Zertarako gaude hemen?

Batek pentsa lezake, bereziki gaztea bada, mundu honek ez duela zentzurik, eta alde batetik arrazoi osoa du: “gaixo” egotetik urrun, oso osasuntsu dago, bizi garen munduak ematen digun “heziketa” kontuan hartuta, materialismo hutsa eta sustrairik apenas duena… interesez josia… Orain bai, gauzatxo bat esango dizut; utzi jendarteak, gizarteak, hezkuntzak eman dizun kaxa mugatutik pentsatzeari, une batean besterik ez bada ere… Eta bai, egia da… beldur ematen du… ikaragarrizko dependentzia sorrarazi baitigute, finean, faktoriako behargin amaiezin bat izateko hezi baikaituzte, inguruan mugitzen zaigun makineria guzti horren pieza hutsak.

Hori horrela izaki, hitz politak hitz huts gelditzen dira, gaurko munduan gertatu ohi den lez, jendea saturatuta eta frustatuta, ez duelako inoiz arazoaren muinaren irtenbidea bilatzen… gizartearen porrota estaltzea baizik. Eta hitz politak erabili baina benetako helburua beste bat denean, “plastikozko” mundu bat sortzen da, jada badugun mundu bat. Beraz, gaur esan genezake jada galtzeko oso gutxi dugula eta dena irabazteko.

Irabazteko hitzak konnotazio itsusia hartu du, bereziki azken hamarkadetan, beste hitz asko itsusitu diren moduan. Benetako garaipena ez baita sigla batzuetatik edo besteetatik etorriko, ezta faktoriaren mozkinen araberako emaitzetatik ere… Benetako garaipena sustraietik munduak bakea ezagutzen duenean etorriko da.

Eta egia bakea da, eta bakea ezin da faltsukeriatik eraiki

Eta bakea, zer da bakea? Horrek ere konnotazio nahiko traketsa hartu du… Edo tira, erlatiboa al da? Amalurrarekiko bakea bakarra da. Amalurrarekin elkartzen garenean datorkigun bakea da egia. Eta egia bakea da, eta bakea ezin da faltsukeriatik eraiki. Eta ezin da, era berean, beldurretik eraiki, berak baikaramatza gudara. Maitasuna da amalurraren ahotsa. Egia, maitasuna, amalurra… sinonimotzat har genitzake. Eta helburu bat dugu hemen egoteko, noski baietz. Ez gara zerutik hona mirariz erori. 

Gaur jakitun askoren ahotsek kasualitaterik ez dagoela diote, kausalitateak baizik, eta ideia hori oso gogoko dut nik. Erlijioetatik urrun, amalurrarekin elkartzen nauelako, gu guztion amarekin, guztion zilbor-hestearekin. Hori guztia ezin da kasualitate huts bat izan; amalurra kasualitate bat da akaso? Orduan, zein da erantzuna: guztiok taberna taskan sartzea mozkortu arte eta gero asteburuan frustrazio osoz aste osoan irabazitako txanpon hondarrak Ikean edo Media Markt-en gastatzea? Horretarako etorri gara mundura? Hori da amalurraren kasualitatearen nahia? Zientziak zer erantzun du horren inguruan? Txertatzea, tiritak jartzea? Partxe amaiezinak noiz arte? Amalurrak eztanda egin arte? Irtenbideak nondik etorriko dira gugandik ez bada? Orain estralurtarren zain gelditu behar al dugu gure lurrari irtenbidea emateko azken itxaropen bezala, akaso?

Zientziak zer erantzun du horren inguruan? Txertatzea, tiritak jartzea? Partxe amaiezinak noiz arte?

Ez dakit, ez dakit, baina bide horretatik, soilik uste dut – pentsatzen dudana esaterik badut oraindik- urrunegi goazela… Eta noski, aske gara urrun joateko ere, baina merezi al du? Hain zaila da gu gerorri izatea? Edo orain bakea ekarri nahi izateagatik akusatuko gaituzte? Nork daki, behar bada bai, ez litzateke berria izango hori ere, baina merezi du? Zenbat denbora gehiago beldurpean??

Bakoitzak aukera dezala bere bizitzarekin zer egin, baina dagoeneko, ikusitakoak ikusita, nik nahiko garbi dut “patuak” markatu didan bidea bakarra eta benetakoa dela: bihotzarena. Ez hitz hutsetan eta itxurakerietan gelditzen denarena eta nazkatuta gaudena, benetakoarena baizik. Gu gerorri gara itxaroten ari ginen horiek.

Zein da zure hautua? Beldurraren bidea ala maitasunarena? Has gaitezen eguneroko zorionaren bidea jorratzen…

P.D.: Bejondeizula zuri, pertsonalki ezagutzen ez zaitudan baina intentzio onez beterik zauden horri. Bizitzak hala nahi izango balu… laster arte!