Denbora batez, langile klaseko sektore batek bere burua apolitiko deklaratu du. Esaten digute lanari hertsiki lotuta ez dagoenak ez gaituela kezkatu behar. Apolitikoak dira; neutraltasunaz hitz egiten dute. NASAF eta Yala bezalako kolektiboek duela gutxi eskatu zioten Osasunbideako Langileen Batzordeari, LAB eta ELAren babesarekin, Palestinako genozidioaren aurrean jarrera hartzeko, eta horixe da esaten digutena.
Historikoki, langile klase KONTZIENTEAK ikuspegi globalagoa du gu kezkatzen edo kezkatzen ez gaituenari buruz, besteak beste, internazionalista delako. Gerretan lehen lerroan borrokatzera doazenak langileak direla jakitun, gerraren aurkakoa ere bada; eta gaur egun, jakinda armada modernoak, dibertitzeko droneekin haurrak hiltzen dituztenak, gizarte zerbitzuetatik lapurtzen dituzten makinak direla, bakezalea eta antimilitarista da. Gastu militarraren estortsioa, bide batez, ERRENTA AITORPENAREN BIDEZ iristen zaigu, eta kontzientzia eragozpena debekatuta dago.
Gizarte-arazo hauek eta beste batzuek, diotenez, ez dute zerikusirik gure lan-arazoekin, “ez sartu politika tartean”. Norbaitek bere burua apolitikotzat jotzen duenean, mesfidantza sortzen du. Pertsona apolitikoak arriskutsuak izan daitezke salaketa sozial eta laboraletarako, boteretsuen politikaren aurrean paralizatzen baitituzte.
Elementu “apolitiko” batzuk oso pertsona indibidualistak dira, eta ezin zara lan arloan fidatu, insolidarioak. Kolektiboetan ere egon daitezkeen arren, ez dute beren interes pertsonalista zorrotzenak estaltzen ez dituen lankidetza-jarrerarik. Grebaz ere hitz egin diezazukete, baina poltsikoari begiratuko diote aurrena, edozein protestarekin bat egin aurretik. Elementu horien artean, gainera, inor baino azkarragoak daude, harroputzak eta, funtsean, botere-eliteen ideologiaren ondorio. Betidaniko langile eskuindarrek modu sinplean jarraitzen diote geure burua arrotz mantendu behar dugula dioen diskurtsoari… hain zuzen ere nahi bezala egiten eta desegiten duten eliteen politikatik. Horien artean, elementu autoritario batzuek, elkarrizketari gutxi emanak, gaizki heziak, esaldi laburrekoak… mila urteren buruan ere ez lukete alienazioaren kontzeptua ulertuko, alienazio handienaren emaitza direla dakigun bitartean, sistemarentzat baliagarriak diren “listoak” izatearena. Batzuetan formaziorik gabeko elementuak, mass-mediei entxufatuak, zeinentzat bi argumentu jarraian jada astuna egiten zaien. Ez dira klasearen etsaia, baina hala dirudite.
Beste apolitiko toxiko batzuk kexati ezagunak dira; egun osoa ondoko lagunari protesta egiten, baina nagusiari gutxi edo batere ez jotzen duenean. Horien artean, “pelotak” deiturikoak. Batzuek esaten dizute: “ez duzue ezer lortuko”, nihilistak dira; gutxi izaten dira, baina negatibotasuna kutsatzen dute eta indarra dutela dirudi, jendearen morala jaisten dute. Politikarien aurkako batzuk kezkagarriak dira, desadostasuna eta desbatasuna sortzen dute. Beste garai batekoak dirudite; zentsore zakarrek kontzentrazio-esparruetako kapoak gogorarazten dituzte.
Apolitiko profesionalak ikaratu egiten dira gizarte-ondoezaren kontura. Posibilismoaz hitz egiten dute, errebindikazio posibleez (KPI —edo IPC— eta ezer gutxi gehiago), baina, gainerako apolitikoak bezala, lantokietan beren posizioak mantentzen eta hobetzen saiatzen dira. Hauek al dira Langileen Batzordekoak? Beste apolitiko batzuek ez bezala, funtsean badakite langile-klasearen baldintza sozioekonomikoak politikak baldintzatuta daudela; baina sinetsarazi nahi digute, nolabaiteko geroko zinismo dosiarekin, lan-arloa botere-loturarik gabeko uharte bati dagokiola. Badirudi haien apolitikak deskontzientziatzeko eta desideologizatzeko balio duela; masa akritikoa bezain lasta dira aurrera egiteko. Neutraltasuna, hau da, “ez dizute ordaintzen pentsatzeko”, produkzio-prozesu osoan langile-klaseak betetzen duen zeregin orokorra ez hautemateko edo “jaten ematen dizun nagusiaren eskuari kosk ez egiteko” funtzioaren ondorio da, eta denengatik zer egiten duen badakiela pentsatu behar da. Genozidioari buruzko informazioa, haien ustez, ez denez zerbait instituzionala, sarraskiaren kartelak kendu ahal izango lituzkete osasun-zentro batean, inolako begirunerik gabe.
