Estreinakoz Argian argitaratua 2025eko maiatzaren 7an.
Bilboko Kafe Antzokian, hemen argitaratutako nire kolaborazioen bilduma den Zapalduon pedagogia liburuaren aurkezpenean, entzuleen arteko emakume batek bota zidan galdera. Ohikoak ditudan gaiak aletuz joana nintzen hitzaldian, eta Euskal Herriaren egungo egoeraren kezka jada mahai gaineratua zenez, horren hariko gogoeta gisa etorri zen galdera.
Interesgarria, pentsatu nuen. Gure ibilbideak izan duen emaitza txarraren aitortza egiten duelako, eta gugan (ere) jartzen duelako emaitza txar horren ardura, “gaizto”-ek egiten diguten horretatik at, gertatzen zaigun horren aurrean geuk eduki beharreko jokabideari eta estrategiari begira jartzen gaituelako. Introspekzio komunitario baten beharra iradokitzen du, zintzoa eta autokonplazentziarik gabea beharko lukeena.
Ardura klase politikoarena da, herri batek ez diolako inoiz uzten den horri izateari bere borondatez
Asko mobilizatu den herria gara, ekimen gaitasun handikoa, baina, hala ere, apenas garaipenik gabea, eta etengabeko porrotak etsipena baitakar, helburua lortzea ezinezkoa dela pentsatzerainokoa, herria pixka bat amore emanda bezala dago orain, erresistentzia egiteari utzita, nolabait, asimilazioaren bidea erraztuta.
Ardura klase politikoarena da, herri batek ez diolako inoiz uzten den horri izateari bere borondatez, baina ustez politikaz dakitenengan delegatzen du, indarra nondik eta nola bideratu behar duen ongi dakitelakoan. Kontua da eskaintzen dioten bidea antzua dela, jada frogatua dagoen bezala, eta hala izanik ere hor segitzen duela, saltzen dioten ilusioaren kea erosten, “orain bai, une ezin aproposagoa” delakoan.
Askatasun nazionala erdiesteko Espainiako eta Frantziako instituzioen bidea proposatzen dutenak zuzenean ari zaizkio askatasun nazionalari uko egiten
Askatasun nazionalaren aldeko borroka populu baten biziraupenerako borroka da, giza duintasunaren eta identitate-eskubideen aldekoa, eta beraz, erabat oinarrizkoa eta funtsezkoa. Baina askatasun nazionala erdiesteko Espainiako eta Frantziako instituzioen bidea proposatzen dutenak zuzenean ari zaizkio askatasun nazionalari uko egiten, erakunde horietan ez dagoelako horretara iristeko inolako biderik.
Estatu menderatzaile modernoek existitzen ez den baina egingarria dirudien esperantzarako bidea seinalatzen dute, gu desbideratzeko helburuz, betiere. Oportunismoa eskaintzen digute, edo onura probisional eta azalekoak lortzearen aukera, baina gure kokaleku politiko eta ideologiko funtsezkoa alde batera uztearen truke, hori baita azkenean beraien helburua, logikoa denez.
Gurea erreakzio-politika da, probokazio-kanpainen bitartez oso erraz erabakitzen baitute gure norabide politikoa
Baina inperialismoa “erreformatzea” posible ez ezik beharrezkoa ere badela etxetik beretik zaigu esaten, bere eskakizun eta baldintzei men eginda errespetua eta errukia lortuko ditugula sinestarazita. Mobilizazioak antolatzen dira horretarako, oso efektista dirudien baina azkenean efektibotasun politiko ezdeusa duen agitazioa besterik ez eraginda, menderatzaileen aldekoa delako gero Euskal Herriak egiten duen politika. Gurea erreakzio-politika da, probokazio-kanpainen bitartez oso erraz erabakitzen baitute gure norabide politikoa.
Politika sinesgarria ez daukan herria beti da propaganda inperialistak sustatzen dituen ilusio eta soluzio errazen biktima, ilusioaren ondotik desilusioa datorrelako, eta frustrazioa, eta desesperazio politikoa. Gure indarra ezarri behar dugu askapen eta erresistentzia politika koherente baten zerbitzura, zeinak printzipio bezala izango dituen estatu menderatzaileen aparatu politiko eta ideologikoari erresistentzia egitea eta estatu-erakunde propioak eraiki edota berrezartzea. Ez da existitzen printzipio horiei iskin egitea ahalbidetzen duen inolako biderik.
Herri honek, orokorrean, zer gertatzen den, zer gertatzen zaion ez jakitea erabaki du. Noren eskitik gertatzen zaion ez jakitea.
Herri honen izenean ari direnak, kanpotarren agindupean eta herri honen suntsiketa sistematikoan ari dira.
Gosea eta jateko gogoa, elkarren eskutik.
Azken bost urte hauek, ederki biluztu gaituzte, bakoitza non zegoen ikusteko (ikusi nahi izango bagenu)
Ez du ematen horrela denik, oso zori txarrez. Puzle makabro honetako piezaren bat ikusi du akaso norbaitek.
Erasoaren tamainaz eta arduradunetaz, inor gutxik jakin nahi izan du. Hobe ez jakin! Jakinda ere, hobe isildu! Gehiegi jakitea, gehiegi hitz egitea…
Euskal Omertá Euskal Eutanasiaren aurrean.
