Medikuntzaren historian, garaiari aurreratu zaizkion gehienek, edota, besterik gabe, uneko medikuntzaren protokoloak zalantzan jarri edo botereak ezarritako osasun ikuspuntuez bestelakoak agertu dituztenek, gehientsuenetan ulermen eza, arbuioa, iseka eta jazarpena jaso dituzte erantzuntzat. Egia da bestelako mediku horietako batzuk, noizbehinka, nolabaiteko esker ona jaso izan dutela bizi izan diren artean; are gehiago, badago hurrengo garaietako medikuntzaren joeretan eragin sakona izan duenik ere, baina gehienetan, gizakiaren jokabide hori, ulertzen ez duena ukatzeko joera hori, zorroztasunez erabili izan da mediku jardueraren alorrean ikuspuntu berezkoa edo ohiz kanpokoa erakutsi izan dutenekin.
Berezko ideia berritzaileak edukitzeak arazoak eman ohi ditu eta medikuntza ez da salbuespena. Joera nagusien kontra —zeinahi ere den— pentsatzeak eta ekiteak ekarritako zailtasunen berrikuspen historikoa egingo dugu liburu honetan, horretarako adibide batzuk erabiliz. Dena dela, gaurko gertaerei begiratzea baino ez dago, konturatzeko gauza gutxi aldatu dela arlo honetan medikuntzaren hasieratik orain arte. Gure garaian, farmaindustriaren babesa duen pentsamendu ofizialak berebiziko presioa egiten die medikuen jarduerari eta osasunaren ideia kolektiboari, beraien postulatuak gainjarriz eta beste ikusmolde batzuen garapena eragotziz, beti egin izan duen bezala. Eta ondorioak begibistakoak dira.
Gaur egungo medikuntza konbentzionala, gaixotasunaren benetako arrazoiari, hots, gure bizimoduari, aurre egitea eragozten duen jarduera mekaniko huts bihurtu da. Gaixo nahasiak eta gogoa galdutako medikuak. Beren burua ezagutzen ez duten gaixoak eta beren burua ezagutzen ez duten medikuak. Doitasun teknikoaren edota tresneria geroz eta sofistikatu eta garestiagoaren mozorroaz agertutako osasun-arretaren antzezpena. Sistema bat, ez duena konturatu nahi, kausa bati emaitza bera dagokiola eta, ondorioz, ez dagoela sendatzerik harmoniarik eta kontzientziarik gabeko bizimodu berari eutsiz gero, adimenaren etengabeko zarataren menpe.
Independenteko lantaldeak itzulitako pasartea,
“La medicina proscrita” liburukoa.
Gure arbasoen pentsaerareren arabera, gaixotasuna osorik ez egotetik dator, ZATITUTA egotetik.
ZATI eginda dagoenak
AZTI behar dau, orduko mediku AZTIA edo xamana
Liburua irakurri eta gero hainbeste teoria dagozanez, artikulu honek pentsetan dot bakotzak bere pentsamendua azaltzeko bultzatzen dauala. Nire ustez psikikoki ondo izateko geure burua ezagutu egin behar dogu leku egokian kokatzeko. Baina askok ez dabe euren burua ezagutzen eta besteek euretaz esaten dabena (pertsona polemikoak, arraroak, bitxiak, bereziak dirala, edo beti ohikotik kanpo dagozala eta abar) onartzen dabe, eta batzuetan euretaz barre be egiten dabe eta hori gertatzen da euren burua leku desegokian kokatu dabelako. Eta giro horretan bizitzen dira, baina urte asko edo ez hainbeste pasau eta gero horrek eragin egiten deutse eta normalean oso deprimituta dagoz, ba giro horretan ez daukie etorkizunik, ez alaitasunik. Egoera hori ez da pirulagaz, sendabelarragaz edo ospital batera joaten konponduten. Derrigorrezkoa da giro horretatik urtetea libre sentiduteko eta konturatzeko bizitza altxor handia dala eta gure gorputza azken momentu arte babestu egingo gaituela. Horregaitik mundu honetan geure burua ondo kokatu egin behar dogu, eta hori egiten badogu hor begirunea , laguntasuna eta alaitasuna topauko doguz.
Askotan esan ohi dut: gertatzen zaiguna da ez dakigula zer gertatzen zaigun.
Gorputza zatikatua daukagu eta psiketik banandua?
Zer gertatzen zaio gure oinarrizko sexualetateari?
Etc..?