Hiru korapilotan mordoilotzen digute euskaldunon elkarbizitza, eta urte luzez, pazientzia handiz eta erabakitasun irmoz ekin arren, loturok askatu ezinean gabiltza. Hiru bederen badira uneko korapiloak: presoak, euskara, etorkinak.
Urte berriarekin elkartu ohi gara milaka Bilbon, Euskal Herri osotik eta are urrunagotik etorritako herritar, lagun, adiskide, bidaide eta solidarioak, euskal preso politikoak eta errefuxiatuak behingoz askatu eta elkarbizitza baketsu eta askea proposatu-eskatu-erregutuz estatuari. Baina martxa honetan, datorren urtean ere itzuli beharra izango dugu. Espainiako Estatuko hainbat botere, aginte eta gobernutakoek ez baitute presoen korapiloa guztiz askatu nahi. Gugandik zerbait lortu nahi duen euskaldunak gure gobernuaren musikan dantzatu beharko du, kalkulatzen dute Madriletik. Eta horrela doaz urteak eta hamarkadak presoen korapiloari amaiera eman ezinik.
euskara atzeraka doala minez eta dolorez ikusi eta, hala ere, estatuen aginduei amore eman beharrean, beti etxe kalte
Euskara dugu bigarren korapiloa. Erregimen frankistan egoera okerragoa zela eta, ondorengoek elebitasuna bederen eman digutela eta, hor gabiltza euskaldunok nahi eta ezinean, ikasi baina ezin erabili, hemen koofizial baina hor eta han ez, eta beti ere gaztelerara eta frantsesera derrigortuta, geurea den euskara atzeraka doala minez eta dolorez ikusi eta, hala ere, estatuen aginduei amore eman beharrean, beti etxe kalte.
Etorkinen gaineko egoera da hirugarren korapiloa. Ongi etorri gure etxera, errefuxiatu, txiro, zigortu, baztertu, lurrean kondenatuok. Horra gure sentimendua. Harrera egokia eskaini nahian, beraien nortasunak errespetuz zaindu eta gure naziotasunean bat egiteko eskuak zabaldu nahian. Baina gure etxea ez da gure, ezin dugu gure etxea gobernatu, eta estatutik, berriro ere, horretaz baliatzen dira bai etorkinen bai euskaldunon nortasunak madre patria-ren lokatzetan ito nahian.
etxean zabaldu eta sendotu behar dugu elkarbizitza, zorroztu burujabetzara, askatasunera eta bakera eramango gaituen estrategia propioa
Urte zaharra joan eta berria etorri, euskaldunok ezin dugu estatu biek lotutako korapilo horietan mordoiloturik jarraitu. Guk geuk etxean zabaldu eta sendotu behar dugu elkarbizitza, zorroztu burujabetzara, askatasunera eta bakera eramango gaituen estrategia propioa. Euskal Herrian bertan herritarron arteko batasuna lor daitekeela ikusi dugu Bilboko manifestazio sendoan, baita nazioarteko elkartasuna eskuratu ere.
Euskaldunok bertoko alderdi, sindikatu, instituzio eta herri erakundeak batu eta oinarrizko nazio helburuen inguruan adostasunean jarri behar ditugu, helburu zehatzen inguruan Ipar eta Hego, Nafarroa eta Bizkaia, Zuberoa eta Lapurdi, Araba eta Gipuzkoa, Euskal Herria bat garelako. Helburuak argi, aurrera egin naziogintzan konplexurik gabe. Oinarrizko elementuetan ez dugu atzera egin behar, euskal presoak preso politiko dira, gatazka politikoa den moduan, eta bide politiko demokratikoetatik bideratu behar ditugu soluzioak. Geure justizia sistema propioa behar dugu, zigorrean bainoago integrazioan oinarritua; geure kultura, hizkuntza, nortasuna garatu, geure historia eta memoria kolektiboa geuk landu, euskal nazioari egitura demokratikoa eskaini eta etorkizun propioa garatu.
Euskaldunok gauza gara, geure dimentsioetan, hori guztia era bikainean egiteko, are Madrilekoak eta Parisekoak baino ezagutza eta kualifikazio egokiagoan.
Burujabetza arlo horietan guztietan eskuratu behar dugu 2025 honetatik aurrera, eta korapiloak askatu.
“Euskal” alderdi, sindikatu eta instituzioak ez dira euskaldunak. Horretaz enteratzen ez bagara ez daukagu etorkizunik.
Urtarrilean bildu zinetela elkarbizitza baketsu eta askea proposatuz, Estatuari eskatuz, erregutuz? Baina zuk sinesten duzu esaten duzuna? Zorigaitza da EHBilduko boto-emaileek sinestea. PSOEri eta Espainiako Estatu zapaltzaileari ipurdia miazkatzea; maskarak, perimetro-itxiturak eta saltokien itxiturak behartzea, dendari eta tabernari txikiei hondamena eraginez. Zigortzea, neurri gogorragoak eskatzea, esperimentu bat injektatzeko zuzenean edo disimuluan hertsatzea ondorioak aurreikusi gabe, epe labur, ertain eta luzeko ondorioak gaixotasun kronikoak eta heriotza izango zirela susmatzen zenean. Herritar integratu on gisa poliziari deitzea, balkoiko polizia on gisa, “ordena” banatzeko. Ez zenuten errukirik izan, desobeditzen zuenari eta desberdin pentsatzen zuenari , informazio erreal eta kontrastatuan oinarrituta, eta zuen laguntzarekin zentsuratuta, mozal legea aplikatzen zitzaigunean. Badirudi traba bakarra fronte klasikoetan zuei aplikatzea dela. Begira Karmelo, niretzat, sinesgarritasun guztia galdu duzue. Engranajearen parte zarete, aurreranzko ihesarena, gizakien % 99ri geratzen zitzaigun askatasun apurra desagerrarazteko. Eta gure Euskal Herrikoa, Espainia eta Frantziaren kateak zenbat menderarte kondenatu dituzuena, eta konpondu ezean, litekeena da datozen mendeetan gure hizkuntza hiltzea zuen zuhurtziagabekeriagatik, eta “de facto”, horrekin batera, Euskal Herria.
Kanta dezagun
“URTEBARRI”
Urtebarri ekarri
/txarri-belarri/
Edukinak eztekonari/
Emotea sari/
Nik eztakit eta/
Emaidazu Eni/
Emoten ez badaustazu/
Emoten ez badaustazu…
Eta errepika norbait agertu arte….
Eta inor agertzen ez bada….
Maldizioa: Beti kakalarri!!
Beti txizelarri!!
Daukanak eztaukanari/
….
“Jasone Iroz”, bai izen polita!
Zer esan gura dau?
“Jasone” (Asuncion), baina
“Iroz”? Zer esan nahi du IROZ abizenak?
Urtarrilean askotariko jendea bildu ohi gera Bilbon presoak etxera ekartzea aldarrikatuz, agian sudurrak itxita, Bilbon eta Donostian Pase naziaren aurka, fatxa espainolak tarteko, bildu ginenean bezala.
Baina geureak ditugu gogoan zein bihotzean eta libre ikusi arte ez dugu etsiko, desadostasun guztien gainetik.
Berriz, ‘alderdi’-kraziangandik argi dago ezin dugula ezer espero.