Ezjakintasuna omen da arazo bakarra……
Herri bat izaten saiatu izan bagina!!!
….saiatuko bagina!!!
Bainan, ume mukizu batzuk gara. Patrikan diru pisuarekin, Sanjoanetako gaupasan, “zapalduon pedagogian”……quieres patriota raya!!
…piskatekin….
Lizarri garazi garaietan non dago UDALBILTZA? gure erakunde politiko nazionala.
Ba horrela da gure polikagintza..
Gaur, ze “udalak”?
Testu baten itzulpena.
Ez dakite ez dutelako jakin nahi. Egia onartzeak ez zaitu aske uzten, bakarrik uzten zaitu eta aitzakiarik gabe. Eta hori erdi mailako herritarrarentzat onartezina da.
Errazagoa da “ondo doa dena” esanda bizitzea, obeditzeko hezia, kontsumitzeko programatua, eta amore emateko adiestratua izan zinela onartzea baino; eta, egiatan, inoiz ez duzula ezer erabaki. Errazagoa da errepikatzea hauxe dela egon daitekeen sistemarik onena, zeure buruari produktuaren beste molde bat besterik ez ote zaren galdetzea baino. Hori onartuz gero, dena erortzen baita: zure historia, zure identitatea, familiarenganako fedea, lana, demokrazia, arrakasta…
Eta, azkenean, katea zeuk eskatu zenuela deskubritzen duzu; zeuk eman zeniola musu domestikatu zintuen eskuari, eta txalotu egin zenuela, heldutasuntzat salduz, arima txiki-txiki egin zizuten bakoitzean.
Gehienek ez dute egia nahi, gezurra nabaritu ez dadila baizik.
Horregatik ez dira esnatzen. Esna baleude, argazkiak apurtu beharko lituzkete, ikasketak abandonatu, familia ixilarazi, eta onargarria denaren medailarik gabe bizi; eta hori ez da irakasten hazkunde pertsonalaren ikastarotxo bat eginda. Beraz, bere gezur erosoan gelditzen dira, bere soldatarekin, taldearekin, onarpen eta pertenentziaren beharrarekin, bere hizkuntza domestikatuarekin.
Akatsa, azkenean, ez zen izan guztiarekin apurtzea, hainbeste denboraz eutsi izana baizik.
Bizi dira. Bai. Baina ez barrutik. Han, jada, ez dago inor.
Euskal Herriko gizartea, ia bere osotasunean, erosotasunean murgilduta dago, hau da, sudurretik haratago ikusi gabe saltzen dioten irudipenaz moldatzen, pentsatzen eta bizitzen uztearen erosotasunean. Matrixak ematen dien “Zorion” faltsu hori. Ni izugarri moskeatzen nau horrek, herri ernea ginelako edo ginela uste genuelako; balio aurreratuagoak genituelako, ezbeharrei aurre egiteko gaitasuna genuelako, herri gisa makurrarazten utzi gabe. Eta bat-batean amaitu zen ETA, ordurako ia gizarte osoak bide armatu horren amaiera nahi zuena. Baina ustekabeko zerbait gertatu zen. Kontua da ETAk lekukoa herriari utzi ziola, hitzez hitz, beste bide batzuetatik borrokan jarrai zezaten (beste bide batzuek ez dute dena instituzioetara mugatzen). Ordura arte borroka armatuaren alde edo, behintzat, gaitzesten ez zuen gizartearen zatia baina negoziazio politikoa eskatzen zutenak, batuta hartu beharrean, Bakearen gezurrean lokartu ziren. Eta gezurra diot; izan ere, gatazka armatu eta historikoaren kontakizunaz gain, ETA baino askoz lehenagotik, Euskal Herria etengabeko gatazkan dago Frantziako eta Espainiako estatuekin, beren estatuetan indarkeriaz sartzeagatik, gure patu politikoa erabakitzen utzi gabe, ez orduan, ez gero, ez orain, ETArekin edo ETArik gabe. Eta patu politiko hori erreferendum demokratiko batean erabakitzeko eskubiderik ez dagoen bitartean, ez dago bakerik, ETA jada existitzen ez bada ere. Ez dago bakerik Euskara eta gure nortasun-ezaugarri guztiak egun bakoitzean apur bat gehiago akabatzen badira. Baina badirudi herria, gehien-gehienak, eta batez ere borroka armatu horren alde egon zirenak, orain lokartzen ari direla bake faltsu baten opioarekin. Kontsumismoaren eta kapitalismo basatienaren besoetan jartzen dira, izar gorri eta guzti, baina bekainetaraino kapitalistak, eta beren idealei erabateko utzikeria egiten diete. Eta Hego Euskal Herriaren alderdi politikoak Madrili saltzen zaio, Espainiari, estatu ustel bat demokratizatzen saiatzeko, herrien kartzela, inoiz gure patua aukeratzen utziko ez diguna. Lozorroan jarraitzen dute, sendagai genetiko ustelak yonkiek bezala txertatzen, Espainiako Parlamentuan euskaraz hitz egiten, pose eta iraina baino ez baitdana, eta ez aurrerapen bat. Eta horrela botaka egin arte.