«Maskara zugatik janzten dut, ez nigatik» esan zigutenei gutun irekia
Kaixo, lagun:
Zu bezalako pertsona ugariri zuzenduta daude hitzok. Izan zaitezke senide, lankide, konfiantza osoko lagun… edo ‘lagun ohi’ esan beharko dugu, konfiantza mila puskatan hautsi baitu —ezta?— bizi behar izan dugun azken krisi handiak, orain bizitzen ari garen errealitate sozio-ekonomiko-politikoen eta zeharkatzen ari garen bestelako krisi eta gatazka bizien (gerra hotsak ere uler itzazu hemen, bai) aperitifa besterik ez zenak. Alegia, lehen iruzur hura, pandemonioarena, gerora etorri diren hurrengoak irensteko prestatu gintuena izan zela, pertsona eta gizataldeok beratu gaituena — ahi amorfo baten gisan — hiritar zintzo normalak eta batez ere obedienteak izateko.
Komunikabideetan ez da gehiegi atera gai hau, jakina (zergatik ote?), baina gehienok jakinaren gainean gaude dagoeneko: maskararen inposaketak ez zuen inolako justifikazio eta oinarri zientifikorik izan, eta orain Gobernuak idatziz ere aitortu du hori. Ofiziala da. Horrekin batera, beste ebidentzia bat ere aireratu da: maskaren erosketa diru publikoaren lapurreta masibo baterako bide izan zela, batzuen poltsikoak majo berotuko zituena. Sorpresa.
Behin histeria plandemiko eta egitate mafiosoetatik denbora bat pasata, hainbat gauza jakitea nahi dut. Adibidez, nolako mina eman zidan 20 pertsona inguruko lan-bilera batean musukoaren arazoaz hitz egin behar izan genuenean, batzuk ez geundelako eraso hori onartzeko prest, erasoen kontrako protokolo bat ere bagenuelako besteak beste (zertarako balio duen argi geratu zen bidenabar), eta “nik ez dut niregatik janzten, zuengatik guztiongatik baizik” entzun behar izan nizunean. Arima amildu balitzait bezala izan zen, hain ilun ikusi nuen orduantxe panorama. Eta, agian, galdetuko duzu: “baina nola da posible inori min egitea nik intentzio onak besterik ez baditut kontu honekin?”; bada, bai, intentzio onez josita dago askotan infernurako bidea, esan ohi denez, eta baita zapalkuntzarena ere. Bada garaia horretaz konturatzen hasteko, eta besterik gabe arauak betetzea eta akritikoki jokatzea ere kaltegarria denaren kontzientzia hartzeko, hainbeste biolentzia ikusezinez eta mikroindarkeriaz hitz eginez ahoa betetzen zaigun garaian, gainera.
Aparteko atala merezi du umeei irentsarazitako zapalkuntza guztiak eta pairarazitako esperpento orokorrak. Haien eredu zareten guraso gehiegik zein arinkeriaz normalizatu diezuen mozalarekin ibili beharra, idiota batek ere ulertzeko moduko ebidentziak zeudenean musukoen zentzugabekeriari buruz. Beraz, umeak ume direnez, baina ez tontoak, zer ikasi dutela espero duzue? Behin kontatu zenidan, lagun, zuk eta zure bikoteak sei urte eskaseko semeari bakarrik jantzarazten zeniotela muturrekoa eskolara joateko, hiru urteko alabari ezetz, baina, hala ere, alabak ere erabiltzen zuela, anaia ikustean berak ere berdin nahi zuela esaten zizuelako, eta, tira, “berak eskatzen badu”… Hiru urteko haurrari ere ahoa eta sudurra ondo estali, bazpare, eta aurrera, aupa El Erandio!
Pentsatzen dudanean aipatutako lagun eta ezagun gehienak goi mailako unibertsitate tituludunak direla, nire belaunaldiko gehienok garen bezala, ez dakit negar ala barre egin. Sentsazio paradoxikoa da: bazirudien pentsatzen ikasi genuela, ez ikasketengatik edo ez horregatik bakarrik behintzat, bizi esperientzia oso batengatik baizik, eta nolabaiteko heldutasun maila bat erdietsita genuela eta bla bla bla… eta bai zera. Argi geratu da obedientzia itsuaren eta otzankeriaren birusek zerikusi handiagoa dutela gure txikitako bizipenekin, autoritatearekin izan ditugun harremanekin, beste ezerekin baino.
