Zigorkadak al dira otsoari bizkar gandorra apaldu diotenak ala bazka beroaren asea? Makila edo azenarioa? Biak ala biak? Baliteke kateak seguru sentiaraztea txakurra nagusiaren menpe. Barruan zanpaturik duen sen basak eragingo dio, behar bada, otsoekiko gorroto sakona.
Gogoan dut Askatasun amets kolektiboari bizitza eskainitako milaka gazteekiko miresmena. Eskuzabaltasun horrek nire errespetua merezi izan du desadostasunen gainetik. Haien eskuzabaltasuna baloratu dut ideien gainetik, baita ekintzen gainetik ere, egokiak zein desegokiak iruditu zaizkidanean, Gure neska-mutilak nitasuna sakrifikatzeko prest eskaini direlako kolektiboaren defentsan.
Haien eskuzabaltasuna baloratu dut ideien gainetik, baita ekintzen gainetik ere
Gaur ia kontu zaharra dirudien gudu hori bizitzaren ardatzetako bat izan da hain gazte ez garenontzat, porrotez porrot, bizirautearen garaipenaz ordaindu digun mendez mendeko gerraren atal garaikidea. Herriaren altzotik altxata gure gazteek sasiari eman diote bizitza, zetorkienari erreparatu gabe, kalte pertsonalak neurtu gabe. Behin hor sartuta, hiru irteera posible zituztela irakurri nion behin bati: heriotza, kartzela edo garaipena. Garaipenik ez da izan, baina sasira eraman zituen eskuzabaltasun berarekin onartu dute porrota biziraun duten gehienek, lazki egurtuak eta bizitzaren onena emanda ere taldeari leial. Behelainoa lez desegin da gurtu zituen herriaren babesa. Bihoakie hemendik bihotzeko omena.
Plaza gobernatzen duen etsaiak gerra hondakinak kudeatzeko ardura eman die kartzela barneratu duten gudarikinei
Plaza gobernatzen duen etsaiak gerra hondakinak kudeatzeko ardura eman die kartzela barneratu duten gudarikinei. Haiek, lekukoa hartu dutelakoan, beraien arima zartatutik gidatu nahi gaituzte jabearen manupean. Zer gertatu ote zaie askatasun ameslariei kartzelarien lagun bilakatzeko? Zein azpibide egin ote dituzte torturek, kartzelek, beldurrek eta etsipenak, gudari ohiak etsaiaren katezakur leial bilakatzeko, haien asmoak aire libreko kartzela hau nagusien esanetara kudeatu nahi izatera makurtzeraino?
Zerk bihurtu ote du Herria artalde? Dirudienez, akitu zaizkigu ametsak eta gogotsu besarkatzen ditugu ameskeriak. Hor ere azenarioa ala makila, edo biak? Mendetako biziraupen gerran etsaiaren moldeetara egokitu behar izan dugu, luzaroegi. Belaunaldiz belaunaldi, kateek ordezkatu dituzte herri lokarriak, pixkana. Bortxa kateek ordezkatu dituzte Izadiari lotzen gaituzten erroak, senkidetasuna galduz. Kateari lotuta, gerri bueltan pilatu zaizkigu gantzak, erruz, eta paparrak hanpatu.
Baina ez ahaztu hau ez dela geure herriaren arazo isolatua, Pandemia bat dela
Etsipenari emanda dakusat gure herri hau, urardotuta, heriobide epelean zaharkitzen. Baina ez ahaztu hau ez dela geure herriaren arazo isolatua, Pandemia bat dela.
Harrigarria litzatekeena da gizateria hain kinka larrian egonda, suntsibidean, herri errotua osasuntsu egotea.
Neurria emango al dugu hil ala biziko abagune honetan?
Duintasunari eutsi behintzat?
