Badirudi pertsona sineskor, fededun eta itxiek bakarrik pairatzen dutela antsietatea, ezer zalantzan jartzen ez dutenek, kontrainformatzen ez diren eta hedabide (fedabide) konbentzionaletan desinformatzen diren horiek. Onintza Enbeitari irakurri diot Berrian antsietatea eragiten diola, garraio publikoan joateko mozala ahaztu baldin bazaio, antsietateak jotako pertsonak egoteak, hain zuzen ere politikari inkontzienteek, beren doktrinamendu-makineria guztiarekin, sortu duten beldurragatik.
Tragazionistek ba al dute, akaso, gutxieneko enpatiarik? Arrazoitzen al dute, sikiera, norbaitek garraio publikoan maskara ez badarama, salbuetsita egon daitekeela? Baina, are gehiago, agian ez duela batere gogorik objektu absurdu bat janzteko, eraginkorra ez dela frogatu dena? Pasatu al zaie burutik objektu hori, amuleto hori, gauzaki hori, Kristoren gurutzea nola, eramateko prest ez dagoen jendea badagoela? A! Ez! Bidaiari horiei bost axola zaie hori guztia. Beraiei “nia” soilik axola zaie: nik daramadanez, zuk ere muturreko hori jantzi egin behar duzu eta isildu egin behar duzu.
Nire gorputzean neuk agintzen dut
Bada ez, hemen isiltzearenak jo ta pasa egin du jada. Neurri zentzugabeak eta bidegabeak dira, desobeditu beharrekoak duintasun indibidual eta kolektibo apur bat geratzen baldin bazaigu. Elkartasunez mozorrotutako diktadurak eta beldurrak guztien barregarri bihurtu dute gure herria. Herri borrokalaria ginen, gure autodeterminazio eskubidea defendatzen genuen, askatasunez aukeratzeko eskubidea. Badirudi batzuentzat autodeterminazioa zerbait folklorikoa dela orain, zeinarekin kontrabandoa egiten duten beren ipurdiei bero eusteko, beren herria noraezean, kikilduta, desmobilizatuta eta tontotuta dagoen bitartean.
Erabakitzeko eskubidea ez zaio erreferendum batean gure patu politikoa aukeratzeko eskubideari bakarrik aplikatzen. Nik erabakitzen dut, nire eskubidea baita, ezertarako balio ez duen mozala daramadan ala ez, nik erabakitzen dut esperimentu geniko lazgarri hori jartzen dudan ala ez, nik erabakitzen dut neure gorputzean, eta inortxo ere ez dago eskubide horren gainetik, ezta lege bat ere. Nire gorputzean neuk agintzen dut.
Ez dakit argi geratu ote zaien kolaborazionista zibilei errepresioaren defendatzaile sutsuenak izaten amaitu dutela
Ez dakit argi geratu ote zaien kolaborazionista zibilei, herri honen eskubideak defendatzetik, errepresioaren defendatzaile sutsuenak izaten amaitu dutela, ezikusiarena eginez segurtasun pribatuko agenteen eta inbaditzen gaituzten kolore anitzeko polizia desberdinen botere-gehiegikeriei, mozal legea aplikatzen baitigute beren ohiko oilarkeriarekin, eta ez dute ezer esaten. Mozal legea gaizki kolektibo batzuei eragiten dienean bakarrik balego bezala. Eta, Plandemiaren aurrean gure eskubideak defendatzen ditugunon kolektibokooi aplikatzen digutenean, oso ondo iruditzen zaiela ematen du. Hipokritak, salduak eta askatasunaren traidoreak zarete, askatasuna eta eskubide zibil indibidual eta kolektiboak beti defendatu behar baitira.
Hau lotsa Europako herririk zaharrena, biziraupenaren alde egin duen borrokarekin, barregarri geratzen dela ikustean, diktadura sanitario honetako herririk otzanenetako eta kolaborazionistenetako bat bezala.
Abstentzioa eta desobedientzia orain! Eta norbaitek antsietatea sentitzen baldin badu mozalik janzten ez dugulako, kanta dezala gehiago eta negar egin gutxiago.
Niri bai eragiten didala antsietatea autobusean edo trenean maskaratutako gizakiz inguratuta joateak. Ez dakit noiz erabakiko duten (gizaki horiek) nahikoa denboraz egin dugula pailazoarena eta (iritzi-emaile-sortzaileek) behingoz txepelkeriak alde batera uzteko unea iritsi dela.
Hala da. Bada garaia behingoz alde batera uzteko
1, espazio publikoan pangolinen birusen sinestunen inposaketak
eta 2, epelen masa isil horren utzikeria eta simulazioa.
Onintzak kudeatuko du bere antsietatea, begirada gaiztoko maskaradun oldartuz inguratuta ibili beharrak eragiten diguna kudeatzen dugun bezalaxe.
Lotsatuta nago, guztiz, gure herria irrigarri uzten duten euskaldun batzuen jarreraz. Obedientzia eta faxismoa maskaratu dutenak “ardura” gisako hitz ederraz mozorrotuta, koldar guztiek egiten duten bezala.