Inork ez ditu oraindik azalpenak eman, ofizialki eta egiazko datuekin, 2020tik aurrera gertatuari buruz. Ez dakigu zenbat bizitza salbatu zituen urte horretako martxoaren 15ean ezarritako derrigorrezko etxeratzeak; ezta apirila bukaeran eta maiatza hasieran burututako deseskalatze zentzugabe horrek ere (kalera irteteko ordu eta adin tarte zentzugabe haiekin). Oraindik ez dakigu zertan hobetu den gizartearen osasuna tabernak, jatetxeak, hotelak, dendak eta aisialdi guneak itxita egoteagatik. Inork ez du oraindik azalpenik eman honi buruz ere: ea zer ongizate ekarri dien/digun milaka adingabe eskola gabe geratzeak egun batetik bestera, etxean gilzapetuta eta ordenagailu edo tablet baten pantaila bati lotuta hainbeste orduz egoteak (inork ez du eskatu oraindik barkamenik honengatik, Pablo Iglesiasek izan ezik, momentu honetan ardura politikorik ez duena).
Oraindik ez dugu irakurri ikerketa seriorik musukoen uneoroko erabileraren onurei buruz, ezta gure arnasteko zailtasunak eta askatasun ezak salbatu dituen bizitzen kopuruari buruz ere. Berriz ere, ez dakigu zertan hobetu den haurren eta nerabeen bizi kalitatea hainbeste orduz ahoa trapu batez estalita egunero egonda; ezta ere, zein izan den hezkuntzaren hobekuntza, irakasleek beraien klaseak emateko orduan, oztopo hau ahoan eta aupegiaren erdia estalita edukita; eta ikasleek jasan behar izan dituzten “hezkuntza” protokoloek ezarritako arau zorrotz eta kasu askotan zentzugabeekin.
Oraindik ez dakigu zenbat bizitza salbatu zituen derrigorrezko etxeratzeak, eta deseskalatzeak, eta musukoen erabilerak. Oraindik ez dute ezer esan, eta ez dute esango
Oraindik ez dakigu zein hobekuntza suposatu duen adinduen bizi kalitatean beldurra beraien gorputzaren barruraino sartzeak, beraien bilobak besarkatzeari edota ikusteari uko egiteak, edo geriatriko ilun baten bakardadean gaixotzeak eta hiltzeak; oraindik ere ez dakigu zein aurrerapausu eman diren medikuntzan COVIDaren kontra funtzionatzen zuen medikamentu merke bat kentzeko eta debekatzeko erabakiarekin, zertan hobetu den gure gizartearen osasuna Osakidetzan eta Osasunbidean ezarritako protokolo zorrotz eta autoritarioekin. Oraindik ez digu inork azaldu, medikuntza ofizialetik, zertan datzan “gaixo asintomatikoaren” terminoa; ez dakigu ere (baina suposatu dezakegu) zeintzuk atera diren irabazten PCR frogaren asmakizun bitxiarekin eta bere erabilera masiboarekin.
Ez da ulergarria jasan behar izan dugun kanpaina bortitza: politikoa, soziala eta mediatikoa
Oraindik ez dakigu ziur zein abantaila ekarri dituen diktadura sozial, politiko eta sanitario honek: bizilagunen arteko “epaiketak”, mehatxuak eta salaketak; baheketak, aztarnarien telefono deiak, frogak egiteko “aginduak”, etxeratzeak “positibo” emateagatik edota “kontaktu estua” izateagatik; legeak eta dekretuak prozedura guztiak gainetik pasatuz; ia beste gaixotasun guztiak baztertzea eta gutxiestea, eta arreta medikua ukatzea COVIDa zela eta… Oraindik ez dakigu, “pandemiaren kontrako arauak” ez betetzeagatik jarritako milaka isunekin, gizarte zintzoago bat lortu dugun.
