Uraren erabilerari dagokionean, Hipokratesek zera gomendatzen zuen: “Bainu hotzek, ondoren ariketa fisikoa eginez gero, bainu beroek baino berotasun handiagoa ematen diote gorputzari. Gota eta erreumak eragindako min handiak ur hotz txorrotada jarraiekin senda daitezke. Itsasoko urak zauri eta ultzerak senda ditzake”. Bere aipu batzuk ere oso ezagunak dira: esaterako, “Gaitz handiak, erremedio handiak”, edota beste hau: “Sukarra duenari ematen zaion elikagaia, susperraldian, indargarria da; gaixotasunak dirauen bitartean, aldiz, kaltegarria.”
Dietaren inguruko tratatuan, elikagaien ezaugarriak eta prestatzeko moduak deskribatu zituen, hala gaixoentzat, nola osasun onekoentzat. Bertan azaldu zuen, adibidez, gaixotasunaren krisialdian gutxiago jatea edo barau egitea komeni dela. Aholku hau, Lain Entralgoren esanetan, ohiko praktika izan zen XIX. mendearen erdi aldera arte.
Medikuak gaixoaren laguntza behar zuen sendakuntza burutzeko. Horregatik zen oinarrizkoa entzutea, subjektibotasunari –sentitutakoari- arreta ematea eta besteekin zeuzkan harremanak aztertzea. Greziarrek bi hitz zituzten bizitza izendatzeko: zoe, bizitza biologikoa, eta bios, bizitza biografikoa, hau da, soziala –harremanezkoa- edo bide historikoa. Eta biek zuten pareko garrantzia pertsonaren gaixotasuna aztertu eta osasuna eskuratzen laguntzeko.
Independenteko lantaldeak itzulitako pasartea,
“La medicina proscrita” liburukoa.
Izatez, ZOOS ere “ZO” erro paleolitikotik dator, neandertalaren monosilabazkoetariko bat baita (lehen euskera).
Hortik ORTZEko ZODIAKOa, etab.
Izan ere, konstelazioak animalia iduriekin interpretatzen baitzituzten: ZEZENOS, UROS, eta abar.