Kaleko Afari Solidarioak (KAS), euren hitzetan, Donostiako Alde Zaharrean eta Egia auzoan baliabiderik ez duten pertsonei afariak prestatzeko eta banatzeko herritarren ekimena da baina, PPko zinegotzia den Borja Corominasen arabera, «segurtasunik ezaren foku» omen dira.
Horrenbestez, PPko beste bi zinegotziekin batera eta horretarako deitutako beste batzuen laguntzaz, astearte gauean istiluak eragin zituzten Egia auzoan, janaria banatzen ari zenean.
KASeko kideak, esan bezala, auzoko bizilagun boluntarioak dira, eta elikagaiak lortu, prestatu eta banatzen dituzte dohainik erakundeen laguntzarik gabe. Gainera, aipatu banaketa hori egiteko ez dute lokalik ere, eta, beraz, afariak kalean bertan banatu behar dituzte.
Zerbitzu horren erabiltzaile ia guztiak, ordea, etorkinak dira, gehienak Magreb jatorrikoak, eta, «arrazializatutako» pertsonekin izan ohi den jarrera poliziala dela eta, hainbat jazarpen gertakari jasan behar izan dute ustezko ordenaren indarren eskutik. Probokazio instituzionaleko egoera horiei «herritarren segurtasunik eza» esaten die PPk.
Zoritxarrez, xenofobian oinarritutako gizarte liskarrak gaiztoak izaten dira arrazoi askorengatik, eta gainera, horrek ondorio negatiboak ditu bai pertsonen mailan baita gizarte osoarentzat ere.
Alde batetik, eskubide eta duintasun urraketa suertatzen da xenofobia oinarritzen baita beste etnia, kultura edo jatorri bateko pertsonen aurkako mesfidantzan, gorrotoan edo mespretxuan. Honek pertsona horien oinarrizko eskubideak urratzen dituela bistan da, haien duintasuna zapalduz eta diskriminazio egoerak sortuz. Halaber, xenofobian oinarritutako gizarte liskarrek ekar ditzaketen beste ondorio negatibo batzuk dira tokian tokiko gizartearen kohesioa ahultzea arrazismoan oinarritzen diren gizarteek ez baitute elkarbizitza sendoa eta harmoniatsua garatzen. Desberdintasunek eta mesfidantzak isolamendua eta deskonexioa eragiten dute, komunitateak zatituz. Horrek gizartearen kohesioa murrizten du, talde desberdinen arteko elkartasuna eta lankidetza zailduz.
Elkartasuna zela bide sortu zen KAS eta xenofobia dela medio ari da haien aurkako gatazka hauspotzen.
Israeli eta Gazako egoerari begiratzea besterik ez dago xenofobiak dakarren gizarte mota eta konpondu ezinezko iskanbilak ikusteko.
Egia eta Donostian bada jende solidarioa (KAS, herriko alternatibakoak) erakundeek konpondu ezin dutena, gure gizartearen zentzu komunitarioa mantenduz, bideratzeko lanean ari dena, eta badira, aldiz, eskuineko politikariak, liskar interesatuak sustatzen saiatzen direnak, ezaugarritu gaituen elkarte-protagonismoa desagertuz joan dadin eta gorrotozko eta bazterkeriazko gizartea sor dadila.
Planteamendu arrazista horren ondorio negatiboak agerian daude, hedabideen irudiak ikusi besterik ez dago.
Donostiako Udalak, ordea, asteazkeneko gauean KASen jarduera debekatu zuen. Esan digute ez dela xenofobia, baina arrazakeria segurtasun-arazo gisa mozorrotzen da, gizarte-babesaren itxurapean politika eta praktika diskriminatzaileak justifikatzeko aukera ematen duelako.
Horrela, beren jarrera zigortzailearekin delinkuentziarekin, indarkeriarekin edo terrorismoarekin lotzen diren talde etnikoak kriminalizatzea lortzen dute. Horrek indartu egiten ditu estereotipo negatiboak, eta komunitate horiek segurtasun publikorako mehatxu diren pertzepzioa sortzen du. Hori da neurri errepresiboak legitimatzeko bidea, hala nola poliziaren kontrol handiagoa edo lege gogorragoak ezartzea, «ordenari eustea» argudiatuz. Hauek dira, bada, eskuinaren «argudioak» (koartadak), zoritxarrez Donostiako Udalak bere egin dituenak.
Bestalde, hedabideek zabaldu egin dituzte gutxiengo migratzaile horietako pertsonak delitu-ekintzetan nahastuta omen dauden sasi-berriak nahiz eta pertsona zuriek, donostiarrek edo klase pribilegiatuetako pertsonek egindako beste delitu batzuek ez dute arreta bera jaso edo, besterik gabe, zuritu egiten dute (PPko zinegotzien portaera ilegala, kasu). Horri esker, kaleko afarira joan ohi diren erabiltzaile taldekoak berez arriskutsuak direla irudikatu dute.
Azken batean, kontua da benetako egiturazko kausetatik arreta desbideratzea; izan ere, arrazakeria segurtasun-arazo gisa markatzean, arazoaren benetako kausak ezkutatzen dira, hala nola desberdintasun soziala, bazterketa ekonomikoa eta diskriminazio historikoa. Arrazakeriaren sustraiei eta horri heltzeko aukera sozialei heldu beharrean, marjinazioa betikotzen duten kontrol neurrietan jartzen da arreta.
Beraz, arrazismoa segurtasun-arazotzat jotzean, bazterkeria eta errepresioa babes-narratiba baten pean justifikatzen dira, eta horrek diskriminazioa iraunarazten eta arraza-desberdintasunaren kausetatik arreta desbideratzen laguntzen du.
