Ziabelarra / Amodio belarra — Galium aparine / Galium mollugo
Hau ere, lurberroa eta mimosa bezala, landare goiztiarretakoa denez, neguan ekarriko dugu hona, gurean jada jaiotzen hasiak dira-eta. Galium generoak laurehundik gora barietate omen ditu munduan zehar eta hemen haietako batzuk aurki ditzakegu, batzuk latzagoak eta besteak finagoak, denak jangarriak.
Kimu berriak txikituta entsaladan jaten ditugu, txiki-txiki eginda, baina berehala lazten dira Aparineren kasuan. Mollugo barietatea samurragoa da, ilerik gabea. Landare osoa jan daiteke barazkiekin nahastuta haziak egin aurretik. Kontuan hartu zuntz asko duela eta zapore indartsua, beraz, neurriz eta ondo txikitua izan behar du.
Sustrai txigortua txikoriaren antzera erabil daiteke eta hazi lehor eta pixka bat txigortua kafearen ordezkorik onenetakoa omen da, familia berekoa delako (Rubiazeak).
Hosto birrinduak, batez ere Galium Verumenak, gazta bigunak mamitzeko erabiltzen dira. Hala ere, “Bienaventurada la maleza porque ella nos salvará la cabeza” obraren autoreak dio emaitzak ez direla beti nahi bezalakoak; suposatzen dut saiatu dela eta ez dela oso konforme gelditu, baina bera ez da gaztagilea, beraz, frogatzeko gogoa eta aukera duenarentzat, esperimentazio ildo bat dago hemen.
C bitaminan aberatsa da ziabelarra, baita niazinan (B1) ere. Mineral ugari ditu, silizioa eta kaltzioa tartean. Argaltzeko lagungarri omen da.
Landarearen iletxoek zein izerdiak dermatitisa eragin diezaiokete azal sentibera duenari. Ez da gomendagarria haurdunaldian eta bularra ematean.
Sendabelar gisa propietate asko egozten zaizkio amodio belarrari, baina ez da hori hemen landu nahi dugun arloa, eta badago guk baino hobeto hau esplikatuko digunik.