Oraindik ez dakigu zer dela eta gobernuek milioika txerto erosi zituzten bukatuta egon baino lehen (eta beraz, behar den bezala frogatu gabe); ez da ulergarria (behintzat gure osasunagatik) medikamentu esperimental bat populazio guztiari jartzeko jasan behar izan dugun kanpaina bortitza: politikoa, soziala eta mediatikoa. Oraindik ez dakigu zergatik eta zein helbururekin erabili diren gero gezurra direla frogatu diren hainbeste argudio mundu guztiak ziztada hori jar zezan. Oraindik ez digu inork azaldu zergatik 2022 urtean aurrekoetan baino 30.000 pertsona gehiago hil diren Espainiako Estatuan.
Ez dakigu oraindik zertan geratu den “hemendik hobeak aterako gara” esaldi hura
Oraindik ez dakigu ziur zergatik, ia hiru urtetan zehar, orain arte ezagutzen genuen bizitza hankaz gora jarri diguten, eta are okerrako, zergatik lapurtzen utzi ditugun, beldurraren eraginez, gizarte hau bizirik mantentzen zuten ohiturak eta ospakizunak, eta hori – batez ere – elkartasun faltsu baten argudiopean. Ez dakigu oraindik zertan geratu den “hemendik hobeak aterako garen” esaldi hori ere.
Ez naiz ezkutatzen; nire ideologia daukat eta urteetan sindikatu, alderdi eta mugimendu sozialetan militatu dut. Baina oraindik ez dut erakunde bakar bat ere entzun, edo irakurri, zentzugabekeria honen kontra ozen hitz egiten. Alderdi politiko eta sindikatu instituzionalizatu eta finantziatuetatik jada ez dut ezer espero. Baina hainbat mugimendu minoritario eta autonomorena ulertezina egiten zait (sakon aztertzekotan, agian artikulu gehiagotarako emango luke honek). Errealitatea da hiru urte baino gehiago pasatu direla eta ia mundu guztiak ezer pasatu ez balitz bezala jokatzen duela orain, berriro hutsetik hasteko asmoz-edo (gazteleraz esaten den “borrón y cuenta nueva” egin nahi izan dute). Oraindik ez dute ezer esan, eta ez dute esango, eta jarraituko dute ahoa estaltzen ospitale, osasun-zentro edo farmazia batera sartzerakoan (nahiz eta ondo ez jakin zergatik). Nire aldetik, honetan guztian eta Juanjo Martinez medikuak esaten duen bezala, zalantza asko eta ziurtasun gutxi. Ziurtasun bakarra, momentuz eta oraindik ez dudala hauteslekurik zapalduko.
Diego, kaixo!
Eskerrik asko egindako zerrendatze esanguratsuagatik.
Gogoan gordetzekoa, bai. Eta oso zaila ahazten 2020tiko espektakulu garden zitala.
Eta hori gogoratuz gero, hauteslekura? Ze asmotan?
Benetako gai eta aldi garrantzitsuetan alderdi ahaltsu guztiek bat egin dutela, herriaren kontra argi eta garbi (eta inolako azalpenik, zuzentzerik gabe, erratuta egin izan balute) haien aldeko botoa ematen joan orain?
Noiz sartu digute buruan, heldu den igandeko paseo-papersartze-txakoli hau gure izate(politiko)aren giltzarri dela?
Eta, geu ere igandeko erritu horretara begira-begira jartzen gaituztenez, beste alderdi baten sorreran hainbeste energia eman, sistema antzu, anker hau berpiztuko dugulakoan?
Ze beste bide eman ahal diegu gure grina sozial eta politikoei/lagunartekoei?
Zer beste molde eta jardunetan eman gure artekotasuna?
Hauteskunde ondoren “betiko” alderdiek jarraituko dute azalpenik eman gabe zure galderei.
Medioek zentsuraren bidez askoren kezkak erantzun barik lagako dituzte.