Nire ustez, gakoa “amets amerikarra” da. Sistema kapitalista eta berekoi honetan, jendea gero eta gehiago egokitu da bizi-eredu honetan eta edozein borrokatan, elkartasun oro aukeratu duten ereduaren aurka doa. Bat-batean, hipotekatuak aurkitu dira, egunetik egunera gastu gehiagorekin, eta ohitu dituzten modus vivendi hori ordaintzeko buru-belarri lanean, hain ondo bizi ziren modus vivendi horretan, irudipen hutsa izan arren, tranpa bat. Tranpa horrek kontzientzia guztiak itsutu eta harrapatu zituen. Hortik dator bidezko borroka guztien gainbehera, hortik artalde bihurtzea, batez ere mezetara joatea bezala denean, orain lehen kezkak zituztenei mugimendu parasitatuak eta beren esentzia guztiaz gabetuak saltzen dizkiete, eta haiek defendatzen jarraitzen dute beren kontzientziak lasaitzeko, beren sudurretik harago begiratu nahi izan gabe. Eta errematatzeko, lehen aktiboagoa zen jendea nekatu egin da galtzeaz, beti galtzeaz, eta inkontzienteki ziurrenik zaldi irabazlea aukeratu du, holograma bat, gezur bat, iruzur bat izan arren. Ona eta txarra, aldi berean, hondarrezko gaztelu guztiak erortzea da, eta orduan bi aukera geratuko dira: beti hainbeste aldiz amestu izan dugun herri-esnatzea, edo epe laburreko askatasun-kutsuko esklabotza. Guk ez dugu ikusiko, esklabotzarako bidean beste buelta baten lekuko izan gara, maila suntsitzaileenera iritsiz, esklabotza kognitibora.
Lehenik eta behin errespetua asmo onez ari diren eta jardun duten guztiei, hor ez daukat miresmena besterik. Baina… sozialismoa ez ote da izan “zaldiaren” pareko droga independentzia lortzeko? Eta orain ez ote gara konturatzen ari horretaz?
Euskaldunok galdutako azken gudan bizia eman zuten borrokalariek gure miresmen osoa merezi dute. Hilak daude eta dena eman zuten Euskal Herriaren askatasunaren alde.
Baina bizirik jarraitzen dugunon kasua desberdina da. Gu bizirik gaude eta aberriarekiko gure ardura ez du lehen egindakoak kittatzen. Lehen egindakoak gutxi axola du orain. Axola duena, hemen eta orain, zer egiten dugun da. Ea orain abertzale gisa jokatzen dugun edo asimilatu gisa. Ea Euskal Herriaren biziraupen eta askatasunaren alde engaiatzen garen edo ezkerkeria zein posmodernismoa besarkatuta anti-abertzale gisa jarduten dugun.
Orain, axola duena gure herriaren heriotza ekiditeko datozen urteetan egingo duguna da.
Herria ez da artalde bihurtu, beti artalde izan delako. Beti eta denok.
Ezagutza eta trauma horiek jakintzan bihurtzen ditugunean, otsoen duin izango gera.
Bueno Aitor Lasa…, Beti eta Denok hori nola dakizu?
Beste galderarekin erantzungo… Zein aterako zenuke artaldetik?
Sistema honek hartuta gauzka leku askotatik, beraz, danak gara artaldearen parte neurri batean edo bestean. Ezagutzen dut Nokia garaian gelditu zan bakarra eta bankuan kontu korronterik ez daukana, baina bakan batzuk baino ez dira izango benetan sistematik kanpo daudenak, eta horiek ere ez dira libratzen inkonzientean dituzten patroi eta programetatik. Nostalgiak pentsarazten digu lehen gauzkak bestelakoak zirela, baina ez da egia, sistema beti izan da sistema. Orain agerian daude lehen izkutuan zeuden gauza asko, eta argitasun handiagoz ikusten ditugu, baina funtsean beti izan da gauza bera. Ilusio lausotuetan oinarritutako idealak lehen eta orain, eta errealidadea den bezalakoa onartzeko disonantzia handia lehen eta orain. Askotan pentsatzen dut hurbildu ere ez garela egiten imaginatzera noizkoa eta norainokoa den trama.
Tramak trama, erresistentzia ez da bera XX. mendearen hasieran, 1960. urteetan, eta orain; eta orain, houti batena, edo Europako sozialdemokrata batena.
Zer gertatu den eta zer gertatzen ari den ulertzeko, egiatik zer duen kontuan izatekoa da baina, ez du asko laguntzen esateak “beti, denak izan gara artalde”.
