Gertatzen ari dena guztion duintasunaren aurkako eraso zuzena da

Hainbat izan dira ni irakaskuntzatik baztertzeko Hezkuntza sailak eman dituen arrazoiak. Batetik, ikasturtea hasi eta lehenengo klasean ikasleei eskatu nien, une batez, musukoak erantzi zitzatela euren aurpegiak ikusteko, euren burua aurkeztu zezaten eta haiek hobeto ezagutu ahal izateko. Horren berri izan, eta guraso batzuek salatu egin zuten geratutakoa. Salaketa Hezkuntza sailera heldu zen.

Bestetik, ikasturteko lehen hilabetean zehar PCR proba bat egitera behartu nahi izan ninduten, nire mintegiko irakasle batek burutik beherakoa izan zuelako, eta positibo eman zuelako aipatu proba horretan; ni gertuko kontaktua nintzela zioten. Nik, aldiz, baieztapen hori ezeztatu eta uko egin nion PCRa egiteari. Izan ere, jardunaldi herenean lanean egoteaz gain, eta eskolara hain sarritan joaten ez nintzela kontuan hartuta, positibo eman zuen kide horrekin bilera batean besterik ez nintzen egon, eta berarengandik hainbat metrotara gainera. Dena den, proba egin ezean, konfinatu egingo nindutela mehatxatu ninduten. Eta hala izan zen; bi astetan zehar etxean egon behar izan nuen, epaitegien aginduz eta Ertzaintzaren bigilantzia pean. Etxean atxilotua nengoen, eta hala sentitzen nintzen.

Bidegabekeria onartezina deritzot haur eta nerabeekin egiten ari direna, eta horren jakitun, ez nuen inondik inora nire burua irakaskuntzan ikusten. Izan ere, etxetik irteten diren momentutik bertatik, eta uneoro, musukoa eraman behar izaten dute haur eta nerabeek. Klasean ezin dira elkarrengana hurbildu, ezin dute elkar ukitu eta ezin dute objekturik partekatu. Ez hori bakarrik, komunikazioa oztopatu egiten da, ikaskidearen aurpegia ikusteko aukerarik ez baitute musukoa jantzita eraman behar baitute, eta Gorputz Hezkuntza ikasgaia bera ere maskararekin egin behar izaten dute. Irakasleok ditugun arauak ere antzerakoak dira. Gauzak horrela, nire kontzientziak esaten zidan gu guztion duintasunaren aurka doazen arau horiei uko egin behar niela; desobeditu, azken batean. Nire kontzientziak agindutakoaren arabera jokatu dudala pentsatzen dut.

Uste dut egungo gizartean bizitza biologikoak beldurra eragiten duela, gure ondoan dagoena balizko arrisku kontsideratzen dugulako. Hori guztia ikusita, hasiera-hasieratik planteatu nuen egoera desatsegin horren inguruko eztabaida, bai nire mintegiko kideekin, bai gainontzeko irakasleekin eta baita ikastetxeko zuzendaritzako ordezkariekin ere. Hala, bilera bat egitea proposatu nien.

Ikuskaritzatik, alta, hori bera debekatu egin zidaten, ezarrita dauden kontentzio baldintza eta neurri guzti-guztiak bete egin behar zirela esanez, eta betebehar horiek ez zirela eztabaidagarri. Ez omen nuen gaiari buruz iritzia ematerik, ezta horren inguruan hausnartzeko deia egiterik ere. Hala, arau horiek ulertu eta barneratu nituela ziurtatzen zuen dokumentu bat sinatzera behartu ninduten.

Jazotako guztiaren ondoren, gainera, espediente diziplinarioa zabaldu zidan Hezkuntza sailak, nire gainetik dauden agintarien aginduak desobeditu omen nituelako. Honen guztiaren aurrean, defentsa eskatu dut epaitegietan, eta ebazpenaren zain nago.