Hauteskunde egunean Auzokrazia, Eguzkilore edo Burujabetzari ez laguntzea, niretzat hankasartzea litzateke. Baina maiatzaren 29tik aurrera totalitarismoa onartzen ez dugunok batu eta berpentsatu beharko dugu zerbait.
Kaixo Diego. Eskerrik asko isildutako zentzugabekerien laburpenagatik, edozein motatako alderdi politikoengatik, erakunde sozialengatik, sistemaren aurkakoengatik, anarkistengatik… Ez baita inor libratu, punki bat bakarrik, pertsonaia publiko bat, bakar bat, Evaristo Paramos, eta hori bera izateko, niretzat, ozenago oihukatu behar zuen, baina busti egin da behintzat. Beraz, nire aldetik, Evaristo izan ezik, guztiak pikutara joan daitezke; Politikariak, sindikatuak, gizarte-erakundeak, Sare Antifaxista barne, adibide odoltsu eta internazional bat jartzeagatik,! Hau etsipena! Beren buruari punki edo antisistema deitzen zioten musika-taldeak, antikapitalistak, ez da inor duin geratu. Baina dagoeneko ezin gara fidatu ez Auzokrazia+STOP (STOP gainera arriskutsua bere sakoneko ideietan), ez Eguzkilore, ezta Burujabetza ere, arazoa ez baitago aurkezten denaren zintzotasunean edo ez (Batzuk asmo onekin, zalantzarik gabe, eta beste batzuk asmo ilunekin, zalantzarik gabe). Arazoa sistema partitokratikoan bertan dago. Sistema hori manipulatuta dago diktadura demokratikotzat har dadin. Sistema horretan aukeratzen dira diktadoreak edo benetako diktadoreen ordezkariak, guztiek antzoki lotsagarri baten barruan. Egin daitekeen arrakastatsuena hauteslekuak ez zapaltzea da, ez orain, ez inoiz, sobera frogatuta baitago erabateko porrota dela. Beste gizarte mota bat bilatu eta eraiki beharko dugu.
Mila esker, Diego, era bikainean egin duzu kontakizuna. Amnesia garaian sartu nahi gaituzte baina batzuk ez dugu egin dutena hain erraz ahaztuko.
Lotsagarria eta oso esanguratsua, txerto edo botiken askatasuna publikoki defendatu zuen politikari bat baino ez zela; jakina, politikari hori, Abascal, faxista dela kontuan hartzen badugu, gainontzekoak, behintzat, erreakzionario gisa ondoriozta dezakegu.
Demagun orduan, faxista ez dana erreakzionario dela; eta konkluzioz, ezker politikariak momentu horretan desagertu zirela be-ti-ra-ko.
Ona, Diego.
Nik ere ez dut zapalduko hauteslekurik (alderdiari kuota ordaintzen jarraitzen dudan arren). Areago, hauteslekua zapaltzen duena gertatu denaren kolaboratzaile ez ote da bihurtzen ari, nahi edo nahi ez (Kandidatura txiki horienak izan ezik)?
Galdera bat. Noiz eskatu du barkamena Iglesiasek? (“Txertatu gabekoen erruagatik nire aita hilko balitz izorratu eta gehiago ere egingo nieke”)
Milesker Diego! Oso laburpen ona eta ozen esan, hiru urte pasa ostean, guztiz tamalgarria dela balantze ofizialik eta ikerketa ofizialik ez egotea gertatutakoaren inguruan. Gordetzekoak zure hitzak!
Ni ere 28an ez naiz bozkatze aretoetatik pasako.
Juan Jose Barruetabeñari erantzuten.
Juan Jose, Abascalek eta bere alderdia egin duten bakarra populismoa izan da, erderaz esaten den bezala, una de cal y otra de arena. Hemendik eta handik arrantzatzeko. Eta Pablo Iglesiasrena, ez nekien, baina populismoa baita. Ez daukate lotsarik!