Artzaina bera ez da bera, artzakurrak, artaldearen haundi-txikia, ardion psikologia, ibiltzen ditugun aparatuak…
Nik uste sekulako kakao kontzeptuala darabilgula aro nahasiotan. Aspaldi ebatzi nuen indibidual vs kolektibo dikotomia gainditu behar dela.
Indibiduala zein kolektiboa osagarriak dira, biak ezinbestekoak eta elkar elikatu behar dute bestela gurpilzoro antzu batean mugitzen garelako. Urteak daramatzagu eztabaida antzu horietan batzuk esanez garapen indibiduala antisoziala dela eta besteek garapen indibiduala dela giltza. Zibilizazio teknoliberalak bakarka libreagoak garela sinetsi arazi dugu, bere besoetan geroz eta harrapatuagoak gaudela ahaztu arazita. Mugimendu sozialistek aldiz denaren konponbideak gizarte antolatzaile ustez zintzoen esku uztean datzala, indibiduoa berez egoista eta zatitzailea delakoan paradisu sozialerako.
Nik berriz diot, bakarka ez garala ezer eta taldeak menderatuak ere ez eta horregatik asmatu behar dira harreman sare parekideak. Eta uste duenak berak bakarrik aurrera egin dezakeela, animo. Neuri,nahiko antisoziala izan naizela, esperientziak diost elkar lotuta gaudela bai jende bai inguratzen gaituen guztiarekin, elkar dependienteak garelako, are gehiago oinarrizko beharrak asetzeko erabat inutilak bilakatu gaituztenean.
Ondorioz indibidual eta kolektibo oreka desegonkorretan ibilltzean dagoela irtenbidea.
Bikain, Bastarrika. Zorrotz, bizkor eta fin.
Txunditzen nau “beti” (“beti izan da horrela”) hitza hain arin darabiltenen jarrera uste osoko horrek. Nik ere nahi nituzke halako segurtasunak eduki, baina… Ez ahal da izango geure kontzientziak lasaitzeko zinismo eta autokonplazentzia punttu bat ezkutatzeko.
Enekorekin bat, orain eta hemen gaudenok zer egiten dugun da gakoa. Zer egingo dugun? Bada, lepoan hartu eta segi… zer bestela!
Erne, kartzelariekin bat egitera heltzeko mila bide desberdin baitaude, ezin asmatuzkoak batzuk; entzuten dugunaren hirulaurdena errelato-marketing-propaganda den egungo gizarte asaldatu eta nahasi honetan.
Nork bere segurtasunak dauzka eta bere zalantzak, ta hamen inor ez da horretatik libratzen. Bai, inor esan dut, “inor” “beti” bezain absolutua baita, edo uste osokoa. Ni harritzen naute besteen kontzeptu absolutuak kritikatzen dituztenen kontzeptu absolutuek.
Lepoan hartu ta segi? Bai, jakina, horretan gabiltza, nor bere kakanahastuekin. Entzuten dugunaren hiru laudena errelato- marketing propaganda izan daiteke ados, eta beste laurdena ez al da errelato-marketing propaganda? Zer arazo dago ziurtasunekin? Iruditzen zait erresistentzia gehiegi daukagula danok norberaren konfigurazio mentaletik kanpo dauden iritziekin.
Bestalde, gauza asko esaten dituzu Asier, eta sakonak. Esango nuke gutxika-gutxika joan garela eguneroko dopamina dosietara egokitzen. Sinesten genituen kontu askoren atzean zeuden fabulak ere ikusi ditugu denborarekin. Eta ideal asko utopia hutsak direla konturatzen gara urteekin, ez 18 urterekin, zuzenean zulora garamatzaten hainbat erabaki hartzen ditugunean. Adin horretan ez da erraza jakitea norentzat ari garen eta zerk dakarren ordainetan. Eta bestetik, adin horietan sentitzen dugu adrenalinaren amildegian egoteko beharra. Batzuetan sentitzen ditugun barnehutsak, bete-betean garamatzate geure buruaren kontra egitera, fokoa beste behin ere, kanpoan jartzen dugularik, eta ez barnean, baina horretaz ere helduaroan ohartzen gara, taldeko partaide sentitzearen beharra ez zaigunean hain halabeharrezkoa egiten, edo bai.