Lorabarri astea 2012az gero Aramailur Kontsumo Elkarteak urtero Aramaion antolatzen duen ekimena da. Bihar emango diogu hasiera aurtengo ekintzei nekazaritza sintropikoa eta baso jangarrien inguruko oinarrizko ikastaro batekin. Baso jangarriak lantzeko teknika bat da nekazaritza sintropikoa, permakulturaren barruan kokatzen dena. Bill Mollison eta David Holmgrenek garatu zuten baso jangarrien inguruko teoria eta teknika, nahiz eta gizakia kokaleku egonkor bila hasi zenetik aritu den zuhaitz batzuk aukeratzen eta basoak diseinatzen. Ernst Goschek beste teknika batzuk ikertu eta garatu zituen baso jangarriak diseinatu eta landatzeko eta horri nekazaritza sintropikoa deitu zion.
Lurreko baldintzak hobetuz emankortasuna hobetzea da helburu nagusiena. Hazkuntza azkarreko landareak erabiltzen dira, horiek kimatuz lurra emankorrago bihurtzeko eta elikadurara bideratuko diren fruta-arbolen beharrizanak asetzeko. Agrokimikorik gabeko teknikak erabiltzen dira eta baso erresiliente eta emankorrak ditu helburu. Teknika hori neurri batean berria da gure inguruan eta oraindik adibide praktiko gutxi daude, baina, aldi berean, urte luzez erabilitako maneiuak batzen ditu.
Larunbat eguerdian azoka izango dugu eta bertan Bizkaia, Gipuzkoa eta Nafarroako ekoizle ezberdinek ekarritako produktuak eskuratzeko eta jakintzak partekatzeko aukera paregabea: orturako landareak, gazta, ardoa, olioa, arbendolak, ortuariak, gozoak, edari hartzituak, kosmetika, artisau lanak, bidezko merkataritza…
Arratsaldean, berriz, “Ganado o desierto” dokumentala ikusteko aukera izango da eta segidan Francisco Vaquero egilearekin solasaldia. Azken aldian Euskal Herrian arrakasta izan duen “Vidas irrenovables” dokumentalaren egile bera da. 2022an aurkeztu zuten “Ganado o desierto” dokumentala, 2019an Allan Savory-k iberiar penintsulan eginiko “Holísticamente” biraren harira. Dokumentala ezinbestekoa da nekazariek, abeltzainek eta, oro har, jendeak jakin dezan animaliak eta – zehazki – aziendak, ingurumenerako kaltegarriak ez izateaz gain, beharrezkoak direla larre gehiago ekoizteko, ur gehiago atxikitzeko, biodibertsitate handiagoa izateko, kalitate bikaineko haragia ekoizteko, landa-ekonomia hobetzeko eta, ondorioz, pertsonen ongizatea eta bizitza hobetzeko.
intsektuen irina edota haragi sintetikoa bultzatzeko diruz ondo igurtzi dituzte enpresak zein hedabideak
Baliabide bat, errekurtso bat, azienda, ikatza… ez dira arazoa; berauen erabilera desegokian datza arazoa. Gaur egun, abeltzaintza jotzen da klima-aldaketaren, baliabide naturalen degradazioaren eta osasun publikoko arazo larrien funtsezko kausatzat. Imajinario kolektiboan, gero eta indar handiagoa hartzen ari da ingurumen-gai askoren konponbidea haragiaren, arrautzen eta esnekien kontsumoa murriztea edo ezabatzea dela dioen ideia. Gainera, aldi berean, intsektuen irina edota haragi sintetikoa bultzatzeko diruz ondo igurtzi dituzte enpresak zein hedabideak.
Nekazaritzan adituak (eta ez arituak) ditugunetik, zenbat aurreratu dugu? Kimikan eta teknologian oinarritutako nekazaritza bultzatzen da bazter guztietatik eta historiako industriarik suntsitzaileena bilakatzeko arriskuan dago. Ongarri kimikoek mendekotasuna sortzen dute lehen unetik eta ondoren hondamendia. Babestutako ekosistema naturalak kontserbatzeko eta nekazaritzako ekosistema produktiboak biziberritzeko irtenbide bideragarri bakarra abeltzaintza erabiltzea da. Natura modu adimentsuan imitatzea beste aukerarik ez dago; arazo biologikoa bada, biodibertsitateari eragiten diona, teknologiak ez du ekarriko konponbidea. Nekazaritza eta abeltzaintzaren uztarketa ezinbestekoa da etorkizuneko elikagaiak sortzeko.
zientzialariok uste duguna frogatzen dugu, ez dugu sinesten ikusten duguna, baizik eta sinesten duguna ikusten dugu
Animaliak konfinatzea eta ukuiluratzea artifizialtasun berria da. Animaliak ez badira mugitzen, ezin badute alde batetik bestera bazka bila joan, horrek abeltzaintza kanpoko lehengaien mendeko bilakatzen du etengabeko gurpil-zoroa sortuz. Animalia hausnarkariak zereal askorekin gizentzea zentzugabea da, hausnarkariak baitira, larreak haragi eta esne bihurtzeko gai direnak. Beraz, zer logika du lur eremu handiak erabiltzeak, animalientzako bazka sortzeko, eredu agroindustrialean, lurrak agortuz eta gaixotuz, pertsonak elikatzeko lurrak izan beharrean?
Allan Savory honakoaz konturatu zen: “zientzialariok uste duguna frogatzen dugu, ez dugu sinesten ikusten duguna, baizik eta sinesten duguna ikusten dugu”. Nekazaritza politiken ezagutza kamutsa eta agintarien ergelkeria salatzen ditu, ustez sekula baino jakintza handiagoa pilatzen duen zibilizazioa garelako, baina, aldi berean, inoiz baino ezagutza gutxiago ditugulako.
desertifikazioaren eta suteen arazoari aurre egiteko modu bakarra abereak erabiltzean datza
Bizi garen gizarte ereduaren aurrean, abeltzaintza estentsiboaren funtzio soziala balioetsi behar dugu, despopulazioaren, lurraren biziberritzearen eta bizitzaren sostenguaren aurrean, ikuspegi global batetik. Gaur egungo nekazaritza ekologikoaren zati bat ere zalantzan jarri behar da, ez duelako lurra biziberritzen eta informazio hori kontsumitzaileok izan behar dugu, gure erabakiak hartzeko.
Iberiar penintsulako zenbait zonaldetan desertifikazioaren eta suteen arazoari aurre egiteko modu bakarra abereak erabiltzean datza. Gure ingurune malkartsu hauetan, ordea, zer eragin dauka abeltzaintzak? Nork mantentzen ditu gaur egun ezagutzen ditugun paisaiak?
Ikus-entzunezko eder batez gozatu ondoren, zuzendariarekin solasaldia izango da, elkarrekin hausnartzeko gure inguruko abeltzaintza ereduaren eta bere eraginen inguruan.
Bejondaizuela! Ekimen eredugarria zuena, eskertzekoa berri eman izana. Bai, mendebaldeko mafia korporatiboak ekologismoa erabili izan du nekazaritza suntsitzeko eta animalismoa abelzaintza desagerrarazteko.
Baiii, teknofeudalismoren kontra!
“sekula baino jakintza handiagoa pilatzen duen zibilizazioa garelako, baina, aldi berean, inoiz baino ezagutza gutxiago ditugulako”. Hor dago gakoa. Mila esker, Irati, artikulu honetan egiten duzun ekarpenangatik!