Ados Patrikekin, eta gaineratu behar da Abascal horren alderdikide bat, Macarena Olona delakoa, izan zela bakunazio derrigorrezkoaren ALDE hitz egin zuen lehenetarikoa. Beste alderdiek ez zioten kontra egin, ez, Olonak hori esan zuenean. Beste alderdi BATEK ERE EZ zion kontra egin. Gogoratu: “bakunatu-bakunatu-bakunatu; hori da debatea”. Nork esan zuen hori? Alderdi horiek oso “antifaxista” agertu nahiko dute gero, noski, jaja.
Niretzako momentu honetan bozkatzera joatea sistema ustel hau legitimatzea da. “Disidentzia”tik aurkezutako aukerei buruz, nahiago dut hauteskundeak pasa eta gero iritzia ematea, batez ere boikota ez egitearren.
Bittor Zudaire: 2020ko maiatzean edo, publikoki barkamena eskatu zuen konfinamenduan haurrak kontutan ez edukitzeagatik (orduan Espainiako gobernuan karguren bat zeukan). Beste esandako guztitan, beste politikariek bezain lotsagarria. Inork ez zuela ezer esan honi buruz esatea ez zitzaizdan guztiz egia iruditzen, horregatik bakarrik Iglesiasen aipamena; inundik ere bere aurpegia zuritzeagatik.
Hauteskunde demokratikoak izango badira, herritarrek erabakitzekoak dira kasta pribilegiatuko despotek erabakitzeko eskubidetik indarrez kenduak dizkiguten erabakigai asko.
Batzuk bakarrik aipatzearren: zenbat eta zein erakunde behar ditugun eta erakunde horien funtzioak, politikariek kobratu behar ote duten eta nola, hautetsiak zertarako autorizatuak dauden eta zertarako ez, nortzuk eta nola izan behar duten epaile, funtzionariatuak esistitu behar duen eta zein zereginekin, zein legeren arabera aplikatuko den zuzenbidea, nork erabakiko dituen gizaki arteko gerrak, nork eta nola bermatu behar duen segurtasuna, autodefentsarako eskubidea ukatzeko zilegitasuna nork daukan, hizkuntza administratiboa, eredu ekonomikoa eta produktiboa, moneta sistema, jabegoaren mugak -baleude-, estatu-burua, zergak, azpiegitura komunak, bankeroak, industria eta teknologia, eta abar luze-luzea.
Horrek guztiak jende gehienaren bizitza osorik baldintzatzen du, eta ez dago demokraziaren arrastorik, batere. Batzuek autoritatea daukate zuk erabaki ezin dituzun gauzak zeure izenean erabakitzeko. Legearen aitzinean desberdinak garenean, ez dago legerik baizik eta morrontza eta errepresioa, delitua instituzionalizatu egin da eta gaizkileak agintean daude.
Eraketa piramidalaren erpin gorenetik ilegitimoki erabakita datorkiguna ezjakinasunez edo zinismoz onesten duzunean, erabakia eta eskubidea eta ardura zeurea duzula ahaztu duzunean, orduan egitura autoritario, determinista eta esklabista baten pieza zara. Eta horri demokrazia deitzen badiozu gainera, sistema horren zerbitzari fin bihur zaitezke oharkabean.
https://www.publico.es/politica/pablo-iglesias-pide-perdon-menores-y-admite-gobierno-cometido-errores.html
Bakarrik onartu zuen akatsak egin zirela deseskalatzean eta ez zela ondo komunikatu. Barkamena ez zen izan haurrak eta nerabeak etxean derrigorrez edukitzeagatik espreski. INORK EZ DU ONARTU ORAINDIK, POLITIKARIEN ARTEAN, honek ez zuela ezertarako balio…
Ez ditut barkatuko hiru urte hauetan egin diren hainbat gauza, eta gehiengoak, esparru ezberdinetatik, hausnarketa egin gabe itxi nahi dituenak: bat da haurrek eta gazteek jasan duten tratua.