Bihotzez espero dut eta — nire gogoaren sakonean bizitzazalea eta baikorra naizenez — konfiantza eduki nahi dut hurrengoan maila politagoa erakutsiko dugula lagun bezala, lankide bezala, senide bezala… garen gizarte bezala. Denok merezi dugu-eta.
Ondo bizi!
Zuzena, kontenplaziorik gabea, gogorra. Horrela idatzi duzu, egun batetik bestera bertsio ofiziala onartzea, beste alde batera begiratzea eta lagunak eta senideak baztertzea erabaki zuten horiek bezala. Erosotasun burgesean narkotizatuta bizitzea onartu duten horiek, beren printzipioak bide bazterretan lurperatuz gainerako hilotz isilduekin batera.
Badirudi nire lagun Angel Bidaurrazagak behin esan zuen moduan, oker ez banago baraualdiko solasaldi batean baserri aurreko zuhaizpean geundela, ajedrez tableroari buelta emateko garaia heldu dela.
Zoragarria zure duintasuna Ihintza eta zoragarria zure laguna izateko ohorea izatea. MILA ESKER GAUR ZURE ARTIKULUAK SORRARAZI DIDAN POTENTZIAGATIK!
Badut kontu pare bat honi gaineratzeko:
Bat, hitz bat nahi dut esan gremio biomediko osoaz: hasi ikertzaileetatik eta erizainetaraino, medikuetatik pasata noski. Zuek izan zineten, osasunaren onerako zientzia eta ebidentzia soilik jarraitzen omen duzuen profesional objektibo hain errespetatu hori, batez ere eta bereziki zuek, maskara arrazoi teknikorik eta ebidentziarik batere gabe de facto ezarri zenutenak, artez edo moldez, akzioz edo omisioz. Profesio medikoa eta zientifikoa bera, eta aitortua zeukan autoritatea, lokatzetan utzi duzue.
Edozein estatu bananerotan espero liteke, nola bestela, politikari eta ministro profesionalek herritarren diruak lapurtzea, eta indar errepresibo polizialek horien ustelkeria zaintzeko herritarrei legez kanpo egurra banatzea, horiek krimen antolatuaren botere-egituraren agente aktibo direnez. Baina 2020an mafia antolatu horretan gudaroste berri bat sartu zen jokoan: mediku jendea. Eta hau, zeharo larria izan da. Mediku eta zientzia jendeak botere-borondateak (ala koldarkeria eta zabarkeria hutsak?) motibaturik jokatzea. Gure gizartearen zimenduetako bat pitzatu dutela esango nuke.
Eta eragin latzenak ere leporatzen dizkiot jokaera horri: ez da bakarrik injekzio esperimentalek utzitako gaixo kroniko eta hildako saldoa, horrekin zitalkeriaren goia jo ez balute bezala. Gizartearen parte batek mediku prozedura onuragarrietan ere galdu du konfiantza, hori gutxi balitz ere. Ordutik, badago jendea agian behar duen ebakuntza bat egitearen beldur, bizia ustelen eskuetan jarri beharraren beldur, eta hori ere, aurrekoaz gain, zuen errua da. Profesioa hondatu duzue.
Eta bi, noan senide eta lagunen jokaeretara. Esan ohi den bezala, sutan probatzen dela eltzea, egia berdaderoa da. Senide, lagun, lankide, auzo eta hurko horiek nire konfiantzarik jatorrizkoena eta zinezkoena konprometitu zuten. Eta hala eta guztiz ere, barkatu ditzaket, ezin ahaztu ordea. Izango dute, ziur asko, etorkizunean, gizaki burujabe kategoria erakusteko abagunerik. Eta oker zeudela aitortuko diete beren buruei, beren barruan eta isilpean soilik bada ere. Eta akaso, zergatik ez, konfiantza zaharberritzen eta berreskuratzen hasiko gara. Ez da ordea, edonorentzako moduko bide samurra hauxe.
Alde honetatik eta disoziaziorik gabe bizi genuenontzat, malkoak ateratzeko modukoa da hemen adierazitakoa. Lagun horiek direlako daukagun bakarra, kolektibo bezala. Hori da gure jendea: gure senideak, lagunak, lankideak eta auzoak. Eta elkarrekin ez bagaude komunitate baten osotasunean, herri bezala… Orduan, gureak egin du. Tiranoak irabazle.
