EKAI Centerrek landutako Short paper 2023-03-28
Sozialdemokraziak berehala hartu zuen bere gain ingurumenaren defentsaren aldeko borroka, gero eta eremu garrantzitsuagotzat, industria korporazioen irabazi-grinak sortutako kalte ekologikoen aurrean herri-interesak defendatzeko.
Hala ere, sozialdemokraziak eta beste mugimendu sozial eta politiko batzuek ingurumenaren kalteen kontrolean aurrerapen esanguratsuak lortzen zituzten bitartean, mendebaldeko elite korporatiboak ingurumenarekiko sentsibilitate soziala erabiltzen hasi ziren iritzi publikoa manipulatzeko hainbat helburutarako.
Une horretatik aurrera, gerora «ekofaxismoa» deitu zitzaionaren oinarriak sortu ziren: ekologismoa herritarren manipulazio eta kontrol sozialerako tresna gisa erabiltzea. Bereziki, katastrofismo ekologikoa erabiltzea.
Erromako Kluba izan zen estrategia ekofaxista horien eragilea, eta ustezko gehiegizko populazioa eta gehiegizko hazkundea hasi zen, ingurumen-hondamendien mehatxu guztien jatorri gisa seinalatzen. Bata bestearen atzetik etortzen hasi ziren mehatxuak. Katastrofe horiek bata bestearen atzetik bete gabe geratzen ziren, baina berehala hondamendi mehatxu berriek ordezkatzen zituzten. Mehatxu horiek, kasualitatez, behin eta berriz justifikatzen zituzten mendebaldeko korporazio handietako sektore jakin batzuen irabaziak pilatzeko eta gizarte-kontrolerako estrategiak.
Inbertitzaile handiek berehala ulertu zuten edozein mehatxu globalen indar mediatiko eta soziala
Arazo kontzeptuala da hondamendi milenarista horiek dena justifikatzen dutela. Mundua salbatu nahi denez, politika energetikoei, fiskalei, demografikoei, garapen ekonomikoaren kontrolari edo kontrol sozialari buruz bururatzen zaigun edozein astakeria justifikatu daitekeela dirudi.
Mendebaldeko inbertitzaile handiek berehala ulertu zuten edozein mehatxu globalen indar mediatiko eta soziala, eta 80ko hamarkadatik aurrera ez zuten zalantzarik izan horrelako mezu apokaliptikoak gero eta gehiago erabiltzeko beren politiken hainbat lan ildo justifikatzeko asmoz.
Feminismoa, bere erabilera korporatiboaren bidez, egungo posmofeminismo korporatiboa bihurtzeko irrazionaltasunaz betetzen ari den prozesuaren antzera, ekologismoa ere irrazionaltasunez blaitua izan da, gaur egungo “posmoekologismoa” bihurtzeko, hau da, ekofaxismoaren oinarri sozial eta kontzeptual bihurtzeko.
Ingurumenarekiko kezka arrazoizko eta arrazionala, katastrofismoaren eta izuaren bidez, emozioz bete dute. Horrek mugimendu ekologistaren arrazionaltasuna desegiten du eta erlijio bihurtzen da
Irrazionaltasun horren oinarriak argiak dira: ingurumenarekiko kezka arrazoizko eta arrazionala, sozialdemokraziak argi eta garbi bere egiten duena, katastrofismo-uholdeen bidez, izuaren bidez, hunkiberatasunez eta emozioz bete dute. Hunkiberatasun horrek mugimendu ekologistaren arrazionaltasuna desegiten du pixkanaka, eta Mendebaldeko Europan erlijio bihurtzen da, zentzugabekeria oro justifikatzen duten hainbat dogma katastrofistetan oinarrituta, nahiz eta guztiz irrazionalak izan. Kasualitatez, zentzugabekeria irrazional horiek beti izaten dira korporazio handientzat interes handikoak, etekinak sortzearen edo kontrol sozialaren ikuspegitik.
Hain zuzen ere, kontrol sozialeko helburu horiek bihurtzen dute posmoekologismoa ekofaxismoaren funtsezko tresna, eta horren oinarriak azkar ari dira aurrera egiten gure inguruan, mendebaldeko korporazio handiak mehatxatuago sentitzen diren heinean. Jada gehiago ematen ez duen garapen-eredu batean gaudelarik, multipolaritaterantz goazelarik eta mendebaldeko elite oligarkiko horiek mundu-hegemonia galtzera doazen testuinguru geopolitiko baten ondorioz, are eta garrantzitsuago bihurtu da tresna hau.
Jakina, sozialdemokraziak politikoki aurre egin behar dio Europako ekofaxismo mehatxuari. Baina, lehen urrats gisa, mendebaldeko elite korporatiboak finantza-helburuetarako eta kontrol sozialerako erabiltzen dituen teoria katastrofistei ere aurre egin behar die analitikoki, teoria katastrofistak, gero eta nabarmenago, ekofaxismoaren oinarri kontzeptual bihurtu direlako.
EKOFAXISMOA da
Mehatxu Global Handiena.
“Lobos vestidos de Ovejas”
Zeozer gatik esaten zen “otsoz jantzitako ardiak”
Hain punturaino ezen, “artzaiak ardiei dei egin, eta iheska egiten zuten” (mesfidantzaz, beldurrez…)
Orain, korporazioen deiari ihes egitea dagokigun bezala.
Berdez jantzitako Petronor, Iberdrola, BBVA ditugu, otsoz jantzitako ardi ekofaxista modernoak (mendiak haizerrotez edota bailarak eguzki-panelez Josi gura dabenak…
Baina betiere lurreko eta urekin beraiek geldituz.
“Los negocios del siglo”
Eskertzen da artikulua.
Gaurkoan onena ARGAZKI OINA.
Oso artikulu ona Adrian. Nire herriko ekoloen artean zabaldu dut, irakurri eta hausnartu dezaten.
Goizean irratia piztu eta dosi txikitan baina egunero dabiltza katastrofismo klimatikoarekin, lehorteak, suteak, CO2 isurketak… Baina Covid Klimatikoa da, eta gehientsuenak ez dira ohartu ere egiten. Eskerrik asko Adrian.
Ze kasualitatea sute horiek “gertatzen” diren mendietan eolikoen proiektuak egotea… eoliko txit garbi eta ekologikoak, noski. Ez da hain zaila ekofaxista horiek garapenkeriaren sustatzaile handienak direla ohartzea. Erraustegiari “ekonomia zirkular” deitzeko tripako minik ez dutela ikustea. Kontsumoak (gureak, inoiz ez beraienak, beraienak igotzen jarrai dezake) “jaitsi behar duela” esan baina kontsumismoaren bultzatzaile handienak direla konturatzea. Ez da hain zaila iruzurra ikustea…
Adi “otsoz jantzitako ardi” modernooi.
Ura, lurra eta dan-dana lapurtuko dizuten otso klimatikoak dira.
Eta klima aldaketan ez dago “sinetsi” beharrik. Begien bistan dago (galde bestela Afrikatik datozenei)
Cobidaz ere ez zegoen “sinetsi” beharrik. Begien bistan zegoen.
Ez dagoena begien bistan da PLANDEMIAREKIN muntatu duten negozioa.
Orain klima aldaketarekin muntatu nahi duten bezalakoa!
Afrikatik etortzea ez dut uste arazo larriena klima denik
Afrikatik etorri beharraren auzia, badakit kolonialismoa dela, baina kolonialismoa majo baliatzen da LEHORTEAREKIN,
orain arte PLANDEMIAREKIN ere baliatu den bezala