Haurrak neurri gogorrak pairatzen ari dira. Neurri dakroniarrak, espetxetan ezartzen diren antzekoak: bi hilabeteko itxialdia, 1,5 metroko distantzia mantentzera derrigortuta, elkar ezin ukitu, maskara jantzita eramatera derrigortuta une oro, taldeetan banandurik beste klaseko kideekin jolastu ezinik…
Koronabirusaren “transmisio bektore” handiak direla argudio bakarrarekin, gobernuek haurtzaroa kriminalizatu egin dute. Beldurraz baliatuz eta umeak aurriskutsuak direla esanez, bidegabeko erabakiak indarrean jarri dituzte. Are okerrago, erabaki horiek oinarri zientifiko irmorik gabe hartu egin dira. Hainbat adituek egindako ikerketeei edota hauen iritziei erreparatzen badizkiegu, begi-bistakoa da neurri hauek haurren garapenean eragin negatiboa izango dutela: mesfidantza, enpatia eza, lotura afektiboa indartzeko edo sustatzeko zailtasunak, emozioak kudeatzeko zailtasunak, lo egiteko arazoak…
Beraz, kontuan izanda informazio dezente daukagula hartutako neurriak gehiegizkoak direla baieztatzeko eta haurren eskubideak zapaltzen jarraitzen dutela aitortzeko, zergatik jarraitzen dugu hauek onartzen? Akaso ez da gure ardura haurren eskubideak defendatzea? Zergatik uzten dugu gobernuen gain haurren ongizatea?
Umeei eraso egitea giza generotik etor daitekeen gauzarik zitalena da.
Bere arduradun nagusiak Nazioarteko Zigor Auzitegira eraman behar dira.
Gizateriaren aurkako gerra krimenengatik eta genozidio saiakeragatik.
Neurri horiek ikastetxetan -haien soldataren trukez- aplikatzen dituztenek, protokoloan babestua eta beren deontologia profesionala alde batera utzita, justiziaren aurrean erantzun beharko dute ere beren delituengatik. Izaki indefensoen aurka egindako delituak.
Horretarako, izen hori merezi duen justizia bat eduki beharko dugu, bai eta kriminal horiek guztiak dagozkien auzitegietara eramateko betetzen duten tresna hertsatzaileak ere.
1937an aterpean jarri behar izan genituen gure seme-alabak gure herrialdetik aterpetuta. 2020an, berriz, jarri diguten tranpak ihesbiderik gabe eta haien sareetan harrapatuta utzu gaitu. Beharrezkoa da sare horiek desegitea eta bizitza honetan dugun preziatuena askatzea.
Eskerrik asko, Cristina, zure iritziarengatik. Askotan galdetu diot nere buruari haurrengan zein eragin izaten ari ote den hau guztia. Haurrak egokitu egiten dira eta dena jasaten dute. Baina askotan ez ondoriorik gabe. Tratu txarrak, bortizkeria, abandonua, abusuak… Gero eragin negatiboa -traumak- gelditzen da horiek jasan dituen gizakiarengan. Zein eragin izango ote dute haurrek etorkizunean orain jasaten ari diren aginduen ondorioz, hots, giza naturaren kontrakoak diren agindu horien ondorioz?