Askok gogoratu eta onartuko ez duten arren, hau da 2020, 2021 eta 2022 urte luzeetan bizi izan dugun egoera absurdoa, inposatzailea, kastratzailea eta elkartasun faltsukoa.
Txapela kentezeko artikulua! Mila esker, Ihintza!
Sekulako ukabilkada intelektual progrsista gehienei, guraso eta irakasle aurrerakoiei, sasi-ezkertiar guztiei, mundu akademikoari eta “tolerantzia eta errespetuan oinarritutako elkar bizitza” defendatzen dutenei. Astindu bat gizarte hipokrita, beldurti eta manipulatzaile guzti bati.
Nik ere itxaropentsu nago, orain konbentzitutagoa nagoelako horrelako zerbait errepikatzeko ez direla gai izango (enpoderatutagoak bait gaude, batzuk behintzat). Okerrena da gizartearen zati handi bat pozoia gorputzean sartuta duela iada bizitza osorako…
Bikain esanda !!!!
Eskerrik asko, Ihintza, zure hausnarketak eta bizipenak plazaratzeagatik. Maskararen kontuan egin diguten guztia jasan ondoren isilegi gaudelakoan nago. Dozenaka artikulu idatzi beharko genituzke hemen eta edonon;
beraz, zorionak. Zorionak memoria kolektiboari eta geure buruarekiko “autoterapia” egiten laguntzeagatik.
Nik ez dakit berriro gerta daitekeen maskararen edo antzekoren inposaketarik, espero ezetz. Baina argi gelditu da BELDURRA izan dela inposaketa horren aurrean OBEDIENTZIA lortzeko erabili duten emozioa, AUTORITATEAK sortutako beldurra. Eta obeditzen ez duenari, leña. Baina klaro, inposaketaren erabakia hartu zutenen identitatea ez dago jakiterik. Beldurra sortzen dutenen KOLDARKERIA eta zigorgabetasuna.
Eta zer esan jende askoren hipokrisiaz, “zugatik egiten dut” eta antzekoak esaten zituzten horietako askori buruz?, euren koldarkeria eta horregatiko lotsa maskararen atzean ezkutatzen zituzten horiek?
Baina tira, jakin nahi duenarentzat, egiak hor daude, jakin badakigun arren askok maskara begiak estaltzeko erabiltzen dutela.
Zoritxarrez, maskararen iruzurra indarrean dago jende batzuentzat,
katarroagatik, estul eta ondoez soil batengatik erabiltzen jarraitzen dute Sistemaren sasi- medikuen gomendioak jarraituz, oraindik EGIAREN bidea oso luzea dela agerian utziz.
Animo eta aurrera, lagunak.
Oso ona Ihintza.
Mila esker Ihintza! Atzo zure artikulua irakurri nuenean ez nintzen gai izan ezer idazteko, orduko pasarte guztiak etorri zitzaizkidan burura, banan- banan. Jendea amenazuka edo ondotik ihesi, etxean bertan nondik atera nituen halako ideiak esanez, sekta batean nengoela sartua, ez zela normala nere jokabidea… eta dena maskara zikin hura ez eramateagatik, bertsio ofizialarekiko kritiko nintzelako.
Gauza bat geratu zait argi denbora honetan: jendeak pentsatzeko ahalmena eta logikatik gauzak aztertzeko ohitura galdu dituela. “Experto” gehitxo bazterretan eta gaiak sakonki aztertzen dituen inor gutxi. Eta zerbaiten susmoa zuena ere ixilik, baztertua sentitzeko beldurrez.
Ez dira urte erosoak izan baina bizitzaren lezio eder bat jaso dugu eta horrek gu indartu gaitu. Hori da, azkenean, balioan jarri behar genukeena. Egoera zailetan asko ikasten da. Eutsi gogor arimari!!
Eskerrik asko, Ihintza.
Gogorra izan da, bai. Nik ere konta dezaket nola gure lantokian proposatu nuen Eusko Jaurlaritzari bere agindua zertan oinarritzen zen galdetzeko; eta bitartean betetzeari uko egiteko. Eta horren ondorioz lanetik kanpo egon nintzen hainbat denboratan.
