‘Lorik ez egiteko istorio punkiak’ serieko artikulu guztiak esteka honetan
Iratzargailuak hil egiten du
Iratzargailuak jo du eta, beti bezala, zure lehen bulkada hormaren kontra leherraraztea da, nahiz eta erabat onartzen duzun ezin duzula ezer egin; denboraren esklabo egin zaituzte; zure denbora, zure bizitza-denbora, hasiera eta amaiera dituena, eta lapurtutako denbora hori ezin izango duzu sekula berreskuratu. Nork asmatuko ote zuen horrelako tortura-makina? Eiii, esnatu! Zure bizitza ez da zurea, zure denbora nirea da!!! Eta horrela, iratzargailua hormaren kontra bota eta birrintzen ez duzun bakoitzean, zure burua engainatzen duzu, pertsona normala zarela sinetsaraziz, izaki aske ginenok itotzen eta suntsitzen gaituen anormalkeria honen barruan. Bizitza honetan, normala izatea gure berezko izaeraren aurkakoena izatea da; zeure izaeratik zenbat eta urrunago egon, orduan eta normalagoa zara gizarte honetan, kaka-nahaste honetan.
Jaiki eta oraindik gaua da. Zure bizitzako momentuaren arabera, ordu horretan esnatzen zara ikastera edo lanera joateko. Izaki bizidunok badaukagu erloju natural bat, erloju biologiko bat gure organismoan. Gure erloju biologikoa erritmo zirkadiano gehienak kontrolatzeaz arduratzen da. Erloju hori hipotalamoa deritzon garuneko eremu batean dago.
Hipotalamoaren seinaleek argiari sentikor diren garuneko hainbat eremutara bidaiatzen dute, guruin pineala barne. Argiari erantzunez, eguzki-izpiei esaterako, guruin pinealak melatonina jariatzeari uzten dio; melatonina logura eragiten duen hormona da. Gorputzeko melatonina-mailak handitu egiten dira ilundu ondoren, eta, ondorioz, logura sentitzen da. Lo/ernetasun zikloan, melatonina aldatzeak erritmo zirkadianoak islatzen ditu. Hipotalamoak gorputzeko tenperaturaren aldaketak eta loaldiko presio arteriala ere kontrolatzen ditu. Orduan, zergatik behartu behar dut neure burua deabruzko traste horren ikaraz esnatzera, ikastera edo lanera joateko, oraindik gaua bada? Gero eta urrunago gaude gure izaeratik, eta hauxe da hori frogatzen duen adibide askoren artean bat. Gaur egun, normala izateak ezarritako arau sozial batzuk onartzea esan nahi du, eta ez zalantzan jartzea; bestela, anormal eta antisozial gisa seinalatzen zaituzte, arnegatzaile gisa. Zoritxarrez, hitzen irudizko adieran, esna edo lo egotean, ez dago miraririk egiten duen aparaturik. Oraintxe bertan, lo dagoen gizarte batean bizi gara, lanera edo ikastera joateko zonbi gisa esnatzen dena. Horren urrezko proba Plandemia izan zen, gizartea zenbateraino lo dagoen frogatu zuena.
Ikastera edo lanera joateko gauez esnatzea jardun guztiz antinaturala da gaur egun
Ditxosozko tramankuluak gizartea lozorrotik esnatzeko balioko balu, orduan asmakizunik onena izango litzateke. Baina, ondo pentsatuta, badago iratzargailu berezi hori. Gu geu gara, nolabait esna gaudenak, eta hori guztiz esna ez gauden arren, gure argi-ilunak ere baititugu, hainbeste urtez loti eder egon ondoren. Beraz, jo dezagun txirrina, ozen jo dezagun!!!
Gero ikastera edo lanera joatea tokatzen da, gaur egun jardun guztiz antinaturalak, baina aldi berean nagusi den normaltasunaren barruan ezarriak. Kontu hori, ordea, lorik ez egiteko beste punk istorio baterako utziko dugu. Ondo lo egin!
