Kaixo, Izaskun naiz eta joan den azaroaren 8an metroan gertatu zitzaidana kontatu nahi dut.
Lagun batekin nindoan etxera, Bilbotik Portugaletera. Musukorik ez dut eramaten arnas-arazoengatik. Medikuaren egiaztagiria daukat. 20:30ak aldera, San Inazio parean, segurtasun-zaindari bat hurbildu zitzaidan musukoa jartzeko esatera. Adeitasunez erantzun nion osasun arazoengatik salbuetsirik nengoela. Berak, harroputz, agiria erakusteko eskatu zidanean, ezetz erantzun nion, adieraziz osasun-dokumentu konfidentziala zela eta bera ez zela agintari eskuduna eskakizun hori egiteko.
Aztoratzen hasi zen eta gero eta zorrotzago jarri zen. Bidaiari batzuek defendatu egin ninduten, arrazoia nuela eta datuen babeserako legea hausten ari zela esanez. Hitzei dagokienez gero eta oldarkorrago jartzen hasi zen segurtasun-zaindaria, eta alboko neska isilarazi zuen oso modu txarrean. Jarraian, beste pertsona batzuek arrazoia eman zioten seguratsun-zaindariari, eta ni iraintzen hasi ziren. Horrekin, berak babestua ikusi zuen bere burua, jarrera autoritarioarekin jarraituz, eta saileko koordinatzaileari deitu zion. Emakume honek trenetik jaistera behartu nahi izan ninduen, baina nik uko egin nion. Ni oso urduri nengoen, eta itotzen hasi nintzen, arnasarik hartu ezinik.
Ertzaintzari deitzeko eskatu nien, beraiei bakarrik erakutsiko nielako nire egiaztagiria. Hasiera batean ezetz esan zuten, eta segurtasuneko agente guztiei deitu zieten. Trenetik jaisteko agindu zidaten, trena gelditzeko mehatxuarekin. Nik, ordea, ez nintzela inola ere jaitsiko erantzun nien. Orduan deitu zieten ertzainei, nire geltokian itxaron ziezadaten.
Esan behar dut metroan jende gehiago ere bazihoala musukorik gabe, jende gaztea batez ere, baina haiei ezer esatera ez ziren ausartu. Ni, ordea, 63 urteko emakumea naiz, eta uste dut horrexegatik adoretu zirela nirekin.
Uste dut pertsona bat hiltzen uzteko gai direla beren akatsa aitortu aurretik
Kontua da bost segurtasun-zaintzailek lagundurik iritsi nintzela nire geltokira, gaizkile bat banintz baino okerrago tratatu nindutelarik. Izugarrizko antsietate-krisian nengoen ordurako, benetan itotzen ari nintzen, oxigenoa eskatu nien, eta anbulantzia bat, baina ez zidaten nasatik irteten uzten. Atxikita ninduten, nahiz eta horretarako autoritaterik ez izan. Oso gaizki nengoen. Nire laguna izutua zegoen, gertatzen ari zena sinetsi ezinik.
Ertzaintza iritsi zenean atera ahal izan nintzen; haiek lagundu zidaten eta anbulantzia bati deitu zioten. Itota hilko nintzela uste zuten. Segurtasun-zaindariak, aldiz, aldagaitz zeuden, bost axola zitzaien zer gertatzen zitzaidan. Uste dut pertsona bat hiltzen uzteko gai direla beren akatsa aitortu aurretik.
Paradoxa harrigarria: izan ere, niri eraso egin zidaten lege hori bera erabiltzeagatik
Hitzezko tratu txarren, agintekeriaren eta datuak babesteko legean jasotakoa urratzearen kasu hau salatzeko modurik onena bilatu nahiko nuke. Ertzainek ez zidaten zaindariaren izenik eman, hain zuzen ere, datuak babesteko legearen aitzakiarekin. Paradoxa harrigarria: izan ere, niri eraso egin zidaten lege hori erabiltzeagatik hain zuzen ere.
Zerbait egin beharra dago hau geldiarazteko, gaizkileak bagina baino okerrago tratatzen gaituzte-eta.
Gertaera tristea da hau. Pertsona honen hitzak (osasun arazoengatik salbuetsita zegoela esateak) nahikoa izan behar zuen bakean uzteko. Ez gara boterekeriaz tratatu beharreko ume saldoa. Irainka hasi zitzaizkion beste bidaiariena oso amorragarria da. Eta antsietate-krisi bat zuela ikusirik ere, segurtasunekoek euren jarrerarekin aurrera jarraitzea, are gehiago.