Bitxia da… Donostia bezalako hiri batean, non gastronomiaren izenean lurrak birkalifikatzen diren eta auzokoek nahi ez dituzten eraikinak bultzatzen baitira, non janariaren gaineko irudia ere saltzen baita eta ostalaritza turistifikatzen den, ondorioz, kalean behartsuenei jaten ematea debekatzea derrigorrezko omen da, nonbait.
Ez dugu onartu behar, bada, eskubideak murriztuz eta beldurra erabiliz, gero eta xenofoboagoa, krudelagoa eta banatuagoa den gizarte batean amaitzea, horregatik igande arratsaldean Kaleko Afari Solidarioen alde aterako gara Donostiako karriketara. KAS, herriko alternatiba.
Aupa Fito!
KAS jatorrikoa:
Kurdistanen ere holako antzeko ‘erakunde’ zabala eta sakon bat garatzen dute, ‘Konfederalismo Demokratikoa’ren bidean… 😉
Kontua da ezin zaiela janaririk eman behar duten gizakiei, halako segurtasun-estakuru kutrearekin. Segurtasun sakrosantuarekin topo egin dugu, segurtasuna beti izan da errepresioa. Segurtasun-indarrak indar errepresiboak dira, gizarte-segurantza, Osakidetza Espainiako estatuko Euskal Autonomia Erkidegoko hiru probintzietan, errepresioa ere bada. Bakearen, segurtasunaren eta askatasunaren izenean, bakea, segurtasuna eta askatasuna kendu zizkiguten. Eta kontuz, 2030erako agendaren aurkako disidentzia honetan, hobe kiratsa deitzea, gehiengo xenofoboa baitago eta irtenbide errepresiboak nahi baititu etorkinekin. Hor dugu STOP-Auzokrazia alderdi politikoa, Patxi Alañak sortua (Bizitza Plataformako behin-behineko lehen presidentea izan zena urteetan). Mundu hobea eta bidezkoagoa nahi dugu? Edo guk bakarrik ondo bizi nahi dugu, eta besteek izorratzea? Aberastasunaren banaketa justua munduan, “hirugarren munduko” herrialdeei baliabideak ez lapurtzea, gure inguruan egiten diren arma-fabrikak edo horien zatiak mobilizazioekin aktiboki geldiaraztea, horrela, gerren aurka borrokatzeko. Hori guztia da erroa, hori da immigrazio masiboaren arazoa. Batzuen ustez, etorkin batzuk ez dira beharragatik etortzen, parasitoak egitera baizik. Badira, bai, beti dago hango eta hemengo jendea, aprobetxatzen dena. Gaztelaniaz esaera zahar bat dago, “a río revuelto, ganancia de pescadores” dioena. Euskaraz ez dut antzekorik ezagutzen, inork baldin badaki… Hortik baliatzen dira parasitoak, baina baita xenofoboak eta arrazistak ere, beren ideia nazkagarriak garai nahasi hauetan sartzeko. Ez zait euskararen gaia ahazten. Lehenik eta behin, euskarak ez du Euskal Herrian nahiko genukeen ospea, beste kontinenteetako etorkinak eta errefuxiatuak masiboki etortzen hasi baino lehenagotik. Euskarak leku isolatuagoetan iraun zuen, hiri modernoetan, industrialdeetan, gaztelaniak bere lekua hartu zuen, euskaldun hiztunak baserritartzat jotzen zituzten euskaldunen ezjakintasunarekin. Eta, jakina, frankismoak debekatu egin zuen, eta horrek min handia egin zion, baina gerora ere jende asko kontzientziatu zen. Ez dugu ahaztu behar, errege-erregina katolikoek Espainia odolez eta suz asmatu zutenetik, Iberiar penintsulako herri guztiak, Portugal izan ezik, izen eta estatu horren pean kartzelaratuz, euskara beti zapaldu izan dela. Errepublika kaxareatu hartan, bai lehenengoan eta bai bigarrenean, errepublikarrek beraiek konspiratzen zuten gure hizkuntzaren aurka. Joan Mari Torrealdairen “El libro negro del euskera” liburuan frogatuta geratu da. Penintsulako immigrazioak ere pairatu ditugu, lan bila etorri direnak, baina gure kultura eta hizkuntzarekiko ezjakintasun sutsuarekin, eta gure lurraldean arrotzak bezala sentiarazi gaituzte. Baina ezin diogu errua jende horri egotzi, ezjakintasun erabatekoenetik zetozelako. Asko, ez denak, gero oso aktiboak izan dira gure hizkuntza eta kulturaren defentsan. Agian autokritika egin behar da guztiaren errua etorkinari eta, edo errefuxiatuari egotzi aurretik. Ondo legoke, halaber, kolektibo horiekin elkarlanean herri-kanpainak abiaraztea, haien aurka jo beharrean, gure hizkuntza eta kultura hurbiltzeko. Baina berriz diot, haiek ikasten dute zer aurkitzen duten. Bermeora badoaz euskara ikasten dute, Getxora badatoz gaztelania ikasten dute. Hori da gure errealitate linguistikoa, eta ez da immigrazioaren errua, beraz, euskara bandera politiko gisa erabiltzen jarraitzen badugu, baina hitz egiteko eta normalizatzeko gai ez bagara, nola eska dezakegu kanpotik datorrenak ikas dezan, eta are gutxiago errua nola bota diezaiokegun?
Karmelo Landa:
https://www.argia.eus/argia-astekaria/2890/nazio-izatearen-ardura