Orain onartzen dute ez zegoela oinarririk inposaketa horretarako. Orduan ez zegoen eta gero ere ez dute atera. Erran eta erran ibili dira bai “maskara dela gaitza gelditzeko modu hoberena”; baina erratea ez da frogatzea. Ezin delako frogatu. Kontrakoa baizik: ugariak dira mozalek gaixotasunak eragozteko balio ez dutela frogatzen duten ikerketak. Eta bai, aldiz, kalte larriak sor ditzaketela: fisikoak, psikologikoa, sozialak, politikoak…
Beraz, berez datorren galdera argi dago zein den: beraiek ere bazekiten ez zuela oinarririk, zergatik eta zertarako inposatu zituzten? Ze asmo zuten? Zer lortu nahi zuten? Guztioi burura etortzen zaizkigu galdera horien erantzunak zein izan daitezkeen.
Galderak trabatu egiten zaizkigu, Iñaki. Ni ere, horien guztien artean, badago bat nahiko haserretzen nauena. Konstituzioaren aurkako alarma-egoera deklaratu zuten, gero aitortu zuten ez zegoela froga bakar bat ere maskarek ezarritako helbururako balio zutenik, baina, isunak erortzen jarraitzen dute, ez dut ordaindu nahi izan autoa bahitu nahi zidaten arte. Azkenean, denak ordaintzera. Ondorioa: nahi dutena ezar dezakete arrazoiz edo arrazoirik gabe, isuna jar diezazukete eta bizitza nahi bezala izorratu, zartagina kirtenetik dute eta gu, herri nahasi eta elkartugabea, erabat kalteberak gara. Eta horrela, gainetik pasatzen zaizkigunean, aurpegira barre egiten digute arrazoia genuela eta izorratzeko esanez.
Denok markatu gintuen Covid-aldiak, Ihintza.
Egundoko kolpea zela, egundoko gaitza sartzen ari zitzaigula sumatu zuen jende argi gutxi izan zen.
Horrek mindu gintuen. Horrek mintzen gaitu. Ez, inolare, libertate indibidualen galerak, edo bestek. “Herria” domestikatuta zegoela konturatzea izan zen. Etzutela, herrikide eta lagun gehienek, gure begien aurrean pasatzen ari zenaren larria, ikusi ere egiten.
Orain, ez ikusia egiten…
Minetik, ez gara inoiz aterako. Badakigu, xehetasunak gorabehera, zer datorkigun.
Urrian, Gazan, genozidioari ekin ziotela ikusi bezain garbi, ia, ikusten ahal dugu, orain, munduan, potenteak, faxismoa ari direla preparatzen.
Covidak, denok markatu gintuen. Gu, aski bapatean, ustez geneukan lagunartea, ustez geneukan mundua bazijoakigula, ikusi genuelako. Gehienak, ohartu ala ez, domestikazioan edo etsimenean inflexio-puntu batera heldu zirelako. Batzuk, kolaboratzaile papera onarturik, geroan ibiliko duten sendan behera (agian, eurendako, gora) abiatuko zirelako.
Munduan, jendea sobran den ideia (ez diskurtsoa: ez da esatekoa) espazioa hartzen ari da.
Gerran gaude, eta ez daukagu armarik: gerra saihesteko, gerrazaleetatik defenditzeko edo gerratik ihes egiteko armarik, ez eduki.
Daitekeena da, bonbetako gerrara iristea. Gure semeak, orain alabak ere, gerrara bidaltzea.
Badakigu, gerraren eragileak, aberats haundiak, gero eta aberatsago direla. Gerra ixilean gauzkatenak, gerra ozenera, agi denean, garamatzatenak. Ezin ezer egin?… Super-sometituta gaude. Horrek, mina. Bitartean, entretenigarri, kulpagarri, genero-desigualdade diskurtsorik etzaigu falta, gosari guztietan. Amnistiaz edo futbolaz ez hitz egiteagatik.
Mina, ez dugu ukatuko. Bizi artean, gurekin eramango dugu. Ez-mina da gaitza.
Minetik, bifurkazioak: bide-sardeak, bidetxiurrak… bilatzea komeni.
Zera ederrak eginez…
Armatu.
Eskerrik asko, lagunak.
Paregabea!
Askok sentitu genuenari hitza jarri diozu.
Mila esker Ihintza, eta…. bejondeizula!
Pandemian ingurukoek denetarik esan euskun, hori holan izan zan. Baina eurek gura ebena geuk egitea ez eben lortu. Gure artean askok musuko barik, txertatu barik ibili ginan eta batzuok astegoienetan gure herrira joaten ginan eta abar. Horregaitik pentsetan dot gaur egun hainbeste lelo entzuten danez “Zuetaz harro” ” Harro herri”, ba geuk be ” geure buruaz harro egon behar dogula”.