Horrelaxe daude gauzak. Medikalizatutako gizarte batean bizi gara, gehiegi diagnostikatuta, aparatologiak liluratuta eta gaixotasunak asmatzen dituen industria farmazeutiko handi batek babestuta, gero tratamenduak saltzeko. Heriotzari eta oinazeari bizkar emanda bizi den gizartea dugu, osasuna kontsumitzen duena, moda, bidaia antolatuak edo Netflix-eko serieak kontsumitzen dituen bezala.
Sistema medikoak gaixotasuna osasunaren aurkakotzat hartzen du eta haren eta bere patologien aurka borrokatzeko ideiari gogor lotzen zaio, osasuna eta bizitza sustatu barik. Patogenesian zentratuta dago erabat, Aaron Antonovskyk esango lukeen salutogenesiaz ahaztuta eta diru kopuru handiak inbertitzen ditu ospitaleetan, baina euro bat ere edo minutu bat ere gastatu barik osasun hezkuntzan, dela eskoletan edo medikuntza fakultateetan.
Bere paradigma interbentzionistan, laborategi batean sortutako eta naturatik eta haren legeetatik urrun dauden sendagai kimikoekin edo sintetikoekin tratatzen du gaixotasuna. Sendagai hauek oso arraroak direnez, ezin dira prozesu organikoetan integratu eta ezin diote gorputzaren fisiologia normalari bulkada eman. Botika berriak etengabe agertzen dira merkatuan, mugarik eta neurketarik gabeko aurrerabide batean, berdin gaixotasunak detektatzeko tresnak ere. Teknologia aurreratuarekin eta azterketa medikoekiko obsesioarekin, gaixotasunak aurkitzen dira, garrantzirik ez dutenak edo berez konpontzen direnak, automugatuak direnez gero.
Medikuarengana irtenbide bila joan beharrean, batzuetan arazoak bilatuko ditugu han. Teknologia kalte larri bihur daiteke osasunerako, baita gehiegizko medikazioa ere: tristura depresio bihurtzen du, lotsa fobia sozial, kolesterola gaixotasun eta test positiboa kutsatze.
Ane Miren Elordui-Zapaterietxek itzulitako pasartea,
“La medicina proscrita” liburukoa.
