta gure osasunarekin eta gure seme-alaben osasunarekin burujabeki zer egin nahi dugun erabakitzea ez al da errespetagarria?
Artikulu
honek
garrasi bat
izan nahi du;
gizaki,
ama
eta irakasle
naizenetik
Artikulu honek ez du maskarak osasunerako zein txarrak diren, eskola Covid-protokoloak zein kaltegarriak diren edo gazteen depresioen eta suizidioen gorakadaren ebidentzia zientifikoen zerrenda bat izan nahi. Horretarako, artikulu dezente argitaratu dira azken bi urteetan, eta eskuragarri daude edonork interes pixka bat baldin badu. Artikulu honek garrasi bat izan nahi du; gizaki, ama eta irakasle naizenetik, protokolo lotsagarri eta alferrikako hauekin behingoz bukatzeko garrasi bat izan nahi du, eta horretarako, zuen parte-hartzea behar dugu, goitik protokoloen bukaera helduko dela pentsatzen badugu, jai dugu-eta. Guraso, irakasle eta herritar bezala ahaldundu eta ikastetxeetan eta kaleetan irmo azaldu behar gara protokolo hauei EZ esaten.
Bizitza Plataformatik oraintxe momentuan abian ditugun hiru kanpaina zuekin partekatzera eta beraietan parte hartzen animatzera nator:
- Protokoloen kontrako online izenpe bilketa.
- Ostegunetan (edo asteko beste egun batean) eskolen kanpoaldean proposatzen dugun ekintza: beste familiak informatzea, protokoloen kalteez, audio batzuk jarri bitartean eta sinadurak bildu.
- Instituzioetara bidali idazkien bilketa.
Borroka kalean dago eta denon artean lortuko dugu, animo, arnasa har dezagun!
Aginduak goitik datozenez, bete egin behar dira eta kito. Eta hain lasai geratzen dira, beren burua engainatzen dute erantzukizuna hain pozik kenduz. Ez, eta mila aldiz ez. Goitik zerbait ez-morala, ez-etikoa, edozein eskubide indibidualen edo giza eskubide kolektiboren aurka ordenatzen denean, pertsona bakoitza da bere egintzen azken erantzulea. Egunen batean espero dut aitzakia zentzugabe hori aipatu zuten koldar horiek garesti ordainduko dutela, gure seme-alabei bereziki, gazteria osoari oro har, azken batean gizateriaren etorkizunari egiten ari zaien kalte konponezinagatik.
Eskerrik asko, Ainara, bat egiten dut zure garrasiarekin.
Tamalez, amen egitea erabaki duten guraso horiek, dirudienez, asko izorratzen ditu abusoa onartzen ez dugunon existentzia hutsak.
Indignez-vous esango baitzuen Hesselek, baina jende haserretua ez baita batere polita, suminduak ez baitira batere ‘cool’, ez baitute ondo ematen irribarre faltsuz betetako gure argazki ustelean… gure “marko inkonparablean”.
Asko sentitzen dut amen-egileen deserosotasuna, ez nituzke molestatu nahi, baina abusoa abusoa da eta duela bi urtetik dugu sumintzeko arrazoia eskoletan. Nahikoa dugu!
Aupa Ainara!!! Nik amesten dudan hezkuntza sisteman, irakasle guztiak zu bezalakoak dira.
Eskerrik asko Ainara…sentitzen dudanari hitzak jarri dizkiozuz eta…Amets gaiztoak izaten ditut egoera honek sortzen dizkidan inpotentziarengatik. Lankideak eta gurasoak gehienak,ixilik .
“Ni ohitu naiz”,entzuten dudanean bildurra sentitzen dut,ez ote dan hau betirako izango.Maskararekin ez dut behar den bezala arnasten,ez usaintzen,ez entzuten,ez ikusten,ez adierazten ,oinarrizko askatasuna galtzen dut eta aurrean ditudan ume , gazte eta agureak horrela ikustean errukia sentitzen dut.Ixilean ,apurka apurka, guzti honek tumorea sortzen du gure barruetan…orain ikusi ez arren . Ez,ez,ez ,ezin ditut onartu goitik datozen arau zentzungabe eta zoro hauek.Ezin naiz belaunikatu.Aski da.
Ainara, eskerrik asko, horren argi azaltzearren kontua, eta eskerrik asko, barruan izanik horrela jardun izan duzulako, askoren begi aurrean egunero, eredu!
Laster maskararen derrigortasuna bertan behera dakartelakoan nago. Datorren ikasturterako (maiatzerako balitz, hobe!) beranduenez, uste horretan nago.
Nola dago kontua Europako beste Estatuetan?
Haien atzetik etorriko dira hemengoak, hori uste dut.
Ikasgai latza bizi izan dugu Bitxialdia hasi zenetik. Inoiz baino argiago geratu da dena. Frustrazio itzela ere bai. Indartuta eta argiago aterako garela pentsatu nahi dut.
Baikor izateko, bestalde, gure gazteek itzel bizkor ikasi ahal izan dabe zer den bizi gaituen sistema, eta espero dezagun gerora begira bestelako bizimodu batzuk eratzeko gauza izango direla, garela. Hala bedi!
Estatu(ar)en eskutik badakigu nora goazen. Hori nahi ote dugu? Herri gisa, estatu(eta)tik aparteko hezkuntza-hazkuntza modu euskaldunak berreskuratzea eta ugaltzea, hori dugu benetako erronka. Itzelezko erronka handia. Gai ote gu?
Eskerrik asko Ainara! Gure haurrek zu bezalako irakasleak behar ditu. Besarkada bero bat.
Gaur egun lanean, bulegoan musukoa jende gitxik erabiltzen dau. Ez dakit ikastetxeetan zer gertatzen ari den, irakasleek ipinteko dinoe edo…..ba kalean eta orain Korrikan musukoa erabiltzen daben gehienak umeak dirala agerian geratu da, eta hor ez dago protokolorik.
Eskerrik asko Ainara, egindako lan guztiagatik eta zailtasun guztien gainetik, amore ez emotearren