Pentsakor utzi nau Amaia Iruskietaren azken iruzkinak, eta uste dut ulertzen diodala, nolabait. Mundu hori ustela izan da eta da, espektakulua, itxurakeria eta guayismo ugari, “triunfatzearen” ideia faltsua amets gisa duten inuxente askok irensten duten amua. Zentzu horretan, beti egongo dira depredadoreak hor…
Niri Varelarena lagun batek kontatu zidan lehen aldiz. Eta, geroztik jakindakoak jakinda eta irakurritakoak irakurrita, ezin burutik kendu Cabezudo auziaren erreplika txiki bat dela. Jakina, baliabide ekonomiko, politiko eta mediatiko gutxiagorekin, baina erreplika azken batean. Baliabide judizial gutxiagorekin ere esan behar nuen, baina hori ez dago batere argi, Varelaren kasu horretan Ana Isabel Pérez Asenjo epailea egon baldin bazen (kasualitatez?) tartean, Cabezudorenaren instrukzioa egin ondoren. Zer pentsatua ematen du eta gutxi idazten eta hitz egiten da ezinbesteko gako horiez.
Itxuraren munduak bizi gaitu eta hor dena da salgai eta salgarri. Zer esanik ez emakumeen gorputzak, baina oro har pertsonenak, eta haurrenak noski. Hori du bizitza merkantzia kontsumigarritzat hartzeak. Kezkatzen naiz ikusten dudanean balizko ahalduntze bat gorputzarekiko harreman gaixoa eta bere instrumentalizazioa gainditu gabe eta pertsonen kosifikazioa begiratu gabe, eta hori nahastean espektro guztietako espektakuluaren eta publizitatearen munduarekin. Agian argitu beharko da, gainera, umeen kasuan ez dagoela aipatutako ahalduntzerik ere eta haien zaintzaren arduradunengan foku bat jartzea ia saihetsezina dela. Foku bat diot, ez errua, hori badakigu nork duen (baina gertatutakoa gertatu ondoren).
Horregatik, ‘miss galak’ eta ‘concurso de ojos bonitos’ eta zabor hori guztia… sar ditzakete ebento horiek guztiak ipurtzulotik antolatzaileek hasieratik bertatik. Urrutira joan gabe, Dodot anuntzioko ume borobila bera okaztagarri egiten da eta!
Ezetz, ezetz, bizitza beste zerbait dela.
Pentsatzen dudanean 60ko Ingalaterran Angry Brigadek bonbak jartzen zizkiela gala horiei, telebistei eta abarri… konturatzen naiz gu jaio ginenerako dekadentzia zeinen aurreratua zegoen.
Bai, Ihintza, bizitza beste gauza bat da, zuk ere sentitzen duzu, ezta? Jende askok sentitzen du antzeko zerbait baina etsipena ote da nagusi geurea bezalako gizarte puritano dekadente honetan? Ezintasuna? eta jakinduriaren kontrol piramidalak zer ezkutatzen digu esklabuoi beren eskolak eskainiz? Noiz eta nola galdu ginen? Hemen, azken finean, beti agerian geratzen dena zera da, kaltetuenak emakumezkoak eta haurrak direla, alegia. Kalte horren jatorria bilatu eta azaleratu arte hau guztiak barbaridade bat izaten jarraituko du.
Angry Brigadaren kontu hori ez nuen ezagutzen. Eskerrik asko jakinarazteagatik, badut non arakatu. Beste biaketa bat gehiago, hain luzea da denboran bidegabekeriaren eta zapalketaren historia eta hainbeste erresistentzia ekintza eta proposamen ezkutatu zaizkigu “gure hobe beharrez”. Batzuetan, hainbeste krudelkeriak gainezka egiten dit eta ingurura begiratzean hain lauso eta etsigarri egiten zait dena… ez dakit nola azaldu hobeki sentipen hau. Baina ez gaude isilik egoteko, hauek baitira benetazko eta eztabaidarako gai politikoak.
Besarkada sentikor bat zuretzat, Ihintza.