Benetako irribarrea, bizitzaren filosofiaren funtsezko oinarria

Han zegoen bere etxe aurreko aulkian eserita gaurko gure agure protagonista. Begirada galdua zuen, negarrez ari zen eta atera zitzaion negar-malko bakar hark adierazten zuena sentitu arren, ez nintzaion hurbildu, ezta hitz bat bera ere esan.

Bere etxe aurretik pasatzean, burua altxa eta zuzenki niri begiratu zidan. Kalea gurutzatzen ez nintzen ausartu, baina agurtu eta irribarre egin nion. Ez nuen ezagutzen; nahiz eta malko hura isuri zitzaion begiaren begiradan premia handia nabari, neure bidea jarraitu nuen, nire jokabidea ez zela egokiena izan pentsatuz.

Oinez nindoala, ezin nuen burutik kendu bere begirada nirearekin topatu zeneko irudi hura. Pausoa arinduz eta ihes egin nahian bezala, gertatutakoa ahazten eta neure burutik kentzen saiatu nintzen. Bidean liburu bat erosi nuen eta etxera heldu bezain pronto eseri eta erositako liburua irakurtzen hasi nintzen. Gertatukoa burutik kendu nahi bai, baina malko hura ez zen nire baitan, nire barnean, ezabatzen.

Agureek ez dute arrazoirik gabe horrelako negarrik egiten, esan nion neure buruari. Gau hartan kosta egin zitzaidan lokartzea, kontzientziak ez baitauka ordutegirik, eta hurrengo goizean agurearen etxera itzuli eta berarekin hitz egitea erabaki nuen, negar-malko harekin eskatzen zuena hori zela ulertuz.

Hurrengo goizean kafea hartu eta agureari oparitzeko gailetak erosi eta bere etxera abiatu nintzen berarekin luzaroan hitz egiteko asmoz. Atea jo eta apur bat itxaron ondoren, begirada zorrotza zuen gizon prestu bat atera zen eta… zer nahi nuen galdetu zidan. Etxe honetan bizi den agurearen bila natorkizu… Aita atzo arratsaldean hil zen… esan zuen malko artean… Hil egin zen? Une hartan begiak lausotu eta neuri atera zitzaidan malkoa. Eta zu nor zara? berriro galdetu zuen.

Egia esan, inor ez… erantzun nion. Atzo etxe honen kalearen beste aldetik pasatzerakoan eserita zegoen eta negarrez ari zen agure bat ikusi nuen eta… irribarre eginez agurtu arren, ez nintzen ausartu gelditu eta zer gertatzen zitzaion galdetzen… gaur itzuli egin naiz berarekin hitz egiteko asmoz, baina berandu dela ikusten dut…

Ez didazu sinetsiko, baina zu zara bere egunkarian aipatzen zuen pertsona. Eta, esan zidanarekin harriturik, azalpen gehiago eskatuz begiratu nion. Mesedez, sartu barrura, esan zidan besterik gabe. Kafe pixka bat zerbitzatu ondoren, bere aitaren egunkaria ekarri zuen, eta azken orrian honela zioen:

Gaur benetako irribarrea eta agur atsegina oparitu dizkidate… Gaur egun ederra izan da! Hau ez ote gure bizitzako filosofiaren eta bizimoduaren funtsezko oinarria?

« Irribarrea ez ote bizimoduaren funtsezko oinarria? »