Batzuetan, idazleak denbora-ikuspegi zabala behar izaten du azken gertaerei buruz inertziaz duen ikuspegia aberasteko. Beste batzuetan, ordea, idazkerak ekaitzaren erdian ezin dira agertu ere egin. Pandemiarekin, denboraren barrurako leherketa izan genuen eta munduaren pertzepzioa funtsezko aldaketa suertatu zen. Harrapatu beharra zegoen hori baina idazle gutxi batzuk lortu dute, halere.
Hortik aurrera oso une izugarria ari gara igarotzen, demokraziarako garai ilunak dira eta ez da beharrezkoa arazo politiko handiei buruz idaztea, nahiz eta arlo pertsonalaz idaztea beti politikoa izan, testuek beste pertsona batzuk izateak esan nahi duenera hurbiltzeko aukera ematen baitute, haiengan geure burua aurkitzeko eta ezagutzeko.
Idazteak, bada, bizi ahal izateko, inoiz baina funtsezkoago bihurtu zaigun enpatia lantzen du, berez.
Irakurri duzunaren harira:
Bai, zeren gainera “inteligentzia” artifizialak ez daukalako, ere….l
Ez zait batere argi gelditu, Fito, enpatiaren beharra ote duen idazle batek ezer irakurgarria eta, nolabait, tajuzko zerbait idazteko, enpatia modu desberdinik ote dagoen gertaeren, pertsonaien edo masa jokabideen baloraketarako. Bestalde, garai politiko izugarriak datoz, baina garai politiko izugarri batetik gatoz. Nola heldu gara honaino?
Ze enpatia mota garatu behar du eskritore batek, izan profesional, izan bestelako, beldurra baliatuz diskriminazio izugarria ezarri edo sustatu duten buru eta egitura politikoekin? Ze balorazio politiko egin behar du edozein pertsonak, izan kreatzaile edo halakorik izan gabe ere, taberna giroa eskubidetzat aldarrikatu ondoren mozalaz libratuta ibili eta aldi berean haurrak mozal horrexen pean egunero jardutera derrigortzen zituen egoeraren aurrean?
Horregatik, Fito, modu adeitsuan adierazi nahi nizuke, hasieran enpatia hitzaren aurrean zalantzak agertu ditudan bezala, hitz eta esaldien jiteak politiko zer denaz edo ez denaz ere zalantza berdintsuaren zingiretaraino ekarri nautela.
Ze nezesidade zegoen lehendik ere oker zebilena gehiago bihurritzeko?
Izan ongi.