Munduak emaniko auzo-lotsa
Badira gure gizartean benetako auzo-lotsa ematen duten hainbat kontu, gizakia izatearen lotsa. Lotsa, tristura sakona eta desengainua. Azken neguetan, esate baterako, hotza eta gaixotasuna kalean sufritzen zenbait etorkin ikusi ditugu; aldiz, ez dugu ikusi industria politikoaren politikariek inolako lotsarik pasatu dutenik, ez auzo-lotsarik eta ez norbanako lotsarik. Diskurtso politiko eta mediatikoen moral bikoitza entzuten jarraitzen dugu, zeinetan etxebizitzaren arazoa gutxieneko antropologiko existentziala balitz bezala kontatzen diguten, etxegabetze zikin eta ustelak etengabe egiten diren bitartean. Ez dugu kontseilaria kalean ikusten, lehen bezala. Hori bai, “eskubideez” aunitz mintzatzen dira.
Horrek ba omen du bere mamia, ustez bizitzaren arlo eta alde guztietarako agertzen baitira, eta, hala guztiz ere, kontua arauak betetzea eta betetzea besterik ez dela ematen du, gure kalterako izaten direnak edo bizitzaren eremua murrizten digutenak, gure onurarako izaten diren edota babesten gaituzten horien aldean (hauetarik ere izan badira). Adibidez, osasun laguntza espezializatuko itxaronaldien bermeei buruzko lege ezezaguna; itxaron zerrendak hain luzeak izaki, ezikusia gertatzen dena, edo, txarrerako, nahita ezkutatua.
Errenta Bermatua, lotsaren errenta letra larritan, bereziki langile prekarizatuentzat, zeinek ikusten duten nola sartu nahi diguten “pertsonal falta”-ren gaineko ideia, zerbitzu sozialetan burokrazia nahikoa izanik ere. Bermatua, erabateko ironia lotsagarria; banketxeendako interesak, horiek bai ongi bermatuak.
Ustelkeriaren lotsa ikuskizun mediatiko bihurtua eta normalizatua azkenetaraino, zergatik eta bere alderdikideei bozka ematen jarraituko dietenak badirelako, nahiz eta horien jokabide immoralak jakin, azken orduko inkestek esaten duten bezala: “ebasten du, baina gauzak egiten ditu” edo “begi onez ikusten dut”. Lotsa VOX-en faxismoa nola babesten duten ikustean, eta, aldi berean, bere aurka mugitzen direnak zigortzen auzoetan.
Baina azkenotan ikusten ari garen tristeena, bihotz-gogorrekoena eta lotsagarriena Palestinako triskantza da. Genozidio bat. Haurrak, zaharrak, sanitarioak…, berdin du, zein-nahi dela, palestinarra bada aski. Sarraskia. Ezaxolakeria, europar gobernuen hipokrisia, PSOEk OTAN erakunde bortitzari emaniko sinadura Hagan eta bere zurikeria zabaltzeko estrategia mediatikoa, Espainiak Israeli armak saltzea, baita beste estatuek ere, giza-printzipio guztiak urratuz, lotsaren lotsa enpresen partetik, genozidioaren lepotik irabaziak ateratzen dituztelako (nahiz eta sona handiko erakundeek baieztatua eta salatua izan den), BOOKING bidaia-agentziak adibidez, edo CAF tren-enpresak, TEVA medikamentuenak edota CARREFOUR jangarrienak. Noizko Nurenbergekoa bezalako epaiketa bat?
Dirudienez, lotsa agortu da, gizakia izateko sena. Nazkagarria eta okaztagarria da. Nork pentsa dezake horretara ohitu behar dugula? Hori da txarrena. Injustiziak ez gaitzala axolagabe utz. Axolagabekeriak min egiten du. Egunez egun, begiak irekitzen ditugu, gehiago eta hobeki sentitzen dugu gertatzen dena. Sareen bidez edota bestelako hedabideen bitartez bilatzen dugu informazioa, delako mainstream-etik edota masa akritikoa sustatzen duten eduki-sortzaileengandik aldenduz.
Beste lotsa bat: komunikabideak. Zalantzarik gabe, segitu behar dugu erresistentzian eta lotsa sentitzen.