Baina apolitikarik kaltegarriena, eta zentzu batean alienatzaileena, enpatia solidariorik eza da. Honek ematen du kasua. Akabatzen dituzte gure lankide sanitarioak, zeladoreak, erizaintzako teknikariak, erizaintzako langileak, medikuak eta pediatrak…, suntsitzen dira ospitaleak edo populazioaren gosea eragiten da gerra-arma hilgarri gisa, eta ez dira gai gutxieneko humanitaterik izateko, erruki pixka bat izateko. Hain zuzen ere, hozte emozional horrek txundituta uzten gaitu. Baina, arretaz entzuten baditugu, konturatzen gara, egia esan, erro sozioekonomikoak dituzten ondoezen berri ematen dutela, eta haien diskurtsoak, batzuetan, botere-eliteenen kalkoak direla. Netanyahuk, Trumpek, NATOk, VOXek, Adanerok, PSOE—F.Gonzalez & Ciak gerra partikularraren, justuaren eta beharrezkoaren, mendebaldeko balioen ordezkari diren estatuen defentsaren…, neutraltasun “apolitikoaren” kontakizunari eutsi behar diote, ideia sektario eta partikular bihurtutako giza eskubideen defentsa irmoaren gainetik.
Hain zuzen ere giza eskubideak, gaur egun, munduko botere gehienek onartutako genozidio baten argitan, aldarrikapen sakon eta erabat politikoa dira, non gizakia, soziala eta politikoa, erdigunean kokatzen den. Historiak, hasiera batean, gizateria partekatuaren garrantzia erakutsi zigun; Alemania Nazian, Hiroshiman eta Nagasakin, Ruandan, likidazio estalinistan edo iraganeko beste hainbat astakeriatan.
Betebehar arrazionala da idiota moral axolagabeak ez bihurtzea, kontziente izaten jarraitzea munduan dugun zereginaz jabetuz. Nafarroako Gobernuko Osasun Saileko Langileen Batzordeko kideak al zarete? Mesedez, esnatu. Behar zaituztegu.
Bitor Abarzuza Fontellas
2025/07/22
itzulp: kot
Oso ongi. Pelotak, ipurdi miazkatzaileak, beste lankideei belarria berotzen dietenak guztiaz kexatuz, azkenean, egia esan, hildakoak bezala isiltzen dira. Eguneroko kontuak dira. Gogoan dut, nire lehen lanpostuetan, gaztetxo nintzela, kexuetara bete-betean sartzen nintzela. Gero bakarrik geratzen nintzen eta niri ez zidaten kontratua berritzen. Jendeak asko hitz egiten du, baina ez du ezer egiten. Denborarekin konturatu nintzen ez dagoela adiskidetasunik, mundu guztiak eutsi nahi dio bere postuari, eta ez dute zalantzarik bere hutsunea lehia diezaiokeenari zangotraba jartzeko. Gure artean lehiatzen gaituzte, eta hori da daukaguna. Azkenean, diruaren menpekoak, bizirik irauteko iristen ez dena edo justua iristen dena. Helburua postua edonoren gainetik mantentzea da, eta noski, ez dago denborarik pentsatzeko, solidarioak izateko… Eta greba bat? Zertarako? Lanetik botatzen naute! Eta… semak ditut, hipotekatuta dago etxea eta kotxea… Amaitu dira benetako grebak (Oraingoak, baldin eta badadue, pantomima osoa dira), amaitu da adiskidetasuna, langile-kontzientzia… gaur egun jada ez dago langilerik, bada klase esklaboa, eskaintzailerik onenari saltzeko prest dagoen diruaren esklaboa, apurren truke, sistemak sortutako behar faltsu horiek guztiak erosi ahal izateko, ondo hezita eta isilik egoteko. Nik hamar urte baino gehiago daramatzat esklabo postuetarako intsumiso izaten. Gurasoen etxean bizi naiz, ez dut RGI kobratzen (gizarte-laguntza, desobedientziaren aurkako txertoa). Janaria eta sabaia ditut, besterik ez. Ez daukat ezer, nire kontu korrontea itxi behar izan nuen. Utzi erretzeari, ez dut alkoholik edaten, ez naiz pintxopotetik irteten, eta bai, amorratuta nago eguneko 24 orduetan, urteko 365 egunetan. Nire amak eta aitak 86 urte dituzte eta nire etorkizuna oso beltza da. Nik aukeratu dudan bidea da, nire duintasunak soldata eta esklabo bizitza baino gehiago balio du, ezeren kontzientziarik gabe. Oraindik neure buruari galdetzen diot zein gizarte den hau, bandera palestinarrak besterik jartzen ez dituena, festetan koka-kola marka zuri batengatik aldatzen duena, eta damutu baino ez dira egiten, baina ez dute ezer egiten. Genozidio baten aurrean, egunero manifestazioekin egon beharko genuke, grebekin, egunero kontzentrazioekin armak edo arma horientzako piezak egiten dituzten enpresen aurrean… Ez dago sakrifiziorik gabeko elkartasunik!
Gaza orain baita:
IATROZIDIO,
ez esagun hitz berri honekin, ‘iatrozidio’.
Italian pixka bat zabaltzen ari dela ere…
.
https://www.dirittiglobali.it/2025/07/iatrocidio-il-genocidio-di-gaza-visto-attraverso-la-lente-sanitaria/
Baita:
.
https://www.iatrocide.org/