“Stop kriminalizazioa eta stop zentsura” abesten zuten, duela urte batzuk, Boikot musika-taldekoek. Rock-a, bere aldaera guztietan, batez ere punk-ean, beti izan da salaketa eta protestarako bide. Hala ere, 2020ko martxoan OMEk ‘pandemia’ deklaratu zuenetik, mututu egin dira. Stop Zentsura izeneko bideo ofizialean Boikot-ekoek kentzen zituzten esparatrapu tira horiek, dirudienez, mozal makur batez ordezkatu dituzte, plan hiltzaile baten sinboloa dena.
Potatok bere garaian kantatzen zuen kanta hori, “El que mucho va a caballo, acaba siendo un jumento… Heroinarik ez, ez, ez”… Eta orain inork ez du ezer esaten sendagai esperimental hiltzaile baten aurka. Isiltzen, men egiten eta “txertoa” jartzen duena, azkenean, ardi bihurtzen da.
Mututze kasu deigarri bat Ska-p taldearena da: A gripeari buruzko abesti antipandemiko bat izanda, Pandemia S.A. izenekoa, orain isil-isilik daude. Honek arkumeen isiltasuna dirudi.
ia garun-isuri bat izan nuen Eskorbutoren merchandising webgune ofiziala ikustean
Zer gertatu da rock, punk, ska, reggae talde guztiekin? Non daude? Adierazpen askatasunak ez al die axola? Justo Arriolaren liburua irakurri ondoren, A los pies del caballo izenekoa, inork pentsa al dezake oraindik ezinezkoa dela gizakia hain makiavelikoa eta gaiztoa izatea, eta ez direla gai izango belaunaldi osoak ziztadaz suntsitzeko? Edo ez du jada inork ezer irakurtzen, eta Netflix bakarrik ikusten da? Non zaudete, lagunok? Ez al da punk-ik geratzen? Hamarkaden ondoren aurpegia ematen jarraitzen duen bakarra Evaristo Páramos da. Eta besteak?
Egun batean ia garun-isuri bat izan nuen Eskorbutoren merchandising webgune ofiziala ikustean. Eskorbutoren logoa duen maskara bat?! Hori da, hori, absurduaren absurdua. Edo Fermin Muguruza; jada ez al dago hemen ez doan zerbait? Roberto Moso, Zaramako abeslari eta konpositore mitikoa, Bob Marleyren melodia baten erritmoan abesten ETBn, “Korona birusaren” aurkako maratoi batean… baina zer gertatzen ari da?
Guztia suntsitu dute, sistemaren aurkako edozein mugimendu matxino birrindu dute, eta bertan behera utzi goizetik gauera, bandera faltsu batenpeko pandemia baten ondorioz. Giza-ergelkeriaren mugara iritsi gara; ez da ezer geratzen. Eta kexatzen ari direla diruditen bakarrak zoro batzuk dira, mundu hau ulertu ezin izatean, estralurtarren eta antzerakoen teorietan irtenbide bat bilatzen dutenak. Estralurtarren gai horiekin ez nator bat eta adoregabetu egiten naute, eta nazionalista zaharkitu eta faxistak ere ez ditut maite, egoera beren alde aprobetxatu nahian, herrien kartzela diren beren aberriaren, arrazakeriaren eta xenofobiaren alde borrokan diharduten horiek. Azken horiek nazka eta konbultsioak eragiten dizkidate.
errealitateaz zenbat eta kontzienteago izan, orduan eta gehiago sufritzen da
Nire ikuspuntutik, oinak lurrean ditugunok oso gutxi gara. Eta ni ere ez nago bozkariozko suziriak botatzeko moduan, errealitateaz zenbat eta kontzienteago izan, eta txikitatik kontziente zarenean, orduan eta gehiago sufritzen baitu buruak, inpotentziagatik. Atsekabegarria da. Geroz eta gazte lobotomizatuagoak ditugu, gertaerak bereizteko eta erreakzionatzeko gaitasunik gabeak, amildegira daramatzan eta ohartzen ez diren mundu batean galduta, ez dute gutxieneko erresistentziarik jartzen.
Ardi beltza ikusi dut ardi zurien ondoan amildegirantz korrika: ardi beltza bezatu egin dute, akabo.
Sentitzen duzun guztiarekin bat nator. Eutsi goiari, gutxi gara baina bide onean gaude
Horixe baietz.
Egiten duguna gara, eta ez egingo dugula esaten duguna.
Gainerako guztia aitzakia eta autokonplazentzia da.
Eta hau (auto)aitortzea izan daiteke abiapuntua, akaso, zerbait egiten hasteko.
Aitortzetik egitera, inkoherentziaren, sufrimenduaren eta ezinegonaren basamortua dago.
Besarkada egunero beren printzipioekin bat eginik bizitzeko hautua egiten duten ekintzaileei!
Bertsolarioi ere nola hatza uzkira datorkigun idazkia