Argi ikusi dugu azken hilabeteetan zehar guztion askatasunaren eta eskubideen gainean nahi dutena egin dezaketela. Nire ustez, gertatzen ari dena gure duintasunaren aurkako eraso zuzena da. Ikasleak gaizki tratatuak izaten ari direla pentsatzen dut, eta erakunde publikoak benetako eztabaida zientifikoa baztertzeko ahalegin guztiak egiten ari direla. Zergatik jarri behar dituzte haurrek musukoak, horien eraginkortasuna baieztatzen duen ebidentzia zientifikorik ez dagoenean? Zein onura dakartza umeak elkarrengandik banatuta edukitzeak?

Gaur arte ez dit irakasle batek berak ere egindako galdera horietako bat erantzun. Argi dago beldur handia dagoela ahotsa altxatzeko; orain arte lan egin dudan institutuko zenbait irakaslerekin hitz egin dut hainbatetan, eta asko nire iritzi berekoak izan arren, egoera salatzeko beldurra dute. Beste batzuek, aldiz, iritzi kritikoa izanda ere, neurriak bete behar  direla uste dute, argudiatuz bolada baterako neurriak direla, eta denborak aurrera egin ahala ezabatuko dituztela. Esan bezala, ez da eztabaidarik egon hartutako neurrien inguruan, eta estrategia hori jarraitu dute, hain justu ere, batetik, neurriak zorrotz-zorrotz bete behar direla argi uzteko, eta bestetik, langileak markatzeko; hau da, hitz egitera ausartzen dena seinalatu, estigmatizatu eta baztertzeko.

Lehenik eta behin, ikasleei musukoa kendu eta libre arnastu ahal izateko aukera eta eskubidea ematea. Bestalde, afektibitatea bermatzea eta ikasleen arteko urrunketarako neurriak ezabatzea. Adimen emozionala garatu ahal izateko baliabideak ikasleen esku jartzea ere ezinbestekoa dela uste dut, baita ikastalde murritzagoak izatea ere. Azken batean, pandemiaren aitzakia pean inposatu diren neurriak erabat irauli  behar direla deritzot eta neurri horiek ezartzen dutenaren guztiz kontrakoa egin behar dela esango nuke.

Horrez gain, ezinbestekoa da osasungintza eta hezkuntza bereiztea. Eskolak anbulatorio bilakatu dituzte protokolo sanitario berri hauen bitartez, eta hori oso kaltegarria dela uste dut. Haurrak eskolara musukoarekin joaten dira, eta atarian tenperatura hartzen diete kopetan. Gel hidroalkoholikoak eskola paisaiaren parte bihurtu dira; klasetik klasera eskuak busti behar dituzte produktu kaltegarri horrekin. Ikasleen mugimenduak erabat monitorizatu dituzte, eta irakasleak jarri dituzte polizia lanetan. Naturaz kontrako egoera da  eskoletan bizi dena.

Argi daukat guk, pertsonok, inguruko gizabanakoak sentitu egin behar ditugula, bai mentalki, baina baita fisikoki ere. Alderdi emozionala, ikasleen arteko elkartasuna eta balio komunalak ere indartu egin behar ditugu. Funtsean, giza balioak sustatu eta sendotu behar ditugu.

Egia esateko, ondo ikusten dut nire burua. Izan ere, azken hilabete hauetan bizitzen ari garena erronka pertsonal handi bat da niretzat. Nire bizitza osoan zehar errebeldea izan naiz, eta akatsak akats aurrera egitea lortu dut. Edonola ere, irakas kideekin erabat atsekabetuta nago denbora guzti honetan izan duten mututasunagatik, eta duintasuna galtzeko izan duten erraztasunagatik ere. Bizi dugun hondamendiaren aurrean hipnotizatuta dago jendea.

Azkenik, esan behar dut ikasturte honetan zehar ezarri diren neurri eta baldintzak aintzat hartuta, ez dudala nire burua lanbide horretan ikusten. Zoritxarrez, argi geratu da nola ikasle, irakasle zein gurasoak egoera horretara ohitzen ari diren, eta hori oso kezkagarria iruditzen zait. Hezkuntza ereduarekin daukadan desadostasuna eta konfliktoa, hala ere, eta esan bezala, aspaldidanik dator. Izan ere, nire iritziz ikasleak ez ditugu prestatzen bizitzak eskatzen dituen alderdi praktikoetarako, ez fisikoetarako eta ezta afektiboetarako ere.