Oso argigarria diozuna, Eme Lizardoiatik, mertxi!
Igande eguerdian Euskadi Irratia piztu nuen, sukaldekoak egiten ari, eta gogorra txo, eta argi-argia!
Gardena (sasoi ilunotan hain maite dogun berba ;-).
Propaganda, kilimatrika, erretolika itzela meza orduetan, bozkatzearen aldeko kanpaina ikaragarria, hausnarketa egun osteko bozkatze egunean bertan!
Biztanleen erditik gorakoei (bozkatzea debekatuta duten bizilagunak, haur, paperikbako,….+abstentziozaleak+bozka zuri eta “antzu”zaleak) horretaz hitza eman, euren iritzia eman dezaten?
Zerote! Zer ote? Soilik alderdi-ofizial-bakar-bozkatzezalelarien iritziak eta horrela bozkatzearen aldeko propaganda.
“Amarauna” zen saioa, gu harrapatu nahian zebiltzan, kanpaina lotsagabe argi-argian.
Ondoren 13etako ordu erdiko “albistegi” osoa-edo, bozkatzearen aldeko apologia egiten.
Arrastian ordu pilo bateko kirolari (profesionala, lehiakorra, konpetitiboa, “gerreroa”) buruzko saio ero horietako bat zekartela iragarri ziguten.
Eta ondoren, ta-ta-ta-txan (eta, publizitatu nahi dituzten gerra handien -Iraq gogoan- propaganda saioetan edo kirol finalik ezinbestekoena iragartzeko erabili ohi dituzten holako sintonia filmiko, epiko, espektakularra erabilita, “arratsaldeko 8etatik aurrera, zuzen-zuzenean emango zigutela hautSeskundeen barri, analisi zorrotza,…”).
Itzali irratia, bai, bizkot! Ai ama, lubakira!
Errespetu falta bat iruditzen zait. Eta geuk ere sistemalagunok eusten diogu honi guztiari. Eguneroko eziraultza txiki-handietan.
Han ziren meza-bozka-txakoli-bermu orduko irrati saioetan berdin-dio-zeini, baina bozkatu behar dogula, ezinbestekoa dugula, “demokraziaren” aldekoak izan behar dogula, hitz eta pitz.
Begiratu dot, zuzendari nagusi negoziokoa, Andoni Aldekoa (holan aipatzen dabe euren aurkezpen orrietan, “negozio eredua” eta, garden, lotsagabe). EiTBkoa, Ainhoa Alustiza.
Zer ardura mota dozue igandeko horretan? Zelan zuzendu dezakegu hurrengoetarako? Eta inguruko, piramideko bestelako eragile ehundakoek, etxekoek, zer dogu egiteko, berriz-holakorik-ez dadin gertatu?
*********
Atzo, berriz piztu dut irratia, Euskadi Irratia, berriz sukaldekoetan.
Beste alde batetik begiratu nahi dut, entzun nahi dut, Euskadi Irratia.
Bueltakoa hartu dut atzo, Jose Luis Padronek aurkeztuta, iraultza. Lizardiren Baratza (https://www.eitb.eus/eu/irratia/euskadi-irratia/programak/lizardiren-baratza/audioak/osoa/9217965/lizardiren-baratza-20230530/). Gozatu naiz sakon eta osatu arean, saioa estreinakoz eta ezustean entzutean, arreta lausoz ari banintzen ere.
Berriz entzun gura dot saioa, eta “Alegrantziaren alde” olerkia, 44. minutuan hasita, Benedettirena Inma Erreak itzulia. Ale ederra. Saio ederra, axaleko lehenengo entzutean.
“Alegrantzia defendatzea lubaki bat balitz bezela,…”
Zorionak eta eskerrik beroenak, holako inguru ilun-gardenetako lubakietatik horrelako lorak aireratzea lortzen dozuon lagun anonimo iraultzaile ugarioi ;-)!